Απονενοημένο post

Γιορτινές ημέρες χαρές και πανηγύρια επιτέλους στα χώρια μου. Απο κανενός μυλοποταμιτη το δε μυαλό δε πέρναγε πως θα έπρεπε να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας ένα από τα πιο ‘γαλάζια παιδία’ που είχαμε στη διάθεση μας για να σταματήσουν να ασχολούνται μαζί τους τα κανάλια. Έτσι μετά από ένα μήνα όπου η περιοχή του άνω μυλοποταμου θύμιζε εργοστάσιο της “creta farm” μπορείς πλέον να κυκλοφορήσεις ελεύθερα και να μην σου μυρίζει χοιρινό.
Αυτό μπορεί να έδωσε την ευκαιρία στους ζωνιανους (μιας και αυτοί ήταν οι σταρ της περιοχής) να σχεδιάσουν τις καλλιέργειες της ερχόμενης άνοιξης. Έχει όμως καταφέρει να φέρει εμένα στα όρια μου. Γιατί δε γίνετε με το που θα βρεθεί ένας δημοσιογράφος που έχει το Μπαμπινιώτη κουμπάρο, και του σφυρίζει πως τον όρο ‘απονενοημένο διάβημα’ που έχει στο λεξικό του, έχει πολύ καιρό να τον ακούσει στην τηλεόραση να την τρωμε στη μάπα τώρα δυο εβδομάδες. Καλά εντάξει το δέχομαι να το ακούσω από κάποιους που όταν ήταν νέοι δημοσιογράφοι την άκουγαν συνέχεια την φράση. Αλλά όχι από τα τσουτσέκια που μέχρι χθες έτρεχαν πίσω από το Καρβελα για μια δήλωση σχετικά με την κόντρα του με το Λαζόπουλο.
Τους βλέπεις στην αρχή διστακτικούς σου λέει ‘να το πω να μην το πω;’, ‘πως θα ακουστεί;’ τελικά την πρώτη φορά το ξεστομίζουν με δισταγμό. Αναρωτιούνται ‘το είπα καλά δε το είπα καλά;’ μόλις διαπιστώσουν πως ο δημοσιογράφος με τα περισσότερα γαλόνια δεν έχει στραβομουτσουνιάσει παίρνουν τα πάνω τους. Εκεί είναι που αρχίζει το σόου. Πως είναι ένα μικρό παιδί που πήρε ένα καινούργιο παιχνίδι, έτσι και αυτοί τώρα που πήραν το κολάι μπορεί να το πουν και τρεις φορές μέσα στην ίδια πρόταση. Για όλα αυτά τώρα δε μπορείς να πεις ότι φταίει ο δημοσιογράφος. Αυτός τη δουλεία του θέλει να κάνει όσο καλύτερα μπορεί. Αφού ακούει την Τρεμη να το λεει έτσι, έτσι είναι και το σωστό. Τι και αν αυτός θα έλεγε ‘ο πρώην γενικός γραμματέας το υπουργείου πολιτισμού φούνταρε από τον τέταρτο’. Τι και αν και εγώ θα προτιμούσα να το ακούσω αυτό. Δεν έχει καμία σημασία. Τι θέλουμε εμείς αλλά πως θα καταφέρει να έρθει αυτός στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους που χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς λέξεις.
Αλλά για όλα αυτά δε φταίει κανένας άλλος από τα ‘γαλάζια παιδία’. Τόσα χρόνια στην απέξω τους είχαν και τώρα θέλουν και αυτοί να φάνε λιγάκι. Έλα όμως που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Όταν είσαι τόσα χρόνια στη νηστεία δε πέφτεις μετά με τα μούτρα στο πατσά, φυσιολογικό είναι να μην αντέξει ο οργανισμός σου. Πήγαν όλοι τους τώρα να φανέ με τόσα κουτάλια και τους βλέπεις μέσα σε κοντά τέσσερα χρόνια πόσους έχουμε χάσει. Καλά δεν πέθαναν όλοι τους αλλά ένας ένας χάνουν τη θέση τους και φτου και απ την αρχή στη νηστεία. Μα καλά δεν παίρνουν παράδειγμα από τους πασοκους. Δε μπορώ να θυμηθώ εγώ κυβέρνηση του πασοκ με τόσα πολλά σκάνδαλα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Παιδία καλή η μάσα αλλά θέλει και ένα μέτρο. Σιγά σιγά όλοι θα φάτε και αν συνεχίσει με αυτά τα μυαλά ο Γιωργάκης και της άλλες εκλογές πάλι εσείς θα τρώτε. Που θα πάει θα δυναμώσουν και τα δικά σας στομάχια. Δεν είναι δουλεία να πηδάτε από τα μπαλκόνια. Λυπηθείτε με δε ξέρω αν θα αντέξω να ακούω και για αλλά απονενοημένα διαβήματα. Μένω και εγώ στον τέταρτο και είναι κρίμα να πάω έτσι.
Αυτά τα λίγα για σήμερα. Καλή χρονιά να έχουμε και εύχομαι το 2008 να είναι καλύτερο για όλους μας και με το νέο έτος εδώ θα είμαστε πάλι να τα ξαναπούμε.

Ladies and gentleman the Doors

Παγκράτι-Κολιάτσου

Πάλι πίσω στο Ηράκλειο, πως αλλιώς θα γινόταν γιορτές έρχονται. Εντάξει το παραδέχομαι δεν ήρθα μόνο επειδή έφτασαν τα Χριστούγεννα, αλλά επειδή το στομάχι μου έπιασε πάλι πλάτη. Όποτε τι καλύτεροι ευκαιρία από τις γιορτές για να επιστρέψω σπίτι και να γεμίσω το στομάχι μου. Τόσα γλυκά τόσα διαφορετικά φαγητά. Αν δε το έχω πει έχω και πατέρα σεφ οπότε καταλαβαίνετε τη όργια έχουν να γίνουν πάλι φέτος πάνω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ακόμα δε πρόλαβα να κλείσω μια μέρα εδώ και δοκίμασα το χοιρινό που θα κάνει παρέα στη γαλοπούλα αύριο (εντάξει πέρασε το τεστ).
Έτσι λοιπόν να μαι πάλι εδώ!!! Η μάνα μου προσπαθεί να θυμηθεί από ποτέ έχει να με δει να έρχομαι τόσο συχνά σπίτι μου, και εγώ προσπαθώ να σκεφτώ πως θα καταφέρω να χωρέσω ανάμεσα στους καλό γυμνασμένους μου κοιλιακούς όλα αυτά που βλέπω να ετοιμάζουν στο διπλανό δωμάτιο. Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω μόνο να ευχηθώ καλά Χριστούγεννα. Καλή όρεξη, καλά να περάσουμε ότι κι αν κάνουμε. Προσεκτικά με την οδήγηση και το ποτό (και τα λέω εγώ που οδηγάω και πίνω, γρήγορα και πολύ) Ελπίζω πως θα τα ξανά πούμε πριν την πρωτοχρονιά οπότε αφήνω για τότε τις υπόλοιπες ευχές μου. Όσον αφορά τον άγιο Βασίλη δεν είναι ανάγκη να τον περιμένουμε από την καμινάδα τη της έχουμε της πόρτες.

Κι αν χιονίζει και αν βρέχει…

Άλλο ένα γαλατάκι ολοκλήρωσε με επιτυχία το σκοπό του και για άλλη μια φορά εμένα τα μεσοπρόθεσμα σχέδια μου άλλαξαν. συνηθισμένος πια δεν έδωσα και τόση σημασία. Έχει σταματήσει να με εκπλήσσει πια η όλη κατάσταση. Μέσα σε όλα αυτά ένας πρώτος ξάδερφος μου αποφάσισε να κάνει μέσο-μακροπρόθεσμα σχέδια και να αρραβωνιαστεί. Οπότε δεν ήταν δυνατο να μην έρθω.
Μετά από μέρες διαβουλεύσεων με την μητέρα μου έτσι ώστε να με πείσει να έρθω με το λεωφορείο, ξημέρωσε Κυριακή. Πήρα και εγώ το Κορινάκι μου και ετοιμάστηκα για να φύγω. Τι και αν έβρεχε. Εγώ μέσα σε όλα τα προβλήματα που έχω δε μπορώ τα λεωφορεία με πιάνουν η αγοραφοβία μου. Αυτοκίνητο δε θέλω να πάρω, γιατί μέσα σε αυτά τα σιδερένια κουβαδάκια με πιάνουν τα κλειστοφοβικά μου. Τι μας μένει τότε;;; Το Κορινάκι.
Ντυμένος απ την κορφή ως τα νύχια με ότι εξοπλισμό για τη μηχανή που έχω αγοράσει είμαι έτοιμος με το που βλέπω την πρώτη ακτίνα του ηλίου να ξεκινήσω. Εντάξει ήμουν πολύ αισιόδοξος πιστεύοντας πως μια ακτίνα έφτανε. Αλλα τι να κάνω έτσι είμαι εγώ αισιόδοξος και τρελός με της μηχανές ως τις τρίχες των μαλλιών μου που πέφτουν καθημερινά. Με το που έβαλα λοιπόν μπροστά το Κορινακι άρχισε πάλι να ρίχνει καρέκλες, αλλα πλέον είναι αργά για να γυρίσω πίσω.
Μιας και ο βρεγμένος τη βροχή δε την φοβάται, και εγώ έχω βραχεί ουκ ολίγες φορές τα τελευταία 7 χρόνια, ξεκίνησα για να βρω βενζινάδικο. Κυριακάτικα τώρα να βρεις βενζινάδικο είναι σαν να πιάνεις πεντάρι στο λόττο, δύσκολο μεν αλλα όχι ακατόρθωτο. Μέσα λοιπόν στη βροχή περνάω από το ένα μετά το άλλο τα βενζινάδικα χωρίς τύχη. Επιτέλους ένα ανοιχτό!!! ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΟΥΠΕΡ!!!!!!!!!!!! Όχι επειδή του τελείωσε αλλα επειδή αυτός επέλεξε να μην έχει στη δεξαμενή του.
Συνεχίζοντας λοιπόν το ψάξιμο, έχοντας πλέον διανύσει πάνω από 15 χιλιόμετρα μέσα στα χανιά ενώ βρέχει, βρίσκω μπροστά μου άλλο ένα ανοιχτό. Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνεται και ένας βεδουίνος μπροστά σε μια όαση. Σε μια όαση όμως που ο καριολης που την έχει μιας και είναι ο μόνος ανοιχτός κυριακάτικα την βενζίνη την βαράει 11λεπτα πιο ακριβά από όλους τους άλλους. Οκ τι να κανείς, μόνο ο υπάλληλος ήταν εκεί τι να του πεις αυτού, τον αρραβώνα του ξαδέρφου σκέφτηκα έβαλα από εκεί.
Με γεμάτο ντεπόζιτο πλέον βγαίνω στον εθνικό ο Θεός να των κάνει. Τόσες λακκούβες και σαμαρακια δεν υπάρχουν σε όλες της εθνικές οδούς της Ευρώπης. Άσε την καταπληκτική ιδέα για την πανέμορφη αυτή μπόγια στα άκρα και τη μέση του δρόμου. Εντάξει μωρέ και τι έγινε που γλιστράει λίγο ποίος θα την πατήσει;;; Μετά μου λένε πάρε αυτοκίνητο τόσες πολλές μαζεμένες οδηγικες εμπειρίες δε μπορεί να στις δώσει ένα κονσερβοκούτι με τέσσερις ρόδες. Ούτε καλύτερο οδηγό σε κάνει ούτε πιο προσεκτικό όσον αφορά τους υπόλοιπους γύρω σου. Εκεί μέσα νιώθεις ασφαλής από όλους και από όλα, έως ότου τελικά καταλήγεις να σκοτώνεις μια πενταμελή οικογένεια πριν πέσεις πάνω στην κολώνα.
Αυτά τα ολίγα για σήμερα ώρα για μια μπυριτσα στο Ηράκλειο πριν γυρίσω πίσω. Ελπίζω αυτή τη φορά με καλύτερο καιρό. Καλό βράδυ.

