Έχει καταντήσει βαρετό μπορώ να πω. Εντάξει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου ήταν αλλά πολύ καιρό ασχολήθηκα μαζί του. Δεν κέρδισα και τίποτα. Τουλάχιστον αν ήμουν γυναίκα θα έβγαζα ένα μπάσταρδο από μέσα μου. Θα μπορούσα να τότε να λέω πως δε πήγε τόσος καιρός χαμένος. Ακόμα και σαν φοιτητής έχασα ανάλογα διαστήματα αλλά τουλάχιστον έπινα και ήμουν με γυναίκες. Τελειώνει όμως τώρα πέρασε και αυτό. Οκ δε κέρδισα τίποτα αλλά τη να κανείς να μαλώνεις; Να σταματήσει και αυτό το έρμο το blog μου να βλέπει post στρατιωτικού περιεχομένου.
Αυτό που μένει τώρα είναι να σταματήσω να ακούω για αυτό όπου πηγαίνω. Δε φτάνει αυτό είναι και το μετά. Λες και δε μπορώ να αγχωθώ από μόνος μου. Αλλά πρέπει να έχω άλλα εκατό άτομα να μου θυμίζουν ότι πρέπει να τελειώσω τη σχολή μου και να βρω μια δουλεία. Σκέφτομαι όμως να μην αφήσω όλα αυτά να με πτοήσουν, υπομονή θα κάνω λίγο καιρό. Θα σταματήσουν όλοι γύρω μου να μου μιλάνε για το στρατό, θα σταματήσει η μανά μου να μου λέει να βρω δουλειά (επειδή θα έχω βρει και όχι επειδή θα έχει απελπιστεί) και όλα θα είναι μια χαρά.
Πρέπει να ξαναβρώ τον καλό αλκοολικό και είρωνα εαυτό μου. Ξέχασα πως είναι να ειρωνεύεσαι κάποιον που δε φοράει χακί. Έγινε πολύ εύκολο εκεί μέσα. Καμία πρόκληση. Με τα I.Q. που σέρνουν οι περισσότεροι εκεί μέσα είναι σα να κλέβεις εκκλησία. Έφτασα σε σημείο να σταματήσω. Τι να πεις σε κάποιον που των φωνάζουν ‘Σκεύος’ (από το ηδονής) που να το καταλάβει κιόλας;
Πάνε όμως όλα αυτά είμαι σε βδομάδα προσαρμογής αυτή τη στιγμή. Ο έξω κόσμος δεν έχει αλλάξει τόσο πολύ. Τα περισσότερα είναι όπως τα θυμάμαι ποτέ δε θα δυσκολευτώ και τόσο. Με τη βοήθεια ‘μικρών και πράσινων’ η και μη φίλων θα μπω πάλι στον ίσιο δρόμο.
Το προηγούμενο τραγούδι είναι ένα από τα κατάλοιπα του πιστού και φιλότιμου Μιχάλη. Δε θα έχουμε λογικά άλλα τέτοια παραστρατήματα. Καλό βράδυ σε όλους και το αν με πετύχετε πουθενά Bacardi πίνω μη ντραπείτε να με κεράσετε ένα και να μου μιλήσετε. Είμαι πολύ κοινωνικό άτομο θα πιω στη υγειά σας.
