Για ένα κομμάτι ψωμί

Πολύ flash back έχει πέσει από την ημέρα της επιστροφής μου, αλλά τη να κάνω;; Οι συνθήκες με αναγκάζουν.
Έτσι λοιπόν γυρνάμε στο καλοκαίρι του 2000 που στεναχωρημένοι πήγα και άκουσα τους αδερφούς Κατσιμίχα στην ‘τελευταία’ τους συναυλία. Κουραστήκαν λέει. Ο Χάρης ήθελε να αποσυρθεί από την ενεργώ δράση. Όλα ωραία όλα καλά μέχρι εδώ. Σεβαστή η απόφαση τους δε μπορείς να τους βάζεις με το ζόρι να παίζουν αν δε θέλουν (ξέρεις πόσοι προσπαθούν να κάνουν της Τρύπες να παίξουν έστω άλλη μια φορά).
Αλλά μια δεκαετία μετά τσουπ γέμισαν οι δρόμοι αφίσες με της αφεντομουτσουναρες τους. Φαίνεται όμως πως αυτά που έβγαλαν από την ‘τελευταία συναυλία τους έφτασαν μόνο για 10 χρόνια. Σας αγαπώ σας εκτιμώ αλλά δε θα πάρω αυτή τη φορά. Ειδικά τώρα που είδα πως θέλετε και 20 ευρώ (18 προπώληση). Ούτε φοιτητικό ούτε τίποτα;;;; Εν μέσω οικονομικής κρίσης κάντε και εσείς ένα σκόντο. Ας μη σας βγάλουν 10 χρόνια ας είναι 5 αυτή τη φορά.
Παρόλα αυτά μακάρι να έχει μεγάλη επιτυχία η συναυλία σας. Για να έχω και εγώ το χρόνο να αλλάξω γνώμη μέχρι το 2020 όταν θα ξανακάνετε μια ‘τελευταία’ συναυλία ακόμα.

Υ.Γ. πάντως αν τύχη και περάσω απ’ έξω ένα χειροκρότημα θα σας το δώσω.

Οι εγκλωβισμένοι της νέας εποχής.

Εκεί γύρω στο 2000 ( τώρα δε μπορώ να θυμηθώ και δε πιστεύω πως έχει σημασία κιόλας η ακριβής ημερομηνία) είχαμε το σκάσιμο της φούσκας του χρηματιστηρίου. Τότε πολύς κόσμος παρατεινόμενος από διάφορους επιτήδειους (πολιτικούς, χρηματιστές και άλλους πολλούς που ήταν μέσα στα κόλπα) επένδυσε τα χρήματα του σε μετοχές. Φούσκωνε φούσκωνε όμως έφτασε οι ώρα να φάνε κάποιοι και την έσκασαν. Έτσι όλος αυτός ο κόσμος για να μη χάσει τα λεφτά του έπρεπε να κρατήσει αυτά τα πρώην μαγικά χαρτάκια ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες. Αυτές βέβαια δεν ήρθαν ποτέ και έτσι είχαμε τους πρώτους εγκλωβισμένους μας.

Μια δεκαετία ,πάνω κάτω, μετά την τόσο επιτυχημένη φούσκα του 2000 οι νέα φούσκα, που ετοίμαζαν ,σε συνεχεία της προηγούμενης, εν μέρη οι δημιουργοί της προηγούμενης υποβοηθούμενοι από μια νέα γενιά πεφωτισμένων ανδρών, έσκασε. Παρά τις ‘φιλότιμες’ προσπάθειες τους απέτυχαν όμως να μας προστατέψουν από αυτή τη κρίση. Έτσι φτάνουμε στους νέους εγκλωβισμένους.

Οι παλιοί δεν έχουν καμία σχέση με τους νέους όμως (εκτός βέβαια ορισμένων περιπτώσεων που υπάρχει συγγενική). Τότε αποτελούνταν από άτομα μεγαλύτερα των 35. Τυχοδιώκτες, μεγαλομανείς και ευκολόπιστους. Που ότι λεφτά είχαν βγάλει τα προηγούμενα χρόνια πείστηκαν ότι μπορούν να τα κάνουν πολύ περισσότερα, ώστε να γίνουν και αυτοί νέο-πλουτοι (κάτι που όπως καλά ξέρουμε δεν έγινε). Αυτούς δε τους λείπαμε καθόλου τα θελε ο κωλος τους.

Τώρα όμως αποτελείται από νέους ανθρώπους ως 30-35. Οι περισσότεροι μόλις έχουν τελειώσει από κάποια σχολή και έχουν κάνει τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα. Ενώ ξεκινώντας είχαν τόσα όνειρα να καταφέρουν κάτι στη ζωή τους. Τελικά έχουν καταλήξει να δουλεύουν σε μια δουλεία που δεν τους καλύπτει (σε πολλές περιπτώσεις τους έχει και απλήρωτους) μονό και μονό με το φόβο τις ανεργίας.

Αυτοί αγαπητοί μου αναγνώστες δεν έχουν φταίξει σε τίποτα. Όμως όπως θα έλεγαν και σήμερα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ‘μαλακιες γονέων πρήζουν τα τέκνα’ Αυτή τη κατάσταση την κληρονόμησαν. Το πρόβλημα είναι πως εν αντιθέσει με της κλασικές κληρονομιές αυτή δε μπορούν να την αρνηθούν. Οπότε απλά τα λούζονται και αυτό γιατί κανένας δεν τους έχει μάθει να αντιδρούν. Το ακόμα χειρότερο είναι πως δεν απαιτεί μόνο αντίδραση αλλά και κάτι άλλο που δεν μας το έχουν μάθει. Όχι για κανένα άλλο λόγο απλά επειδή δεν το μάθαμε ποτέ σαν έθνος, να συνεργαζόμαστε. Για να μαζευτεί η γενιά των 700 ευρώ (όπως την έχουν ονομάσει) πιο πολλοί είναι από τους από πάνω τους…

Ειμαι πλάτη!!!!!!!!! (η αλλιως i'm back)