Πλάκα με κάνεις;

Επιτέλους χειμώνιασε! Τι κι αν δε με αφήνει να πάω στα Χανιά να τακτοποιήσω τις τελευταίες εκκρεμότητες μου εκεί. Έτσι λοιπόν έχοντας αποδεχτή το γεγονός πως δε πρόκειται να φύγω λόγο βροχής, έχω αράξει στον αναπαυτικότατο καναπέ του σπιτιού μου. Εκεί πάνω στην απόλυτη ηρεμία, πάντα όταν είσαι ήρεμος συμβαίνει ρε γαμώτο, χτυπάει το τηλέφωνο. Αφού με ξύπνησε που με ξύπνησε αποφάσισα να πάω για καφέ.
Που λέτε παρ όλο το κρύο μόνο και μόνο με την ιδέα ενός ποτηριού ζεστού καφέ αμέσως ζεστάθηκα. Πίνοντας λοιπόν τον καφέ μου και χαιρετώντας τον Βασιλάκη (το Παπακωνσταντινου) και τον Σάκη (το Μπουλα) που έκατσαν δίπλα μας, έφτασε η κουβέντα στα ψώνια. Λογικό αν σκεφτείτε ότι είχα βγει με γυναίκα για καφέ. Κουβέντα στη κουβέντα κατάφερε να με πείσει ότι αυτη δεν είναι σαν όλες τις άλλες που θέλουν οχτακόσιες ώρες για να κάνει τα ψώνια της, ήθελα και εγώ να πάρω κάτι ψιλά να πω την αμαρτία μου, συναίνεσα στο να πάμε.
Strike two που λένε και στο baseball. Μετά από την προχθεσινή ταινία δεύτερο σφάλμα. Πίστεψα γυναίκα ότι θέλει λίγη ώρα όταν κάνει ψώνια. Ευτυχώς την έπεισα να πάμε πρώτα να ψωνίσουμε για μένα. Ενώ εγώ κατάφερα να αγοράσω τρεις μπλούζες μέσα σε είκοσι λεπτά, ήρθε η ώρα για τα δικά της ψώνια. Περιττό να σας πω ότι δε κατάφερε να πάρει κάτι μέσα στις δυόμισι ώρες που είχαμε μέχρι να κλείσουν τα μαγαζιά.
Πως το κάνετε αυτό; Δε μπορώ να το καταλάβω. Γιατί πρέπει να γυρίσετε όλο των κόσμο και είτε να μην πάρετε τίποτα ή να καταλήξετε να αγοράζετε το πρώτο που είχατε δοκιμάσει; Γιατί ταλαιπωρείτε και εμάς αλλα και τους εαυτούς σας; Έτσι και εμείς γυρίσαμε τόσα μαγαζιά είδαμε τόσα ρούχα αλλα τίποτα. Φύγαμε μόνο με ότι είχα πάρει εγώ τρεις ώρες πριν. Ρωτώντας με αν αύριο έχω τίποτα να κάνω αν είναι να ξανακατεβούμε πάλι μαζί. Όμως όπως λένε και οι Σαλονικιοί ‘Πλάκα με κάνεις;’

Πιο χαμηλά πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…

Μετά από παρότρυνση αποφάσισα να γράψω πάλι σήμερα στο blog. Αλλα είχα κατά νου κάτι τελείως διαφορετικό. Είχα πάρει απόφαση να ανεβάσω κάτι που απέφευγα να ανεβάσω για να μην παρεξηγηθούν οι πρόθεσης μου. Αλλα να που πάνω στη βαρεμάρα μου το βράδυ που μετά από μια εβδομαδα αποφάσισα να κάτσω σπίτι, και πάνω που έλεγα ότι ήξερα τη θα έγραφα πιο αργά μια λάθος αποφαση τα άλλαξε όλα.
Λοιπόν όπως σας έλεγα έκατσα μέσα. Όποτε τι άλλο να κάνεις μέσα σε ένα σπίτι; Μιας και δε πίνω, πολύ άσχετα με το τι ισχυρίζονται κάποιοι ονόματα δε λέμε σπίτια δε κλείνουμε, είπα να δω μια ταινία. Δόξα το θεό από ταινίες μπόλικες βρίσκονται στο σπίτι μου. Αλλα στο μάτι μου έπεσε μια καινούργια το “The Heartbreak Kid”. Ωραία λέω πολύ διαφημισμένη είναι, κωμωδία είναι μια χαρά θα περάσει η βραδιά.
Αφού παράκουσα προειδοποίησης φίλων την έβαλα να παίζει.
Γιατιιιιιιιιιι!!!!!!!!
Δε γίνετε όχι αρνούμαι να δεχτώ ότι υπάρχουν επιχειρηματίες στο Hollywood που δίνουν τα ωραία τους δολάρια για να γυριστούν τέτοιες ταινίες. Σε πόσο ηλίθιους νομίζουν ότι απευθύνονται; Δε γίνετε αυτό το πράγμα δηλαδή. Τόσο χάλια σενάριο δηλαδή πόσο καιρό απεργούν οι σεναριογράφοι για να αναγκαστεί κάποιος να το διάλεξη κάποιος; Οι πρωταγωνιστές δε διαβάζουν ή είναι τόσο απελπισμένοι που θα παίξουν οτιδήποτε; Ο σκηνοθέτης αν το έκανε για τα λεφτά λίγο πριν την προβολή της θα πρέπει να βρίσκεται ή κρεμασμένος έξω από κάποιο σινεμά ή σε μια χώρα του τρίτου κόσμου να κρύβετε.
Επίσης αρνούμαι, όπως μου είπε ένας φίλος μου, ότι υπάρχει κόσμος που τα βλέπει αυτά. Ποιος;;;;;;;;; Θέλω να το γνωρίσω να δω πως είναι κάποιος με μονοψήφιο IQ. Δε ξέρω τι άλλο να πω πια. Σας αφήνω πάω για ένα ποτό, μπορεί να πιω και δεύτερο το σοκ ήταν μεγάλο, μπας και συνέλθω. Να έχετε ένα καλύτερο, από το μέχρι τώρα τουλάχιστον, βράδυ. Την ταινία την βλέπετε με δική σας ευθύνη ή μπορείτε να την προτείνετε σε κάποιον που μισείτε.
Όνειρα γλυκά…

Σχέδια

Μια βρέχει μια λιάζει και αυτά μέσα σε διάστημα λίγων ωρών. Εκεί που λες θα κάτσω μέσα δε γαμιέται, τσουπ να τος ο ήλιος πάνω από το κεφάλι μου. Το χειρότερο είναι ότι σε βάζει σε σκέψης ‘να κάνω τι βόλτα μου τελικά ή θα με πιάσει πάλι στο δρόμο;’ Αυτό είναι το λιγότερο μιας και αν δε πηγαίνω πάνω κάτω σα το τρελό με τη μηχανή δε χάλασε και ο κόσμος. Πέρα όμως από τις βόλτες έχω να κάνω και μια βόλτα μέχρι τα Χανιά και δεν λέει να με πιάσει η βροχή στο δρόμο. Αλλα έλα που πρέπει μέχρι την Παρασκευή να είμαι εκεί.

Μετά έχω και όλους γύρω μου να μου λένε να μπω σε ένα πρόγραμμα. Τα κλασσικά να πάρω το γαμώ πτυχίο, να πάω να κάνω το φαντάρο, να κόψω τις μαλακίες με τη μηχανή και να σοβαρευτώ γενικά. Πάλι καλά που δε μου λένε να παντρευτώ και να κάνω παιδία. Προφανώς τους φαίνομαι μικρός ακόμα τι να πω.

Πώς να γίνουν όμως όλα αυτά εγώ δε μπορώ (δε θέλω κιόλας ώρες ώρες) ή κατά περιπτώσεις δε με αφήνουν οι καταστάσεις να φτιάξω ένα πρόγραμμα μεγαλύτερο των δυο ημερών. Τα γαλατά έχουν μεγαλύτερα σχέδια από εμένα. Αυτά ξέρουν τουλάχιστον τι θα κάνουν για τις επόμενες τέσσερις μέρες.

Έτσι έχουν τα πράγματα τις δουλείες μου στα Χανιά δε γαμιέται θα τις κάνω μόλις φτιάξει ο καιρός. Του πούστη δε θα βρέχει και όλη την ώρα. Έτσι θα πιω ένα ποτήρι γάλα (έτσι για να του χαλάσω τα σχέδια) και μιας και τώρα δε βρέχει θα πάω μια βόλτα για να πάρω λίγο αέρα.

Φθινοπωρινά μηνύματα

Σήμερα ευτυχώς μέχρι αυτή την ώρα που γράφω ο καιρός δεν μας τα χάλασε (τώρα έβαλε και ψιχαλίζει). Έκανα τη βόλτα μου με την Κορινα ήπια των καφέ μου. Οταν γύρισα βέβαια έπαιξαν τα νεύρα μου με την ΕΡΤ. Αλλα δυο σνίτσελ και μια τηγανιά πατάτες μετά ευτυχώς ηρέμησα. Άλλη μέρα θα χώσω για τους άχρηστους εκεί. Για σήμερα λέω να αφήσω τα πεζά και να ασχοληθώ με κανένα ποίημα.



Η ηρεμία τ’ απόβροχου έχει μείνει
στη στάλα ενός κλαδιού, κι η ανατριχίλα
συλλογισμούς για το χειμώνα δίνει.
Φεύγουν με το νοτιά τα ξερά φύλλα.

Μέρες του Οκτώβρη εδώ, στην εξοχή
τραγούδια στα νερά, χρώμα στα δάση
και μόνη ανησυχία, με τη βροχή,
η ιδέα του χωρισμού μην ωριμάσει,

κι έτσι τ’ αχνάρια της επιστροφής
στις ριγηλές μήπως χαθούν εσπέρες…
Έρχονται τώρα οι ώρες της σιωπής
και τ’ άσπρα μικρά σύννεφα φοβέρες.

Καλό βράδυ

I’m only happy when it rains.

Τι καλύτερο από το να έρχεσαι σπίτι σου μετά από καιρό. Να έχεις τη μαμά σου να σου μαγειρεύει. Να βρίσκεις καθαρά ρούχα και το δωμάτιο σου συγυρισμένο χωρίς να κάνεις εσύ τίποτα. Μέσα σε όλη αυτή την ευτυχία και ενώ καθόμουν στον υπολογιστή συμβαίνει ότι χειρότερο για ένα μηχανόβιο, χαλάει ο καιρός.

Εκεί που θα περίμενε κανείς (ακόμα και εγώ να σας πω την αλήθεια) να αρχίσω τα μπινελίκια, εγώ απλά το απολάμβανα. Πήρα το καφεδάκι μου έβαλα μουσικούλα και βγήκα στο μπαλκόνι. Βλέπεις εδώ κάτω είχαμε να δούμε βροχή από των Απρίλη. Πάντα απολάμβανα τη μυρωδιά του βρεγμένου μετά από καιρό χώματος. Όμως λόγο της λατρείας μου για τις μηχανές και μιας που πάντα κάτι θα είχα να κάνω την ώρα που έβρεχε δε με άφηνε να χαρώ τη βροχή όπως παλιά. Ειδικά τα πρώτα χρόνια που οδηγούσα πόσες φορές είχα πάει στο μάθημα να στάζω από πάνω μέχρι κάτω ούτε που θυμάμαι. Γι αυτό ήρθε και η μάνα μου και κοίταζε των τρελό που καθόταν χαλαρός στο μπαλκόνι και γύρω του να ρίχνει καρέκλες.

Εντάξει να σας πω την αλήθεια πλέον με το να έχω μπουφάν καλό και παντελόνι, που να κρατάει περισσότερο νερό έξω από ότι μέσα, μια χαρά την έβγαζα με τη βροχή όταν οδηγούσα. Μη σας πω ότι το απολάμβανα κιόλας μιας και βλέπεις και το πόσο καλώς οδηγός είσαι. Είναι και το γεγονός ότι έχω πλέον βραχεί τόσες φορές που δε μου λέει κάτι μια φορά παραπάνω. Αλλά έτσι το να κάτσω να χαζεύω τι βροχή είχα πολλά χρόνια να το κάνω.

Καλά ήταν να μη μας γίνει και συνήθεια όμως άντε να σταματήσει λίγο η βροχή (ξανά ξύπνησε ο στραβωμένος μηχανόβιος μέσα μου) να κάνω και καμία βόλτα γιατί πολύ έκατσα μέσα. Έχω και την Κορίνα (η τελευταία μου μεγάλη αγάπη είναι αυτή)από κάτω και παραπονιέται. Δεν έχω δική της Φώτο αλλά θα βάλω μιας ξαδέρφη της και σύντομα θα βάλω και τη δικιά μου κούκλα.

Αλληλούια

Πάντα το ήξερα, αν και το αρνιόμουν κατά καιρούς, πως είμαι και εγώ ο κλασικός έλληνας. Που όλα του φταινε με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος, που νομίζει ότι είναι καλύτερος από πιλότο της φόρμουλα 1 και που τα αφήνει όλα για την τελευταία στιγμή.

Εντάξει δεν έχω όλα αυτά τα κακά, μιας και δεν πιστεύω ότι είμαι πιλότος της φόρμουλα (όμως είμαι λίγο καλύτερος από τον Valentino Rossi των πρωταθλητή του moto GP). Έχω όμως το κακό να τα αφήνω όλα για την τελευταία στιγμή. Ενώ είχα μπροστά μου 6 μήνες για να γράψω μια εργασία που σχετική με την πρακτική μου, και την οποία έπρεπε να την παραδώσω τελειώνοντας την πρακτική, εγώ την ξεκίνησα δυο μέρες πριν τελείωση η προθεσμία που είχα.

Έτσι λοιπόν πανικόβλητος ξεκίνησα να γράφω και να γράφω για το ευρυζωνικό ιντερνετ και για τον εξοπλισμό που χρειάζεται. Και ενώ εγώ έβγαζα τα γαλαζοπράσινα ματάκια μου μπροστά απο ένα pc η σελίδες δεν γέμιζαν. Κάτι έπρεπε να κάνω και γρήγορα. Εκεί πάνω στην απελπισία μου να μπροστά μου η λύση. Η λύση με ένα πανέμορφο όνομα VERDANA. Με το ίδιο μέγεθος γραμματοσειράς πιάνει το τριπλάσιο χώρο και χωρίς να μπορεί να σου πει κανένας τίποτα. Μιας και το μέγεθος των γραμμάτων είναι όπως μου είπαν δε μου είπαν για το πως θα είναι τα γράμματα.

