Θα περίμενε κανείς πως θα είχα κάτι παραπάνω να πω, να σχολιάσω, να κάνω. Ακόμα και εγώ πίστευα πως θα είχα πολύ περισσότερα και πιθανότατα πιο έξυπνα πράγματα να γράψω. Όμως όχι.
Δυο χρόνια μετά ο ενθουσιασμός έχει χαθεί πια. Δεν βγαίνουν οι λέξεις τόσο εύκολα, όχι πως σκοτώνομαι και στη προσπάθεια. Αλλά τελικά και αυτό είναι σαν μια σχέση. Στην αρχή είσαι ενθουσιασμένος είσαι όλη την ώρα από πάνω του. Refresh μήπως έχει γράψει κάποιος κανένα comment (ναι παλιότερα είχα αρκετά μη κοιτάτε τώρα) να του απαντήσεις. Σκεφτόμενος τη θα είναι το επόμενο που θα ανεβάσεις, αν θα πειράξει κάποιον αυτό (όχι ότι άφησα κάτι πίσω ποτέ για αυτό το λόγο). Τρέχοντας και εσύ δεξιά αριστερά διαβάζοντας και τι έλεγαν οι άλλοι.
Πλέον όμως ξεθώριασε και αυτό μια φορά στο τόσο. Ένα μικρό κομμάτι στη καλύτερη ή ένα τραγούδι, έτσι μόνο και μόνο για να νιώθω εγώ ότι δε το εγκατέλειψα. Όπως παρατηρώ όμως σήμερα είναι πως δεν είμαι μόνο εγώ έτσι, κοιτάζοντας και αλλού η ίδια κατάσταση επικρατεί. Όλα όσα επισκέφτηκα δεν διανύουν και τη καλύτερη τους περίοδο.
Που ξέρεις όμως μπορεί αύριο μεθαύριο κάτι να αλλάξει. Να ξυπνήσω ένα πρωί και να έχει αναζωογονηθεί το ενδιαφέρων μου. Όποτε μην αγχώνεστε δε πρόκειται να κάνω καμία χαζομάρα και να κατεβάσω το blog. Πάντα ούτος η άλλως μου ήταν δύσκολο να αποχωρίζομαι πράγματα συνήθως περιμένω να με αφήσουν αυτά. Μιας και δε βλέπω να με αφήνει ακόμα αυτό λέω να δω ως που θα το φτάσω εγώ.
Έτσι λοιπόν πέρασαν 2 χρόνια μέσα στη blogoσφαίρα. Άντε και με νέα post πιο συχνά εύχομαι και με λιγότερα σβησμένα comments από παλιά posts.