Μετά απο αυτό το μικρό διάλειμμα επιστρέφω πάλι στην εργασία μου. Γιατί όσο μεγαλύτερη και αν φαίνετε η γραμματοσειρά απο μόνη της δε θα γράψει την εργασία για μένα. Και αν μπορεί κανένας να βοηθήσει το e-mail μου είναι στη διάθεση σας. ‘Ευρυζωνικός εξοπλισμός παροχέων υπηρεσιών ADSL’ είναι το θέμα περιμένω αλλά γρήγορα. Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Ακουω την αγαπη (αν και όχι τόσο καλά τελευταία)

Διακοπές στο χακί.

Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός. Σαν να ναι χθες μου φαίνετε που ερχόμουν στα Χανιά για πρώτη φορά (σαν φοιτητής) και τώρα έχουν περάσει 6 γεμάτα χρόνια. Έπρεπε να φύγει το αδερφάκι μου για φοιτητής για να συνειδητοποιήσω πως πέρασε ο καιρός. Όταν έφυγα εγώ αυτό πήγαινε ακόμα στο δημοτικό και τώρα είναι σχεδόν ένα μπόι με εμένα. Τώρα έχει φτάσει η ώρα της κρίσης για εμένα. Γιατί πλέον είμαι σε μια ηλικία που δε μπορώ να επιβαρύνω άλλο τον πατέρα μου οικονομικά. Όχι δε μπορώ δε θέλω να τον επιβαρύνω. Με τον καιρό απέκτησα και συνείδηση (αυτό είναι το τίμημα που πληρώνω για το συκώτι που χάλασα με τα ξύδια τόσα χρόνια μου φαίνετε :p)
Έτσι κοιτάζω τη επιλογές έχω μιας και ο τελευταίος χρόνος δεν ήταν τόσο καλός μαζί μου. Ειδικά όσων αφορά τη σχολή μου εκεί που υπολόγιζα να έχω τελειώσει από το Φλεβάρη που μας πέρασε, έφτασε Οκτώβρης και χρωστάω ακόμα αρκετά μαθήματα για πτυχίο. Το ένα θετικό είναι ότι τελείωσα με την πρακτική μου και η πτυχιακή είναι μια εβδομάδα δουλεία αν βάλω τον κώλο μου κάτω. Όμως τώρα έχασα ένα καλό εισόδημα από την πρακτική και ψάχνοντας για κάποια άλλη δουλειά έχουν αρχίσει όλο και περισσότεροι να μου λενε να φύγω φαντάρος.
Είμαι λοιπόν αυτές της μέρες σε μια κατάσταση που ζυγίζω τα πράγματα (όλα εκτός από εμένα μιας και με έχει πιάσει μια τρελή όρεξη τελευταία και δεν ρισκάρω να δω κανένα περίεργο νούμερο στη ζυγαριά). Αν βρω δουλειά εννοείτε πως δεν το κουνάω ρούπι από τα Χανιά μια χαρά τα περνάω εδώ(καλόμαθε η γριά στα σύκα που λενε και στο χωριό μου). Αλλά αν δε βρω πρέπει να μαζεύω τα μπογαλάκια μου να χαιρετάω φίλους, εχθρούς και ανθρώπους που αν και χαθήκαμε εγώ ακόμα θέλω να προσπαθήσω να κρατήσω κάποια επαφή φεύγοντας. Και να παω πίσω στο σπίτι μου μαζί με το μπαμπά και τη μαμά έως ότου με καλέσει η μαμά πατρίδα.
Για να παω και εγώ όπως και πολύ πριν από εμένα για να χάσω ένα χρόνο από τη ζωή μου πηγαίνοντας από ξερονήσι σε ξερονήσι μέχρι την ώρα που θα βρεθεί κάποιο βύσμα να με φέρει και εμένα στον τόπο μου. Κάνοντας το μαλάκα στις εντολές του κάθε καραβανά και όντας αναγκασμένος να χαιρετάω στις παρέλασης το κάθε κοματοσκυλο μιας και λόγο ύψους σιγά μην με αφήσουν να λουφάρω πρώτη σειρά θα με έχουν. Το χειρότερο είναι πως θα έχω 18χρονα μαλακισμένα από τις στρατιωτικές σχολές που θα πρέπει να υπάκουω. Εκεί πιστεύω πως θα δοκιμαστή η ψυχραιμία μου.
Γι αυτό λοιπόν οποίος από εσάς που αφιερώνετε λίγο από το χρόνο σας για να διαβάζετε αυτά που γράφω, μου έχετε καμία καλή δουλειά ή κανένα γερό βύσμα στο στρατό. Εδώ είμαι περιμένω αν βρεθεί κάτι σχετικό με τα ηλεκτρονικά μην πανε τσάμπα και τόσα χρόνια σπουδών. Α και θα ήθελα να αποφύγω το ναυτικό. Αυτά τα άσπρα που φοράνε λιγάκι πούστικα μου κάνουν. Να περνάτε καλά και ελπίζω πως θα γράφω πιο συχνά πριν παω στα σύνορα.

Άχρηστοι δημοσιογράφοι

Από της αρχές του Σεπτέμβρη είχαμε ,κατά τη γνώμη μου, το πιο σημαντικό αθλητικό γεγονός του καλοκαιριού. Το Eurobasket της Ισπανίας. Μιας και οι ντροπές δε μας πιάνουν στη μετά ολυμπιακών αγώνων εποχή και ο κλασσικός αθλητισμός είναι πεσμένος. Αν και για να πω την αμαρτία μου μόνο για το μήκος γυναικών και για την Έλενα (την Ισιμπαγεβα) έβλεπα ούτος η άλλως στίβο. Έτσι παρακάμπτοντας το παγκόσμιο στίβου επικέντρωσα την προσοχή μου στο μπάσκετ. Μιας και λίγο ‘τιρινινι’ να πω την αλήθεια μου μύριζε.
Έτσι λοιπόν άρχισα να βλέπω τους αγώνες της ‘επίσημης αγαπημένης’ και πάνω που είχα απελπιστεί μιας και η εικόνα της ομάδας δεν ήταν η αναμενόμενη, βοήθησε βέβαια και σε αυτό η απουσία του Φώτση και του χοντρού (Σχορτσιανίτης). Εκεί λοιπόν πάνω στην απελπισία μου αναλαμβάνει δράση ο θεός (δε μπορώ να τον χαρακτηρίσω αλλιώς) ισπανός σκηνοθέτης που εντόπισε ανάμεσα στους πελαργούς (έτσι λέγονται οι οπαδοί της εθνικής) ένα ξανθό κορίτσαρο. Έτσι ξαφνικά απέκτησε ξανά ενδιαφέρων το ματς. Χωρίς να χάσει στιγμή ο θεός συνέχισε να δείχνει μια τον Διαμαντίδη μια την κοπέλα.
Καθώς περνούσαν οι μέρες και πλέον είχε σταματήσει να μυρίζει ‘τιρινινι’ περίμενα και εγώ πως θα εμπλούτιζαν τα ρεπορτάζ με δηλώσεις από μερικούς από τους ‘ηρωικούς’ πελαργούς. Αλλά που, οι άχρηστοι τόσες μέρες μια συνέντευξη για να πάρουν τη γνώμη της δεν αξιώθηκαν να κάνουν. Δε ζητάω να μάθω τηλεφωνά διευθύνσεις κτλ. αλλά ρε πούστη μου τόσες μέρες την τρωμε στη μάπα την κοπέλα ρωτήστε ένα όνομα. Τόσος μεγάλος κόπος είναι. Η μήπως φοβήθηκαν μην τους πουν κίτρινους και ελαφρούς. Και καλά όλοι οι άλλοι αλλά από το Σκουντή που είναι και κοντό χωριανός μου δε το περίμενα. Κόβω το κεφάλι μου πως τα ισπανικά Μ.Μ.Ε. θα έχουν κάνει εκτενή ρεπορτάζ. Τόση αγάπη της είχε ο σκηνοθέτης σιγά μην το άφηναν έτσι. Μεσογειακός λαός όχι σαν και εμάς που παμε να γίνουμε Σουηδία. Έτσι για άλλη μια φορά το σύνθημα για όλους τους εγχώριους δημοσιογράφους είναι επίκαιρο.
ΑΛΗΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Υ.Γ. έψαξα για να βρω καμία φωτο στο internet δε τα κατάφερα. Αν κάποιος έχει κάτι μπορεί να μου το στείλει για να την ανεβάσω στο blog.

...

Μια σούμα να δούμε ιντα πιάσαμε

Έτσι που λετε χωρίς καλά καλά να το πάρω χαμπάρι μας τελειώνει και αυτό το καλοκαίρι. Και πάνω που παει να με πιάσει η μελαγχολία σκέφτομαι τι ακριβώς έκανα αυτούς τους τρεις μήνες αν μετρήσω στο καλοκαίρι και την εξεταστική. Εντάξει μπορεί να μην βγήκα από το νησί και φέτος. Ήταν φύση αδύνατο να φύγω μιας και πέντε μέρες της εβδομάδας δούλευα. Όντας όμως μόνος μου στο μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού είχα μεγαλύτερη ευκολία κινήσεων. Μιας και εγώ δε θέλω και πολύ πολύ για να φύγω για οπουδήποτε χωρίς κανένα προηγούμενο σχεδιασμό.

Λοιπόν αρκέστηκα στης εξορμήσεις μέσα στην Κρήτη, προς τα νότια ως επί το πλείστον. Επισκέφτηκα λοιπόν για πρώτη φορά (και ντρέπομαι που το λεω ότι μόλις φέτος αξιώθηκα να παω) το κεδρόδασος και την αγαπημένη μου Σούγια όπου κάθε φορά που πηγαίνω περνάω καταπληκτικά. Όπως επίσης τα Φαλασάρνα για το κλασικό πλέον beach party και τον Κομό μιας και σαν παρέα το έχουμε καθιέρωση σχεδόν κάθε χρόνο να πηγαίνουμε τουλάχιστον μια φορά. Παραλίγο να ξεχάσω και την επίσκεψη μου τώρα το 15αυγουστο στην Ιεράπετρα που μετανιώνω για όσα κακά είχα πει για αυτή τα τελευταία χρόνια. Μιας και πέρασα τόσο καλά που ούτε στα καλύτερα όνειρα μου δε το περίμενα, όπως επίσης δε περίμενα να έχει τόσο πολύ κόσμο και τόσα αξιόλογα μαγαζιά για να βγεις το βράδυ. Όπως επίσης της συχνές επισκέψεις μου στο Ρέθυμνο μιας για να δω φίλους και το Ηράκλειο για να δει το στομάχι μου κάτι διαφορετικό από της κονσέρβες του κάμπινγκ (ειδικά αυτά τα ντολμαδάκια της θειας μου έμειναν αξέχαστα).

Ωραία με της εξορμήσεις έγραψε η Κορίνα (η μηχανή μου είναι αυτή για όσους δε το ξέρουν) δόξα το θεό αρκετά χιλιόμετρα ώστε να είναι έτοιμη για το επόμενο σέρβις της. Συνεχίζοντας τον απολογισμό θυμάμαι των κόσμο που γνώρισα φέτος. Γιατί δε φτάνει μόνο το μέρος για να περάσεις καλά πρέπει να είναι και κάποιος μαζί σου εκεί. Και φέτος πρώτη φορά που οι παρέα μου ήταν διαφορετική εκεί από ότι ήταν πριν να φύγω. Έτσι ενώ ξεκινούσα με δυο ή τρία άτομα καταλήγαμε να είμαστε πέντε ή ακόμα και δέκα έχοντας ξεκόψει τελικά από την αρχική μου παρέα. Καταφέρνοντας τελικά να γνωρίσω τόσο κόσμο όσο δεν είχα γνωρίσει τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα κόσμο με τον οποίο πέρασα και πολύ καλά και περιμένω πως και πως να ξανά βρεθούμε.

Τελειώνοντας θυμάμαι το καλύτερο κομμάτι του καλοκαιριού. Πως θα μπορούσε να περάσω καλά αν δεν υπήρχαν γυναίκες. Δε ξέρω ποιος Θεός με λυπήθηκε φέτος και πιστέψτε με αν μάθω ποιος είναι μια λαμπάδα στο μπόι μου (1.90 είναι αυτό δεν θα κάνω και λίγα έξοδα) θα την ανάψω. Έτσι λοιπόν ήταν οι πρώην που ήθελαν κάτι καλύτερο από τους νυν. Είχα τις νέες που γνώρισα στα κάμπινγκ που δεν βλέπω να ξανασυναντιόμαστε σύντομα. Να ναι καλά και η αδερφή ψυχή μου ο Σώτος που είχε έρθει με φίλες του από την Αθηνά φέτος (το μόνο που εύχομαι είναι να μην με κόλληση η κοπέλα αυτή με τους westlife γιατί μεταξύ μας πρώην μου μου έχουν κόλληση κατά καιρούς συγκροτήματα) και ταίριαξα πολύ καλά με μια από αυτές. Υπήρχε και μια παρ’ολιγον άτυχη στιγμή να μου φέρνετε τσιγάρα στης δικαστικές φύλακες Αλικαρνασσού (πρέπει επιτέλους να απαγορεύσουν στα ανήλικα να μπαίνουν στα μπαρ).

Έτσι λοιπόν μετά από όλα αυτά δε μπορώ να βρω ένα καλό λόγο για να μελαγχολήσω. Δε μπορώ να θυμηθώ καλοκαίρι τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια που να έχω περάσει τόσο καλά. Φόρτισα της μπαταρίες μου σε απίστευτα καλό βαθμό που πιστεύω είναι ικανές να με βγάλουν το χειμώνα που έρχεται. Όπως και με την πολύ πιθανή επίσκεψη μου στης κατασκηνώσεις του ελληνικού στρατού. Έτσι με μόνο λίγες μέρες να απομένουν πριν να αρχίσει η εξεταστική το μόνο που έχω να κάνω είναι να διαβάσω λιγάκι μπας και περάσω τίποτα και να ελπίζω πως αυτό το καλό καλοκαίρι θα είναι απλά μέτριο σε σχέση με όσα θα ακολουθήσουν.

Υ.Γ. αυτό γράφτηκε λίγο πριν τις πυρκαγιές αλλά με όλο αυτό το χαμό σήμερα αποφασησα να το σηκώσω. Με βαριά καρδιά μιας και τα τελευταία γεγονότα δεν ήταν ακριβώς το τέλος του καλοκαιριού που περίμενα.

Ο Ρομπέν των καμένων δασών

Γεννήθηκα μες στη κοιλιά

Του τσιμεντένιου δράκου

Που από το στόμα του ξερνάει

Της φλόγες του θανάτου

Στένεψε ο κόσμος στένεψε

Στένεψε το μυαλό μου

Η πολιτεία πιο μικρή

Απ’ το δωμάτιο μου

Σπίτι τους φίλους, τη δουλειά

Όλους θα τους αφήσω

Δίχως βοήθεια καμία

Μόνος θα πολεμήσω

Θα πάρω κράνος διχτυωτό

Απ το μοναστηράκι

Θα βάλω πάνω ένα φτερό

Μαύρο από κοράκι

Θα πάρω φτυάρι και γκασμά

Και πετσετέ φουλάρι

Θα πάρω δρόμους και βουνά

Πάνω σε ένα μουλάρι

Είμαι ο Ρομπέν των καμένων δασών

Και των πολυκατοικιών

Γεννήθηκα μέσα στη γη

Μια ντάλα μεσημέρι

Και σε πλατεία φύτρωσα

Σε ένα μικρό παρτέρι

Στένεψε ο κόσμος στένεψε

Στένεψε η έμπνευση μου

Ο αέρας μου λιγότερος

Απ την αναπνοή μου

Είμαι ένα φαλακρό βουνό

Γη καταπατημένη

Μπουλντόζα ακυβέρνητη

Από κλωστή δεμένη

Είμαι εδώ δεν είμαι εδώ

Δε ξέρω δε κρατιέμαι

Θηρίο ήμουν ακέφαλο

Θηρίο που καταριέμαι

Φτάνει ως εδώ

Βγάλτε για μένα ένα νόμο

Βάλτε με

Να περνάω γέρους απ το δρόμο

Είμαι ο Ρομπέν των καμένων δασών

Και των πολυκατοικιών

Όμορφα χωριά από μαλάκες καίγονται

Τι να πει κανείς μετά από μια τόσο μεγάλη καταστροφή; Όλα τα είπαν οι ‘υπεύθυνοι’ με τα κουστούμια τους από μια απόσταση ασφάλειας από τη φωτιά και από τους ψηφοφόρους τους. Εξήγγειλαν μέτρα στήριξης σε ανθρώπους που έμειναν με μόνα εφόδια τους τα ρούχα που φορούσαν την ώρα που έτρεχαν να φύγουν από το σπίτι τους που καιγόταν. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα δίνονται αυτά τα μέτρα στήριξης; Γιατί τώρα δεν καίγονται βίλες καίγονται σπίτια ως επί το πλείστον αγροτών. Μαζί με τα σπίτια τους καίγονται και τα χωράφια τους που είναι η μοναδική πηγή εσόδων για όλους αυτούς. Και τα χωράφια για να αρχίσουν να ξανά παράγουν δε θέλουν ένα δυο μήνες αλλά πολλά χρόνια. Πως θα ζήσουν όλοι αυτοί μετά από της εκλογές που θα κοπή απότομα αυτή η στήριξη;
Τι παραπάνω να πω εγώ για τους τόσους ανθρώπους που πέθαναν. Ας ελπίσουμε μόνο πως μέχρι να τελειώσει αυτή η καταστροφή δεν θα ανακαλύψουμε και άλλους συνανθρώπους μας νεκρούς. Όσο για τους εμπρηστές δε πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να βρεθούν (εκτός αν μετράει κανείς μια γιαγιά που έπιασαν επειδή πήρε φωτιά η κουζίνα της και από εκεί ξεκίνησε μια φωτιά). Αλλά και να τους πιάσουν να τους κάνουν τη; Τι μπορείς να κάνεις σε ένα που έκαψε τριάντα ανθρώπους; Αν αυτός από μόνος του έχει συνείδηση θα παει να πέσει μέσα στη φωτιά.
Επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε να δρούμε προληπτικά. Χθες καθώς γύριζα σπίτι παρατήρησα ένα μικρό δασάκι που υπάρχει πάνω από τα Χανιά. Το δασάκι αυτό αποτελείτε από πεύκα και το κακό με αυτά είναι πως τα φύλλα του (οι πευκοβελόνες δηλαδή) και τα κουκουνάρια τους είναι ότι πιο εύφλεκτο μπορεί κάποιος να βρει. Τα κουκουνάρια ειδικά αν πάρουν φωτιά σκανε σαν χειροβομβίδες σκορπίζοντας προς όλες της κατευθύνσεις φωτιά. Κοιτώντας λοιπόν τη έχουν κάνει για να το προστατεύσουν είναι τίποτα. Μόνο δυο ταμπέλες που λενε το τηλέφωνο της πυροσβεστικής και μια προτροπή να προσέχουμε το δάσος. Πλάκα μας κάνουν; Δε λεω (αν και έτσι θα έπρεπε) να καθαρίσουν στο σύνολο του το δάσος. Αλλά μπορούν να καθαρίσουν το κομμάτι που από μέσα του περνάει ο δρόμος. Μιας και από αυτό το δρόμο περνούν εκατοντάδες αμάξια κάθε μέρα. Και δε χρειάζεται παρά μόνο ένας μαλάκας (δόξα το Θεό εδώ έχουμε πολλούς) να πετάξει ένα τσιγάρο για να μην λερώσει το τασάκι του φτιαγμένου του κωλάμαξου και όλο το δάσος θα γίνει στάχτη. Δε λεω πως αυτόν δε θα τον πειράξει. Θα τον πειράξει αν καεί η κουκουβάγια (καφετέρια στην περιοχή είναι αυτή) και δεν έχει που να παει την Κυριακή να πιει τον καφέ του.
Το ανησυχητικό πάντως είναι πως ενώ οι ‘υπεύθυνοι’ δε νοιάζονται και μιας και από τους απλούς πολίτες όντας ανοργάνωτη δε μπορείς να περιμένεις κάτι. Είχα εγώ με το φτωχό μου μυαλό την εντύπωση πως το Τ.Ε.Ι. και το Πολυτεχνείο (μιας και τα δυο εδώ έχουν σχολές που ασχολούνται με το περιβάλλων) θα έβλεπες κάποια δράση. Αλλά όπως διαπίστωσα ρωτώντας φοιτητές σε αυτές τις σχολές είναι πως θα δημιουργήσουν μια αντιπυρική ζώνη για να σώσουν την κουκουβάγια αν ο μη γένοιτο πάρει φωτιά το δάσος που σας έλεγα πριν.
Μας περιμένει ένας δύσκολος χειμώνας. Ελπίζω αύριο να είναι καλύτερα τα πράγματα και να μην βρούμε άλλους νεκρούς. Αλλά όσο δεν υπάρχει οργάνωση και ενδιαφέρων από όσους μπορούν να κάνουν κάτι κάθε χρόνο θα έχουμε τα ίδια.Να έχετε μια καλή μέρα...

We want more, we want more…

Σήμερα όπως κάθε απόγευμα αποφάσισα να παω να πιω ένα καφεδάκι. Εκεί πάνω στη δεύτερη γουλιά να σου την η Χαρά. ‘Που πας’ ρωτάω παίζει λεει ο Ιωανίδης με τον Μάλαμα λεει έχεις όρεξη να έρθεις; Μιας και τους είχα δει και τους δυο τους και επειδή δεν έβρισκα καλή παρέα το είχα λησμονήσει εντελώς. Τώρα όμως είχα καλή παρέα όποτε τη καλύτερη ευκαιρία από το να τους ακούσω και του δυο μαζί.

Δε πιστεύω ότι χρειάζεται να αναφερθώ στο πως ήταν η συναυλία. Εντάξει τα παλικάρια έχουν φωνάρες και έχουν τεραστία σε αξία τραγούδια. Αλλά δεν είναι σκοπός μου να τους επαινέσω. Αυτό το έκαναν πολύ καλά τόσα κοριτσάκια που ήταν εκεί και έλιωναν με τον Αλκίνοο. Αλλά να αναφερθώ στην αλλαγή που έχω αρχίσει και παρατηρώ τα τελευταία χρόνια στης συναυλίες. Παλαιοτέρα οι περισσότερες τουλάχιστον αυτές που πήγαινα εγώ ήταν δυο κιθάρες, ένα μπάσο, ντραμς άντε και κανένα αρμόνιο. Ένιωθες λες και άκουγες το cd με τη μόνη διαφορά ότι των είχες εκεί μπροστά σου το τραγουδιστή και έλεγε καμία μαλακία να περνάει η ώρα.

Τώρα όμως (και εγώ άρχισα να το παρατηρώ τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια) πάνω στη σκηνή έχουν αυξηθεί τα μουσικά όργανα. Μπήκαν διάφορα ενχορδα (βιόλες, κοντραμπάσο, λαούτα, λύρες), πνευστά(φλάουτα, φλογέρες, σαξόφωνα, τρομπόνια), συνθεσάιζερ πέραν τον κλασικών που εξακολουθούν να υπάρχουν. Έτσι πλέον πάνω στη σκηνή έχεις τόσους διαφορετικούς ήχους που κανένα τραγούδι δεν ακούγεται όπως ήταν αρχικά. Όλα έχουν ανέβει ένα σκαλί παραπάνω. Είναι μια live διασκευή του τραγουδιού που στις περισσότερες των περιπτώσεων το κάνει πολύ καλύτερο από το αρχικό.

Πρώτα το παρατήρησα στο Θανασάκη των Παπακωνσταντίνου οταν ειχε τους λαικεδέλικα μαζι του. Μετα με το θεο τον Γιαννη Αγγελάκα που μαζί με τους επισκέπτες βλέπεις μπροστά σου γύρω στα 15 άτομα να τζαμάρουν θέλω να πιστεύω δίνοντας κάτι παραπάνω στην κάθε τους συναυλία. Έτσι και σήμερα άκουσα τον Αλκίνοο να τραγουδάει το αγαπημένο μου τραγούδι του το ‘θα ‘μαι κοντά σου’ σε μια εκτελέσει μου δεν το περίμενα ποτέ ότι μπορούσα να την ακούσω. Τόσο διαφορετική αλλά συνάμα τόσο ωραία.

Πλέον φτάσαμε θέλω να πιστεύω στην εποχή που δεν παίζουν πάνω στη σκηνή τραγούδια απλά για να τα ακούσουμε εμείς. Αλλά για να δώσουν και το κάτι παραπάνω στο τραγούδι. Που είτε δε μπορούσαν να το δώσουν στο cd είτε επειδή ήταν μια έμπνευση εκείνης της στιγμής. Αυτή είναι η μουσική που εγώ τουλάχιστον θέλω να ακούσω σε μια συναυλία. Αν ήθελα να το ακούσω όπως είναι στο cd θα καθόμουν σπίτι με την άνεση μου. Και όχι δυο ώρες όρθιος με άλλους χίλιους να με σπρώχνουν και να ουρλιάζουν. Αυτά τα ολίγα για σήμερα ψιλό χάθηκα αλλά ήθελα να κάνω και εγώ λίγες μέρες κοπάνα από όλα να ηρέμηση το κεφάλι μου.

Καλά να περνάτε και θα τα ξανά πούμε σύντομα...

Η θεωρία της σχετικότητας.

Ένας καλώς τρόπος για να εκτιμήσεις αυτό που έχεις είναι να το χάσεις. Όμως ο καλύτερος τρόπος είναι να πέσεις κάπου χειρότερα. Αυτό ισχύει παντού. Όμως τι γίνετε με εμάς που εκτιμούμε αυτό που έχουμε όταν το έχουμε όμως οι συγκυρίες δεν μας αφήνουν να χαρούμε λιγάκι παραπάνω;
Αν με ρωτούσε κανένας πριν τρεις μέρες πως φαντάζομαι ότι είναι ο παράδεισος, θα τον περιέγραφα εντελώς διαφορετικά από ότι τον φαντάζομαι αυτή τη στιγμή που γράφω. Πολλές φορές έχω πει ότι πέρασα κάπου καλά και πως θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή έτσι. Όμως η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα. Πάντα έχει κάτι να σου δώσει από εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που λες πως όλα πανε κατά διαόλου σου δίνει ένα σαββατοκύριακο στον παράδεισο. Και πάνω που το απολαμβάνεις στο παίρνει πίσω. Που σε σύγκριση με πριν μοιάζει με το από πάνω διαμέρισμα της κόλασης.
Δεν έχω καμία πρόθεση να κάνω κανένα να ζηλέψει. Ούτε να το παίξω μάγκας ότι γενικά τα σπάω καθημερινά και περνάω γαμάτα όπου πηγαίνω. Το παράπονο μου θέλω να πω. Γιατί όπως το βλέπω με αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου ο παράδεισος, όπως περιγράφετε γραφές, είναι ένα μέρος που θα το δω σε καρτποσταλ από το καζάνι που θα βράζω αιώνια. Ήλπιζα λοιπόν πως τη στιγμή που βρήκα κάτι που είναι το πιο κοντινό μπορώ που μέχρι τώρα να φανταστώ για παράδεισο, θα μπορούσα να το απολαύσω λιγάκι ακόμα. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι κάπως καλύτερα έτσι απλά περιέγραφε και ο Αϊνστάιν τη θεωρία της σχετικότητας. Πως δηλαδή εάν βάλεις κάποιο να σταθεί για ένα δευτερόλεπτο σε ένα καυτό τηγάνι θα του φαινόταν σαν μια αιωνιότητα. Και πως αν έβαζες μια όμορφη κοπέλα να κάτσει στα πόδια του για μια ώρα θα του φαινόταν σαν μια στιγμή.
Όποτε τελικά φαίνετε πως πρέπει να αρκεστώ προς το παρόν σε αυτή τη στιγμή μέχρι να καταφέρω αυτή την ωραία στιγμή αν είμαι τυχερός να την κάνω για μια αιωνιότητα.

Το Όνειρο σκορπάει στου γραφείου τη βουή...

Πήρα την αντιβίωση μέχρι τέλους σαν καλό παιδί, ο πόνος από το δόντι έχει υποχωρήσει αισθητά. Τι και αν δε μπορώ να κοιμηθώ από την δεξιά πλευρά. Γι αυτό έχω και την αριστερή δε πειράζει ας τσαλακωθεί λιγάκι από τον ύπνο το καλό μου προφίλ. Περνώ λοιπόν το κορινάκι μου φρέσκο φρέσκο μετά από ένα καλό τσεκ απ και μετά από ένα καλό φόρτισμα στην μπαταρία της, γιατί μας έκανε νερά την προηγούμενη εβδομάδα. Μια τσάντα με τα απολύτως απαραίτητα στον ωμό ένα sleeping bag δεμένο πίσω και κατευθύνομαι για φορτίσω της δικές μου μπαταρίες.

Μετά από μια ώρα διαδρομής και είκοσι λεπτά μέχρι να τακτοποιηθώ είμαι έτοιμος για να αρχίσω τη φόρτιση. Έτσι λοιπόν μετά από μια δύσκολη χρονιά είμαι αραχτός σε μια παραλία και απολαμβάνω τον ήλιο και τα δροσερά νερά του λιβικού πελάγους. Αυτές είναι διακοπές εσύ με τη θάλασσα μπροστά σου χωρίς να υπάρχει τίποτα να μπορεί να διαταράξει την ηρεμία σου. Χωρίς παράπονα του τύπου γιατί δεν παμε σε ξενοδοχείο; Πως θα κοιμηθώ εγώ κάτω στο σκληρό χώμα; Μόνο εσύ κανένας που δεν θέλει τα ίδια με εσένα. Και πίστεψε με εκεί μόνο ανθρώπους που θέλουν το ίδιο με εσένα θα βρεις. Που χαίρονται με απλά πράγματα. Που ενώ τους βλέπεις πρώτη φορά και πιθανότατα τελευταία. Έχετε τόσα να πείτε, τόσα να κάνετε. Μπορείτε να γελάσετε, να πιείτε, να ερωτευτείτε. Χωρίς να σκέφτεστε τίποτα παραπάνω από το πόσο ωραία είναι εδώ που έχετε έρθει. Χωρίς κανένας από τους δυο σας να κάνει σχέδια πιο μακρινά από το σημερινό βράδυ.

Όμως δυστυχώς δεν ζούμε σε ένα ιδανικό κόσμο και πάνω που λες πως όλα πανε καλά, πάνω που έχεις χαλαρώσει και λες κάτσε να δω τι ώρα είναι και ανοίγεις το κινητό. Αυτό αρχίζει να χτυπάει μανιωδώς. Μετά από το πρώτο λάθος κάνεις και το δεύτερο να το σηκώσεις και εκεί είναι που νιώθεις πως η παράλια βουλιάζει κάτω από τα ποδιά σου. Να ναι καλά ο προϊστάμενος σου που πήρε να δει τι κανείς και φρόντισε να σου ευχηθεί καλά να περάσεις χωρίς να παραλείψει να σου πει πως θα σε δει αύριο το πρωί.

Μιας και σου έβγαλαν απότομα το φορτιστή από τη πρίζα δεν έχεις κάτι να κάνεις από το να μαζέψεις τα λίγα που κρατούσες μαζί σου και με βαριά καρδιά να πάρεις το δρόμο της επιστροφής. Που τώρα σου φαίνετε λες και πας Γερμανία για να καταλήξεις σε κάποιο καλό ζεσταμένο φούρνο για να γίνεις και εσύ ένα μικρό σαπουνάκι.

Καληνύχτα μικρά σαπουνάκια μου μέχρι την άλλη απόδραση μας να μαστε όλοι καλά...

When I reach for my revolver.

Καλησπέρα τι κάνετε; Πως τα πατε με τις ζεστές; Ευτυχώς που εδώ κάτω έχουμε κοντά τη θάλασσα και δροσίζει λιγάκι παραπάνω. Εσείς πάνω από το αυλάκι ζορίζεστε λιγάκι παραπάνω. Έτσι που λετε αγκαλιά έναν ανεμιστήρα έχω και εγώ τις τελευταίες ημέρες. Θα ήθελα για πρώτη φορά να μπορώ να δουλεύω μέχρι το βράδυ μιας και εκεί υπάρχει ένα αιρκοντίσιον. Πρώτη φορά μοιάζει με παράδεισο ο κατανεμητής.

Αφού με διώξουν από τη δουλεία κάθε μεσημέρι γυρνάω σπίτι μου και λόγο ζεστής δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Ειδικά αν όλοι οι παρέα σου καίγετε και δεν ξεκουνάει να πατε για κανένα μπάνιο. Αλλά τη να πεις αφού χτύπησε η ‘περίοδος’ αν πεις τίποτα γίνεσαι και κακός. Που λετε λοιπόν κλεισμένος σπίτι μου με τον Ρούλη τον ανεμιστήρα καθόμαστε και βλέπουμε στην τηλεόραση διαφημίσεις για νέα οικόπεδα. Σήμερα συγκεκριμένα άκουσα για κάποια καινούργια στην Κόρινθο με θεά στη θάλασσα. Που τώρα μπήκαν τα συνεργεία και βγάζουν τα ενοχλητικά δέντρα από τη μέση.

Πάνω στη διαφημίσει πετάγεται ο παρουσιαστής και ανακοινώνει πως ένα πυροσβεστικό αεροσκάφος έπεσε και σκοτώθηκαν και οι δυο πιλότοι. Ωραία λες μαλακία έγινε τσάμπα πήγαν τα παιδία για να σώσουν της ξένες περιουσίες μιας και έσβηναν πυρκαγιά που έκαιγε κατοικημένη περιοχή. Το χειρότερο όμως στην όλη υπόθεση δεν είναι ούτε το καμένο δασός ούτε οι ζωές που χάθηκαν. Είναι όλα τα καθίκια οι ‘υπεύθυνοι’ που μετά από όλες αυτές τις πυρκαγιές όλες τις ζωές που έχουν χαθεί μέχρι τώρα. Αντί να σκύψουν το κεφάλι και να μην βγάλουν αχνά μέχρι να καταφέρουν να βρουν μια άκρη. Βγαίνουν και μιλάνε και όχι για να ζητήσουν συγνώμη αλλά για να πουν ότι τώρα που καιγόμαστε είναι καλύτερα από ότι ήταν παλιότερα. Ότι κάηκαν λιγότερα στρέμματα δάσους, ότι χάθηκαν λιγότερες ζωές. Ρε πλάκα μας κάνετε; Εδώ σκοτώνεται κόσμος και εσείς για άλλη μια φορά πάνω στους τάφους τους μαζεύεται ψήφους;

Πήγαινε ρε αν έχεις αρχίδια και πες στη γυναίκα και τα παιδία του νεκρού ότι είναι καλύτερα τώρα. Πες της να σε ξαναψηφίσει γιατί τώρα με εσένα δεν κάηκε όλη η Πάρνηθα. Καλά μη νομίσετε πως αν βγει κανένας άλλος θα είναι καλύτερα τα γιατί τα είδαμε και τα δικά τους χάλια μόνο για να φωνάζουν είναι και μόλις ξαναβγούν τα ίδια θα κάνουν πάλι. Μαλάκες είναι θα χτυπούσες εσύ το χέρι που σε ταΐζει; Γιατί δεν καινε τα δάση ούτε οι μισθωτοί ούτε οι συνταξιούχοι. Αυτοί που είναι χρηματοδότες τον κομμάτων κάνουν τη δουλεία. Για να χτίσουν ένα σπίτι λίγο πιο ψηλά από το προηγούμενο. Για να επεκτείνουν το εργοστάσιο τους σε μια περιοχή που το ποτάμι είναι πιο κοντά και δε χρειάζονται τόσο μακριούς σωλήνες για να πετάξουν εκεί τα απόβλητα τους. Και τη έγινε αν κάηκαν μερικά σπίτια, αν χάθηκαν μερικές ζωές. Θα βγούμε να φωνάξουμε να κατηγορήσουμε τους προηγούμενους πως μας παρέδωσαν καμένη γη. Θα δώσουμε μια μικρή σύνταξη στη χήρα, θα βάλουμε και κανένα παιδί στην πυροσβεστική (να συμπληρωθεί και η καμένη θέση) και όλα μέλι γάλα.

Δε πα να φωνάζεις αυτοί θα ξαναβγούν. Ότι χρώμα και αν ψηφίσεις αυτοί εκεί θα είναι. Και αν πάρεις ένα όπλο και αρχίζεις να πυροβολείς θα σε πουν και τρομοκράτη. Άσε που δε σου φτάνουν οι σφαίρες. Μιας και πέρα από τους 300 έχεις και τα παιδία τους που είναι στον προθάλαμο να αρπάξουν οποία θέση αδειάσει. Δεν έχω να προτείνω λύσεις. Τελικά όπως είχε πει κάποιος παλιότερα ένας σεισμός θα μας σώσει. Μπορεί να έχει και δίκιο αν και βλέπω πιο πριν μια πλημμύρα να μας πηγαίνει όλους εμάς που δε ζούμε ψηλά στα καμένα στο διάολο.

Έκθεση ιδεών

Θέμα: ‘Όταν ο τελευταίος οδοντίατρος κρεμαστεί με τα άντερα του τελευταίου καθηγητή, ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος ;’

Παει καιρός από το τελευταίο μου παραλήρημα. Καύσωνες πέρασαν από πάνω μας, εξεταστικές, αραλίκια με καλή παρέα σε διάφορες παραλίες με ένα καραφάκι ούζο στο ένα χέρι και ένα τηγανιτό γαύρο στο άλλο. Έτσι λοιπόν μετά την απόφαση τον φωτισμένων καθηγητών μας και την πολύτιμη συνεισφορά των εργαζόμενων στη γραμματεία, μέσα στις τρεις πρώτες μέρες είχα τελειώσει με την εξεταστική μου. Έτσι μιας και το έχω πάρει πλέον απόφαση να μη χάσω τα μαλλιά μου με το να αγχώνομαι με ξένες μαλακίες. Παρόλο που έχασα όπως ήταν αναμενόμενο όλα τα μαθήματα, έκανα τα σχέδια μου για μπανακια σε ερημικές παραλίες. Και μιας και λόγο δουλειάς τις καθημερινές δε μπορώ να παω πιο μακριά από το σπίτι μου, έλεγα αυτό το παρασκευοσαββατοκυριακο να την κοπανήσω. Αλλά έλα μου όμως πως λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο.

Η ιστορία ξεκινά περίπου έξη μήνες πριν όταν ένα ωραίο πρωινό πήγα στον οδοντίατρο για το καθιερωμένο τσεκ απ. Εκεί αυτός είχε την καταπληκτική ιδέα να βγάλουμε μια πανοραμική ακτινογραφία. Φοράω και εγώ το καλύτερο μου χαμόγελο, και περιμένω να τελειώσουν οι ακτίνες-χ να περνάνε μέσα από το κεφάλι μου. Έτσι λοιπόν εκεί που περιμένω να δω αν βγήκα καλώς ακούω το γιατρό να λεει ότι οι φρονιμίτες μου είναι αποπροσανατολισμένοι και βγαίνουν παράλληλα με τα υπόλοιπα δόντια. Ρωτάω μήπως να τους αφήσουμε μα μικροί είναι ακόμα θα βρουν και αυτοί το δρόμο τους. Αλλά παίρνω αρνητική απάντηση.

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνω είναι πως μετά που θα τους βγάλω για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να μιλήσω καλά και επίσης δε θα μπορώ να τρωω κανονικά μιας και δε θα μπορώ να ανοίξω το στόμα μου τελείως. Έτσι παίρνω τι μαμά μου και της το λεω, γιατί αν είναι να περάσω τέτοιο λούκι να έχω τουλάχιστον κάποιο να με νταντεύει μιας και είμαι πολύ κακός ασθενής. Στη μητέρα μου ήρθε μια πολύ καλή ιδέα να παω Ηράκλειο να τους βγάλω σε ένα πολύ καλό γιατρό γναθοχειρουργό. Που να τραβιέμαι δεξιά και αριστερά στον κάθε κομπογιαννίτη είπε. Συμφώνησα και εγώ και ναμαι ένα κρύο πρωινό να βλέπω το ταβάνι και δυο τύπους να χώνουν διάφορα αιχμηρά αντικείμενα μέσα στο στόμα μου. Μετά από περίπου μια ώρα (τόση ώρα ότι άλλο και να έβαζαν τώρα θα είχα βγάλει μια R1 και μπορεί να με έλεγαν πούστη αλλά θα είχα μια R1 ρε πούστη μου) γεμάτη πόνο τελείωσαν και όλο πήγαν καλά. Έτσι πίστευαν η τουλάχιστον στο Τατζικιστάν που πήραν το πτυχίο τους έτσι τους έμαθαν να λενε.

Να μαι όμως πάλι σήμερα μετά από τόσο καιρό για άλλη μια φορά με το στόμα ανοιχτό σε μια άλλη οδοντιατρική καρέκλα να βρίζω τους προηγούμενους. Γιατί όπως λεει αυτός ο οδοντίατρος κάτι πρέπει να ξέχασαν μέσα. Τι πρέπει γαμώ την πουτάνα που σας γεννούσε μπασταρδια, ξέχασαν της πουτάνας τα παιδία τίποτα ή δεν ξέχασαν; Γιατί πάλι με ανοιχτό το στόμα είμαι μετά από τρεις μέρες που ήμουν πρησμένος μιας και είχε μαζέψει πύο το ούλο. Χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ σαν τον άνθρωπο και χωρίς να ξέρω αν θα σταματήσω να βλέπω μαλακές από πάνω μου να μου σκαλίζουν το στόμα.

ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ

Σ’ αγαπάω συγνώμη, σ’ αγαπάω συγνώμη. Πως είναι δυνατόν αυτά τα δυο να πηγαίνουν μαζί; Είτε στο πρώτο υπάρχει το ψέμα, είτε στο δεύτερο. Δε γίνετε αλλιώς. Δε γίνετε η μεγαλύτερη αλήθεια μου μπορεί να πει κανείς, να συνοδεύεται από μια λέξη που πλέον έχει ξεφτιλιστεί τόσο ώστε να μην σημαίνει τίποτα.
Τουλάχιστον μέχρι σήμερα Ποτέ μου δεν μετάνιωσα για τίποτα. Ποτέ μου δεν ζήτησα συγνώμη. Πάντα έκανα ότι μου φαινόταν εκείνη τι στιγμή πιο σωστό. Έκανα πρώτα ότι ένιωθα ότι δεν θα το μετανιώσω εγώ. Ήθελα να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Όλοι οι άλλοι έρχονται μετά. Ναι τρέχω όταν είμαι στο δρόμο με την μηχανή, πίνω τα βράδια όταν βγω, κάνω ανθρώπους στα άσπρα να μην τους κάνουν τα καπέλα. Ο Μιχάλης (εγώ είμαι αυτός μην μας πάρουν και για πούστηδες ) όμως είναι καλά με όλα αυτά. μπορεί να ακούγεται πολύ εγωιστικό αλλά με αυτόν θα ζήσω μέχρι κάτι από όλα αυτά που κάνω να με σκοτώσει. Και μιας και δεν έχω κανένα κληρονομικό χάρισμα να ξέρω που ποτέ και πως θα έρθει το μοιραίο, και με την σιγουριά που μου προσφέρει το ότι είμαι μικρός ακόμα παίρνω τα ρίσκα μου. Δεν έχω χρόνο για μακροχρόνια πλάνα. Ζω τη σημερινή νύχτα και απλά ελπίζω αύριο να έρθει μια καλύτερη μέρα. Χωρίς να βρίζω αν κάτι στραβώσει και χωρίς να αποφεύγω ότι αγαπάω.
Κρατάω πολλά μέσα μου, δεν κλαίγομαι δεξιά και αριστερά. Για πιο λόγο ο καθένας να κουβαλάει και τα δικά μου προβλήματα. Καλύτερα δεν είναι να βάλουμε και οι δυο τα προβλήματα μας στην άκρη και να κουβεντιάσουμε για αλλά πράγματα. Πιο ευχάριστα. Πράγματα που και οι δυο θα απολαύσουμε έστω και για λίγες στιγμές μέχρι ο καθένας μας να ξανά μπει στο δικό του καβούκι. Και που θα παει κάποια στιγμή κάποιος θα βρεθεί να χωράει στο καβούκι μας. Κάποιος με τον οποίο δε θα παίζουμε μόνο επιτραπέζια αλλά θα έχει κάτι παραπάνω να μας προσφέρει, κάποιος που θα γεμίζει όλα τα κενά μας και όχι μόνο της ανασφάλειες μας.

Για το τέλος για άλλη μια φορά θα σας καληνυχτίσω με ξένα λόγια.

Τα μεθυσμένα αγγελούδια μου κοιτά
Πως φτερουγίζουν στης γιορτής των αέρα
Με κάθε μου Όνειρο με κάθε μου ελπίδα
Γεμίζουν χρώματα τη μαγική μου σφαίρα
Τα αλλοπαρμένα αγγελούδια μου κοιτά
Πως ξεμυτάνε απ’ τ’ουρανού τα λημέρια
Γλιστρώντας πάνω σε μια έρημη τσουλήθρα
Έρχονται όλα να με βρουν εδώ πέρα
Κι όλη το ξέρουν πως:
Απόψε θα χουμε μια όμορφη νύχτα
Κι αύριο θα ναι μια καλύτερη μέρα...

Όνειρα γλυκά.

Οι παλιές αγάπες πανε στον παράδεισο

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει πολλές ικανότητες. Αλλά δεν είναι εμένα σήμερα ο σκοπός μου να της απαριθμήσω. Απλά θα αναφερθώ στην πιο σημαντική για εμένα που δεν είναι άλλη από το να μπορεί να σβήνει με τον καιρό της κακές αναμνήσεις. Πιστεύω πως όλοι θα το έχετε παρατηρήσει πως μετά από ένα χρονικό διάστημα κάποια όχι και τόσο ουσιώδη αρνητικά ( δε μιλάω για θανάτους ή γενικά για τόσο σοβαρά πράγματα) που έχουν συμβεί στη ζωή μας τείνουμε να τα ξεχνάμε. Έτσι οι περισσότεροι έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια. Δε θυμόμαστε πια ποτέ πέσαμε με το ποδήλατο η ποτέ μας πήραν το γλειφιτζούρι από τα χέρια.
Εντάξει θα πείτε τώρα σιγά το σοβαρό να σου πάρουν το γλειφιτζούρι ή το να πέσεις με το ποδήλατο, αλλά για σκεφτείτε πάλι όπως όταν ήσασταν 7 χρονών και θα δείτε πόσο πολύ μας πείραζε. Αυτή δυνατότητα του εγκεφάλου μας συνεχίζει να μας βοηθάει και μεγαλώνοντας. Εκεί που πλέον το βλέπω πιο συχνά είναι στις παλιές σχέσεις. Όπου περνώντας ο καιρός και ξανά βρεθείς με το πρώην ταίρι σου, τείνεις να μιλάς μόνο για το πόσο καλά περνούσατε. Και δεν το κανείς αυτό για να κρατάς ένα καλό επίπεδο στην κουβέντα σας, απλά τα κακά (ειδικά αν έχει περάσει και μεγάλο χρονικό διάστημα από το χωρισμό) ούτε που μπορείς πια να τα θυμηθείς.
Έτσι σχεδόν όλες οι παλιές μας αγάπες αισθανόμαστε πως ήταν σαν κάτι βγαλμένο από τον παράδεισο. Εκεί είναι που προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Αφού περνούσα τόσο καλά τότε μήπως ήταν λάθος που χωρίσαμε; Δε θα ήταν μια καλή ιδέα να ξαναπροσπαθήσουμε;
Μήπως όμως θα ήταν καλύτερα αν αφήναμε της παλιές αγάπες εκεί στον παράδεισο που της τοποθέτησε ο εγκέφαλος μας; Μήπως αν της κατεβάσουμε πάλι κάτω στη γη αντί να μας στείλουν στον παράδεισο, κινδυνεύουμε να τις στείλουμε μια και καλή στην κόλαση; Μιας και ότι μας ενόχλησε την πρώτη φορά και δεν το θυμόμαστε τώρα, την δεύτερη φορά θα επιστρέψει δριμύτερο; Καταστρέφοντας μια και καλή τα πάντα.
Τελικά μου φαίνετε πως είναι ένα λαχείο οι επανασυνδέσεις αυτές. Γιατί μπορεί να κερδίσεις ένα μεγάλο έρωτα που παλιότερα (είτε επειδή ήσουν πολύ μικρός είτε κάποιον άλλον συγκυριών) δεν ευδοκίμησε. Όμως μπορείς πολύ πιο εύκολα να χάσεις μια φιλία που στην τελική θα μπορούσε να κρατήσει και περισσότερα χρόνια. Τι κάνεις τελικά το τραβάς ή δεν το τραβάς αυτό το λαχείο;

Καληνύχτα...

Ένα ακίνδυνο τραγουδάκι

Λόγο δουλειάς και αφού δεν αξιώθηκα τόσα χρόνια να βάλω ίντερνετ σπίτι μου δε μπορώ να ανεβάζω καθημερινά τα διάφορα post που γράφω. Έτσι πολλά από αυτά τελικά δεν τα ανεβάζω καθόλου μιας και ασχολούνται με την επικαιρότητα και δεν θα είχε νόημα να τα διαβάσει κανένας μια βδομάδα μετά. Υπάρχουν επίσης και μερικά που είπα πως δε θα τα ανεβάσω (προς το παρόν τουλάχιστον). Αυτά όλα έχουν σαν συνέπεια να περιορίζετε η ανανέωση του blog μου αισθητά.
Γι’αυτό το λόγο αποφάσισα σήμερα απλά να γράψω ένα τραγούδι.



Αφού είμαι κάτι παλιό,
Για τι δικιά σου ζωή
Σκόνη θα γίνω κι αέρας
Πάνω απ’τη πόλη αυτή

Κοίταμαι απόψε καλά
Αύριο θα ‘μαι καπνός
Ένα αστέρι που πέφτει
Χωρίς ευχή κανενός

Νωρίς θα το δεις
Νωρίς παρατάς
Μια ιστορία αγάπης
Με ήρωες της εμάς

Μπορεί να σκεφτείς
Πως έτσι νικάς
Έμενα δε με φοβάμαι
Για σένα τρέμω που πας

Κοίταμε πριν να χαθείς
Παρ της ματιάς μου το φως
Να σου φωτίζει το δρόμο
Αφού δε γίνετε αλλιώς

Λυπάμαι μα θα στο πω
Όσο μακριά και να πας
Συνεχεία κύκλους θα κάνεις
Και όλο εδώ θα γυρνάς


Όνειρα γλυκά

Η ΦΑΣΗ* ΣΤΟ ΡΟΥΘΟΥΝΙ

Η στιγμή που ξεκίνησα να γράφω εδώ σε αυτό το blog συνέπεσε με ένα κομβικό σημείο της ζωής μου, που σιγά σιγά έχω αρχίσει και τα βλέπω όλα πιο καθαρά. Πρόσφατα καβάτζαρα τα 25 και ξαφνικά κοιτώντας κάτω από τα πόδια μου βλέπω μια γραμμή. Μια γραμμή που όπως αρχίζω να καταλαβαίνω χωρίζει την περίοδο όπου ήμουν φοιτητής χωρίς πολλές πολλές υποχρεώσεις, με την περίοδο που πάντα άκουγα να μου λενε ΄΄Να τελειώσεις τη σχολή σου να βρεις μια καλή δουλεία, άντε να παντρευτείς κιόλας΄’. Και εγώ βρίσκομαι πάνω της και κοιτάζοντας μπρος και πίσω προσπαθώ να αποφασίσω που είναι καλύτερα. Το κωλοβάρεμα του φοιτητή που τον ταΐζει ο μπαμπάς του και κοιμάται μέχρι το απόγευμα, ή του καλού παιδιού που δουλεύει και συντηρεί τον εαυτό του χωρίς να είναι βάρος σε κανένα;

Έτσι λοιπόν ετούτη τη στιγμή ζω και τα δυο κάνω το πρωί την ζωή ενός εργαζόμενου, δηλαδή ξυπνάω από της 7 και παω στη δουλεία. Και από το μεσημέρι και μετά και ζω όπως μέχρι και πριν από ένα χρόνο, με της βόλτες, τα ποτά μου και σχεδόν ότι άλλο έκανα σα φοιτητής. Με μόνη εξαίρεση το ότι κοιμάμαι από της 12 για να την παλέψω την άλλη μέρα το πρωί.

Έτσι που λετε περνάει ο καιρός πάνω στη γραμμή μου. Να σας πω και την αμαρτία μου, μου αρέσει αυτή οι όλοι κατάσταση. Γιατί με το να μην είμαι ούτε στη μια ούτε στην άλλη μεριά μπορώ και χαίρομαι τα καλά που έχουν και οι δυο πλευρές. Όμως μη νομίσει κανένας σας πως έλυσα όλα τα προβλήματα μου. Μιας και μπορεί να εκμεταλλεύομαι τα καλά όμως της όλης καταστάσεις, τα κακά όμως δεν είναι διατεθειμένα να το αφήσουν αυτό να περάσει έτσι χωρίς μια μάχη.

Γι αυτό έψαξαν και βρήκαν τον κάλο μου, και βάλθηκαν με ψηλοτάκουνες γόβες να τον πατάνε. Έτσι εκεί που πάνω που λεω πως έχουν έρθει τα πράγματα σε ένα πολύ καλό σημείο για μένα, να μπροστά μου μία γυναίκα. Και εύλογα θα πείτε γιατί κλαίγετε ο μαλάκας πάλι, και δε θα έχετε άδικο, έρχομαι όμως να σας θυμίσω ότι έπιασα τα 25. Μπορεί να μην ακούγεται τόσο τραγικό αλλά εκεί πάνω πάτησαν τα κακά που με κυνηγούσαν. Μιας και πλέον δεν ήμουν διατεθειμένος να παλεύω καταστάσεις που αντιμετώπιζα πριν λίγα χρόνια. Έτσι εκεί που κάποιος, ακόμα και μια μικρότερη ηλικιακά έκδοση του εαυτού μου, θα είχε πέσει με τα μούτρα. Εγώ ακούγοντας ξανά προβληματισμούς που έχω περάσει και ο ίδιος, πολλααααααα, χρόνια πριν. Τους οποίους τους έχω ακούσει και από άλλες κοπέλες μου παλαιοτέρα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να της βάλω τη φάση στο ρουθούνι. Βλέποντας μπροστά μου το πολύπριζο και ένα κομμάτι καλώδιο από τη δουλεία έμπαινα σε μεγάλο πειρασμό, μιας και αυτός φάνταζε ο μόνος τρόπος για να την κάνω να σταματήσει. Ευτυχώς και για τους δυο μας πρυτανεύσε η λογική. Αλλά κοιτώντας την γραμμή τώρα κάτω από τα ποδιά μου σκέφτομαι να αρχίσω το τρέξιμο. Να δω τι υπάρχει μετά από αυτή. Μιας και αυτά που είναι πριν, τα είδα και τα χάρηκα στην ώρα τους. Και δε νομίζω πως θα αντέξω να τα ξαναδώ σύντομα. Καλά και κακά είναι η κατάλληλη ώρα μου φαίνεται να τα αφήσω πίσω μου. Δε μπορεί κάτι διαφορετικό θα υπάρχει πιο μπροστά. καλύτερο χειρότερο δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι παω να δω τι είναι.

*στο σπίτι μας οι πρίζες έχουν τρία καλώδια τη φάση, το ουδέτερο και την γη. Λοιπόν για όσος δε ξέρουν από τα τρία αυτό που θα σε στείλει στο διάολο είναι η φάση. Τα αλλά δυο δε πα να βάλεις τη γλώσσα σου μέσα δε σου κάνουν τίποτα.

Προσωπικές οπτασίες

Κάνοντας zapping, άλλο ένα μεσημέρι μετά από τη δουλειά, και πάνω που είχα αρχίσει να βρίζω τους μαλακές που φτιάχνουν το πρόγραμμα, πέφτω πάνω σε μια κλασική ταινία ελληνική της δεκαετίας του ’80. Το όνομα της μου διαφεύγει μιας και δεν την πέτυχα από την αρχή(αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει θα του είμαι ευγνώμον).
Για να καταλάβετε, οι μεγαλύτεροι τουλάχιστον, σε πια ταινία αναφέρομαι θα σας πω λίγο από την υπόθεση. Λοιπόν έχουμε για πρωταγωνιστή τον Ψάλτη, την πιο καλτ μορφή των βιντεοταινιών μαζί με τον Γαρδελη, ο οποίος είναι πιλότος και έχει βάλει σαν σκοπό της ζωής του να δημιουργήσει την ιδανική γυναίκα. Και μιας και την δεκαετία που γυρίστηκε η ταινία δεν ήταν στο φόρτε της η κλώνοποιηση, έτσι προσπαθεί να την φτιάξει έχοντας δυο γυναίκες. Την μια στην Αθήνα και την άλλη στη Θεσσαλονίκη, την μια την θέλει για νοικοκυρά και μητέρα τον παιδιών του και την άλλη για την διασκέδαση του έξω και μέσα στο σπίτι.
Μέχρι εδώ θα μου πείτε καλά την έχουμε δει και ξανά και ξανά την ταινία. Εγώ δεν είχα κανένα σκοπό να σας θυμίσω την ταινία αλλού θέλω να καταλήξω. Αν θυμάστε τα πράγματα δεν εξελίσσονται και τόσο ιδανικά για τον ήρωα μας μια και δεν έκανε καλή διανομή στους ρόλους. Συγκεκριμένα έδωσε ανάποδα τους ρόλους από ότι ήθελαν οι γυναίκες. Έτσι αυτή που ήθελε για νοικοκυρά άρχισε να θέλει καριέρα και η άλλη που την προόριζε για την διασκέδαση ήθελε να γίνει μανά. Και καλά ο Ψάλτης την γλίτωσε φτηνά γιατί για τη διγαμία δεν έκατσε καιρό φυλακή, τη γίνεται όμως στην πραγματικότητα;
Μπορούμε να συνδυάσουμε πράγματα, καταστάσεις η ακόμα και ανθρώπους έτσι ώστε να βγουν αληθινές οι προσωπικές μας οπτασίες; Και αν ναι τη κόστος θα έχει αυτό για σε εμάς; Θα με κάνει να φαίνομαι πολύ μαλάκας και κακός η όλη αυτή διαδικασία; Θα πρέπει να περάσω επιπλέον γριές στο απέναντι πεζοδρόμιο για να ξανακερδίσω το εισιτήριο μου για τον παράδεισο; Η μήπως απλά να αδιαφορήσω και να είμαι χαρούμενος για όσο καιρό θα κρατήσει αυτή η κατάσταση της απόλυτης μου ευτυχίας; Οποίες και αν είναι οι συνέπειες για τους γύρω μου; Και τελικά όταν έρθει η ώρα και βγουν όλα στη φορά, να ψάξω να βρω μια καλή σπηλιά να κρυφτώ και όσο καιρό μου πάρει να βγάλω από πάνω μου την πίσσα και τα πούπουλα να σχεδιάζω την επόμενη φορά ακόμα καλύτερα; Και με καλύτερη διανομή ρόλων;

Το τελευταίο που έχω να προσθέσω το έγραψαν οι πιο επιτυχημένη δίδυμοι των δεκαετιών ’80-‘90, δικός τους και ο τίτλος, στο τέλος του ομώνυμου τους τραγουδιού.

Το νιώθω πως σε χάνω, γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα...

ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια εκείνο το σημαδιακό ,όπως αποδεικνύεται, βράδυ. Όπου εν μέσο μιας ουισκοποσίας σε γνωστό καταγώγιο του Ηρακλείου έφτασε οι κουβέντα στα κουτσομπολιά της παρέας. Το πιο πιπεράτο εκείνη την περίοδο ήταν ότι ένας φίλος μας παράτησε μια γκόμενα που είχε και τα έφτιαξε με μια φίλη της. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν τα εξής προφητικά λόγια από ένα γνωστό φιλόσοφο της παρέας ‘Ε κοπέλια, Beverly Hills* καταντήσαμε.’
Εκείνη τη στιγμή επειδή το μπουκάλι τελείωνε και στην παρέα μου όποιος μιλάει περισσότερο πίνει το λιγότερο. Γιαυτο και κάθε κουβέντα που βγαίνει από το στόμα μας είναι πολύ προσεκτικά μελετημένη, γιατί μπορεί να σου κοστίσει στο επόμενο ποτό που θα είναι λειψό. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο εκείνη τη στιγμή το αφήσαμε να περάσει ασχολίαστο.
Όμως έλα που τόσο καιρό μετά από εκείνο το βράδυ, και μετά από την τελευταία μου επίσκεψη στο Ηράκλειο, θυμήθηκα αυτά τα προφητικά λόγια. Γιατί θα ρωτάτε τα θυμήθηκα; Γιατί έμαθα τα τελευταία νέα της παρέας μου. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο σύντομος, και επίσης θα αποφύγω την αναφορά στα πραγματικά ονόματα των πρωταγωνιστών για να μην έχω και μπελάδες.
Έτσι λοιπόν αρχικά ο Στράτος χώρισε την Ελεονόρα, με την οποία ήταν μαζί αρκετά χρόνια για να τα φτιάξει με την Κατερίνα την οποία την χώρισε στον μήνα πάνω και τα έφτιαξε με την φίλη της την Ιωάννα. Σε αυτό το διάστημα η Μαριάννα χωρίζει τον φίλο μας τον Αλκιβιάδη και αυτός πέφτει σε κατάθλιψη. Λίγο καιρό μετά ο φίλος μας ο Μάξιμος (κολλητός και του Στράτου) πριν να φύγει για φαντάρος τα φτιάχνει στα κρυφά με την Ελεονόρα. Και δεν τελειώνουν εκεί τα μπλεξίματα, η Μαριάννα μετά από το χωρισμό της με τον Αλκιβιάδη δε ξέκοψε από την παρέα. Αντιθέτως τα έφτιαξε με τον Στράτο, κάτι που δεν το έχει μάθει ακόμα ο Αλκιβιάδης και δεν θέλω να είμαι κοντά όταν θα το μάθει. Οι μόνοι που δεν έχουν πηδήξει κάτι μέσα από την παρέα είναι ο Μανόλης, ο Νικηφόρος και ο Μάριος. Και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο πέραν της απόστασης που έχουν από το Ηράκλειο. Μη νομίσει όμως κανένας σας ότι αυτοί οι τρεις δεν έχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ο Νικηφόρος για πρώτη φορά μετά από χρόνια τα έμπλεξε με κάποια που δεν είχε τα δίπλα του χρόνια. Ο Μανόλης είναι μπλεγμένος με παλιές του ιστορίες, στις οποίες δε μου επιτρέπετε να αναφερθώ εκτενέστερα και τέλος ο Μάριος επιμένει μετά από τον τελευταίο του χωρισμό ότι ‘Όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες’
Έτσι λοιπόν μετά από όλα αυτά είδα και άκουσα κατά τον τελευταίο καιρό, σκέφτομαι πως όταν ο Στράτος έλεγε ότι γίναμε Beverly Hills είχε πέσει πολύ έξω. Τώρα έχουμε πια γίνει Beverly Hills...

Υ.Γ. Κάποια διαβάζοντας το προσχέδιο του κειμένου παρατήρησε ότι δεν αναφέρθηκα στα δικά μου γκομενικά. Αυτό έγινε εσκεμμένα διότι είναι ήδη αυξημένα τα ποσοστά αυτοκτονιών στο στρατό.

ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ...

*Σημείωση για τους νεότερους. Beverly Hills σαπουνόπερα της δεκαετίες του ’90 με πρωταγωνιστές μαθητές του λυκείου στο Beverly Hills που όπως είναι σύνηθες σε όλες της σαπουνόπερες όλοι παίρνονται με όλους. Πολύ δημοφιλής σειρά για την περίοδο που προβαλλόταν, δε ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι την παρακολουθούσα και εγώ.

THE FINE ART OF BURNING PEOPLE

Καιρό είχα να σας ενοχλήσω με τα κακά ελληνικά μου και με του ποδοσφαιρικούς μου προβληματισμούς. αλλά έφτασε η ώρα όπου όσοι από εσάς διαβάζετε το blog μου (ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΜΑ) θα έχετε κάτι καινούργιο για να ασχοληθείτε

Ο λόγος για τον οποίο έχω εξαφανιστεί τον τελευταίο μήνα ήταν πως πλέον είμαι εργαζόμενο αγόρι. Μετά από χρόνια προσπαθειών στο τει κατάφερα να περάσω αρκετά μαθήματα έτσι ώστε να έχω δικαίωμα για να κάνω την πρακτική μου άσκηση.

Έτσι λοιπόν από της 7 η ώρα το πρωί σε καθημερινή βάση είμαι στο πόδι, και ετοιμάζομαι για άλλη μια κουραστική μέρα στον ΟΤΕ. Το πόστο μου στον ΟΤΕ (για να μπορέσετε να καταλάβετε από που ορμονενως γράφω αυτό το κείμενο) είναι μέσα στον κατανεμητή και πρόσφατα μου ανέθεσαν και της βλάβες στα ADSL. Στον κατανεμητή για να καταλάβετε γίνονται όλες οι συνδέσεις ανάμεσα στα καλώδια του τηλεφώνου που φεύγουν από το σπίτι σας με τα καλώδια που έρχονται από τα κεντρικά του ΟΤΕ. Εκεί μέσα επίσης γίνονται και οι νέες συνδέσεις ADSL.

Γιαυτο σε καθημερινή βάση παίρνω στα χέρια μου εντολές για κατασκευή των νέων συνδέσεων ADSL και έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο όλο και περισσότερος κόσμος βάζει στο σπίτι του ADSL. Εντάξει επειδή και εγώ ασχολούμαι με το ιντερνετ πάνω από μια δεκαετία ,βρίζοντας τα αρχιστα 14σαρια modem και της αργές συνδέσεις, μπορώ να καταλάβω ως ένα σημείο την ανάγκη για γρήγορη πρόσβαση στο ιντερνετ αλλά μέχρι ένα βαθμό. Είναι μεγάλη ευκολία να μπορείς να μπαίνεις σε όποια σελίδα θέλεις μέσα σε δευτερόλεπτα, να μπορείς να κατεβάζεις και να ακούς την αγαπημένη σου μουσική, η να βλέπεις μια ταινία. Αλλά είναι πολύ γρήγορο το ιντερνετ πλέον πιο γρήγορο από της ανάγκες μας. Και σε αυτό το σημείο επενέβησαν οι πάνσοφες εταιρίες κατασκευής ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Δεν εφηύραν τον τροχό απλά έφεραν στα μέτρα της εποχής μας τα δικτυακά παιχνίδια. Εξελίσσοντας έτσι το κάψιμο μέσο του ιντερνετ από διασκέδαση σε τέχνη.

Έτσι με ναυαρχίδα τους το W.O.W. (World of Warcraft) καταστρέφουν τα μυαλά εκατομμυρίων νέων και μη ανθρώπων. Γιατί από τι στιγμή που θα ξεκινήσουν να παίζουν δε σταματάνε μέχρι το 60 level (όπου όπως λενε εκεί ξεκινάει το παιχνίδι) ούτε για να φανε, και από εκεί και μετά δε πανε ούτε για κατούρημα αφού μιας και τώρα ξεκίνησε το παιχνίδι είναι ντροπή να το αφήσουν στη μέση.

Κάπως έτσι κυλάει η ζωή τους βρίζοντας τον πούστη το mage που έκανε need ένα long sword και πανηγυρίζοντας όταν καταφέρουν να περάσουν ένα δύσκολο dungeon. Σιγά σιγά ακόμα και αυτοί που είχαν κάποια προσωπική ζωή πριν το WOW (γιατί είναι και παρά πολύ αυτοί που ποτέ τους δεν είχαν ζωή μακριά από το pc τους) παραμελούν τις γκόμενες τους (όχι ότι αυτό είναι και τόσο κακό για εμάς που δεν παίζουμε WOW) παραμελούν τις σχολές τους και γενικά παραμελούν ότι έχει να κάνει με τον πραγματικό κόσμο.

Θα ρωτάτε τώρα τι με κόφτη εμένα που ο άλλος καίγεται όλη την ημέρα και παρατάει γκόμενες ,σχολές και όλες τις απόλαυσης που έχει να του προσφέρει η ζωή για να κλειστή μέσα στο σπίτι του και να παίζει παιχνίδια;

Γιατί εγώ κάνω κάθε μέρα το χαμάλη για να καίγετε αυτός!!!!!!!

κατά τα αλλά χέστηκα άσε να του τα φοράει η γκόμενα και αυτός μιλάει με ένα dark elf. Η μήπως νομίσατε πως νοιάζομαι για το καλό της νεολαίας. Αφού έχει σκατά στην κεφαλή της εγώ δε μπορώ να κάτσω να την σώσω. Θα μπορούσα να βάλω μερικά φρακτηκα στα τηλέφωνα αλλά δε θέλω να βαρύνω την συνείδηση μου με αρκετές αυτοκτονίες.

Ευχαριστώ για την υπομονή σας and keep on burning...

LITSA BOH8EIAAAAAAAAAAAA

Ka8ws etoimazomoun gia to makri kai duskolo ta3hdi ths epistrofhs sta xania,elaba ena thlefwnw to opoio eprepe na to eixa kanei egw meres prin.Htan enas poly kalos mou filos me arketa parapona gia yo pws den eixame bre8ei ka8olou oles ths diakopes th htan na ma8ei oti 8a fygw kiolas thn epomenh to prwi ekei htan pou arxise h fasaria.Mh sas ta polulogo mias kai den eixa kai polu polu ore3ei gia na synexisw to mazema anedwsa kai phga gia kafe.
De xreiasthkan panw apo 10 lepta gia ta mphnelikia kai ta euxologia logo pasxa mexri na mpoume sto psito prospa8wntas na kalypsoume ena keno enhmerwseis peripou tessarwn mhnwn.Alla auto pou katalabame akougontas o enas ton allwn na paraponietai htan pws de xreiazotan na sunanth8oume gia na ma8oume o enas ta nea tou allou apla anti gia xania sthn istoria mou 8a ebaza 8essalonikh oute kan ta onomata mas de xreiazotan na allazoume ontas Mixalhs kai autos.Arketa tromaktiko ayto an to kalo skefths pws ta mona pragmata pou allazan stis istories mas htan duo polhs kai merika gunaikia onomata.Exontas loipon akribws ta idia problhmata de mas phre polu wra mexri na symbhbastoume (exontas prospa8hsei na broume lhseis o ka8enas gia thn parth tou) pws oti einai na ginei 8a ginei.Pws 8a synexizame na skeftomastai kai na kanoume oti 8ewrousame kalhtero giautous pou agapame kai niazomaste.Prospa8ontas na bgaloume akrh sta problhmata mas xwris na mas epeireazoun ta skata pou sernoun sthn kefali tous autoi pou mas peritrighrizoun.
Ekei kapou to dialusame psaxnontas kapoio na mas 3ematiash mias kai den mporousame alliws na e3hghsoume ta problhmata mas.Ftanontas omws spiti 8ymh8hka mia mikrh leptomeria.Egw kai o Mixalhs den exoume mono koino oti hmastan syma8htes kai filoi.Alla exoume genh8h thn idia merw sto idio nosokomeio me ths manades mas na ta koutsompoleuoun sta diplana krebbatia prin genh8oume.Mporei na me esthse bebaia sto prwto mas rantebou giati genhke peripou duo wres meta apo emena alla htan mikros kai ton exw sygxwresei.Etsi mhpws meta apo ola ayta den mas xreiazotan mia kalh 3ematiastra alla h mia kalh astrologos;Kati tetoies stigmes se kanoun na skeftaisai mhpws telika oi astrologia kai ola auta den einai malakies gia na trwme ta lefta apo ths gynaikoules pou o antras tous phdietai me thn synhfada tous;Opote an kapoios apo esas exei to thlefwno ths LItsas Patera 8a mou kanei megalh xarh.

TA ELEGE O PSILOS

Perasan kiolas 27 xronia apo thn hmera pou apo ton eulogimenos kampos ths larisas ektos apo bambaki kai ta diafora opwrokoipeutika 3epetaxthke kai ena komati kreas me efesh sto goal.Etsi lene kai opws fainete exoun kai dikio.Enta3h de mporw na arnh8w oti to paidi megalontas blepontas ta statistika tou exei balei sunolika

1998-2001 2001-2005 2005-2006 2006-

AE Larissa 1964 Kallithea FC Panathinaikos VfL Bochum

61 (15) 99 (46) 46 (16) 26 (16)

kai kanontas thn pros8esh exoume oti se 232 emfanhseis se epagkelmatika prota8lhmata exei petyxh 93 goal pragma oxi kai toso asxhmo an skefth kaneis oti perissotera apo auta ta pethxe (me e3airesh ton Pana8hnaiko) paizontas se mikres omades.Edw omws ftanoume sto shmeio to opoio 8elw na ephkentrosw thn prosoxh mou.H STATISTHKES LENE PANTA PSEMATA.Toulaxiston aytes pou dhmosieyontai.Giati ontas fila8los tou pana8hnaikou kai exontas parakolou8hsh arketa apo auta ta 46 mats opou o theofanis agwnisthke me thn omoda mou.De mporw na pw oti einai kai o pio eustoxos skorer h oti 3erei (estw kai 8ewrhthika) pws ginete ena kontrol.Ametrhtes einai oi fores pou 8ymamai thn mpala na phgainei pros to meros tou e3w akoma kai mesa sthn perioxh kai opws exei grapsh o aggelakas gia ena treno pou eblepe alla trena na pernoun.Edw exoume ton theofani na koitazei panta thn mpala na perna.Anhmporws na kanei kati gia na apotrepsh thn anapofeukth moira ths mpalas pou odeuei arga kai basanhstika pros thn grammh tou aout.
8a mporouse bebaia kapoios "pws ginete kai kapoios pou den 3erei na kanei kontrol bgainei prwtos skorer sthn ellada kai poso mallon kapoios pou paei na bgei prwtos skorer sth germania".
Edw 8a 3anampoun sthn koubenta mas ta ma8hmatika kai sygkekrimena h h pi8anothtes.Sths trianta fores pou 8a perasei h mpala apo ta podia tou se ka8e agwna se kapoies apo autes de 8a xreiastei na kounh8ei oute ena ekatosto mprosta h pisw gia na brei thn mpala apla h mpala 8a brei ayton.E3ou kai oi titloi tou prwtou skorer.Enta3h epeidh de mou aresoun ta psemata de mporw na arnh8w oti an einai ena pragma pou 3erei kala (kai den kanw plaka) einai na topo8ethte swsta sthn perioxh etsi wste na dhmiourgh eukairies.Kai auto to pleonekthma tou einai pou se ekneurizei akoma perissotero.Eidika otan blepeis oti h omoda sou exei epi8etiko problhma to na blepeis kapoion na xanei klasikes eukairies den se kanie na ton sympa8hseis kiolas.Na 8ymhsw kai stous oxi kai toso megalyterous oti kai o Alekos Ale3andrhs exei bgei prwtos skorer,kai an den kanw la8os panw apo mia fora,kai den pisteyw oti uparxei sobaros an8rwpos pou na mhn symfwnei me thn apopsh oti htan megalos xasogolis.Pisteuw 8a 8ymaste pws auto to paidi ebaze goal mono peftontas h genika me kapoio apisteyta periergo tropo spania me ena apla plase h ena sout.
Etsi ftanoume sto 8ema mas gia apopse einai o theofanis megalos skorer h apla ena palto me efesh sto goal?Thn apopsh mou de xreiazetai na thn 3anadiatypwsw kai pistepste me oute kan 8a thn anefera an den brhskomastan se mia xwra h opoia 3exna toso grhgora.Kanontas parafrash ths gnwsths paroimias "kreanta pou den blepontai,grhgora lhsmoniountai" kai dysthxws sthn periptwsh mas den leismwnhsame to kreas apla mh blepontas thn synolikh tou parousia leismwnhsame to poso kreas einai.Apla twra mas menei h glukia geysh pou mas afhnei h gnwsei oti enas ellhnas katafere na ftasei sthn prwth 8esh ton skorer tou germanikou prwta8lhmatos.Polu swsta eixe parathrhsei o Drakoumel (Kwnstantinos Mhtsotakhs) thn kata thn periodo ths krisis me ta skopia oti se deka xronia apla 8a to exoume 3exasei.Edw den xreiasthkan panw apo 10 mhnes gia na exoume to idio apotelesma.
Oles oi euxes mou ston a8lhth (de mou epitrepete apo thn synhdhsh mou na ton xarakthrisw podosfairhsth) na kataferei oti kalytero mporei.Kai na kanei thn metagrafh pou toso poly 8elei se enan apo tous megalous europaikous syllogous.Na plhrw8ei kai h rytra twn peripou 700xiliadwn euro ston pana8hnaiko.Apla na 8ynh8oune na baloume pisw apo to grafio tou Tzigker thn tampela OUDEN LA8OS ANAGNWRIZETE META THN APOMAKRYNSH SAS APO TO TAMEIO.

Kalhnyxta sas
kai ta deonta sth mama sas

-Kapou ekei esteila thn mpala.

XRONIA POLLA XRISTOS ANESTH

Toso kairo akouw gia ta blogs alla apla den ebrhska kapoio toso megalo endiaferwn etsi wste na asxolh8w mazi tou.Alla ela pou ena pragma exw ma8ei auta ta 25 xronia pou gkriniazw ston kosmo oti otideipote koroideueis kapoia stigmh to louzesai.Kai epeidh emena na apotoma mpania de einai kai to forte mou apofashsa na dwsw mia eukairia kai sta blogs.Etsi apo shmera kai mexri na dw oti autou to eidos to ntous kati exei na mou pei kai emena 8a exete kati na diabazete kai na sxoliazete.Auta loipon gia arxh xarhka gia thn gnwrimia kai elpizw na xarhkate kai esys.

Ta deonta sth mama sas
Beeromixalhs.

y.g.1 Ta greeklish einai o tropos pou xrhshmopoio gia na krhbw prwton ta arketa or8wgrafhka la8h pou kanw kai deuterwn giati etsi exw ma8h tosa xronia pou boltarw sto internet

y.g.2 Salia,misologa kai trypioi stixoi an anarrwtieste apo pou kai pws na nai kala o Giannhs Aggellakas pou o titlos apo thn poihtikh tou syllogh pisteuw (an e3aireseis tous stixous ) perigrafei se genikes grammes to periexomeno tou blog