ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ

Σ’ αγαπάω συγνώμη, σ’ αγαπάω συγνώμη. Πως είναι δυνατόν αυτά τα δυο να πηγαίνουν μαζί; Είτε στο πρώτο υπάρχει το ψέμα, είτε στο δεύτερο. Δε γίνετε αλλιώς. Δε γίνετε η μεγαλύτερη αλήθεια μου μπορεί να πει κανείς, να συνοδεύεται από μια λέξη που πλέον έχει ξεφτιλιστεί τόσο ώστε να μην σημαίνει τίποτα.
Τουλάχιστον μέχρι σήμερα Ποτέ μου δεν μετάνιωσα για τίποτα. Ποτέ μου δεν ζήτησα συγνώμη. Πάντα έκανα ότι μου φαινόταν εκείνη τι στιγμή πιο σωστό. Έκανα πρώτα ότι ένιωθα ότι δεν θα το μετανιώσω εγώ. Ήθελα να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Όλοι οι άλλοι έρχονται μετά. Ναι τρέχω όταν είμαι στο δρόμο με την μηχανή, πίνω τα βράδια όταν βγω, κάνω ανθρώπους στα άσπρα να μην τους κάνουν τα καπέλα. Ο Μιχάλης (εγώ είμαι αυτός μην μας πάρουν και για πούστηδες ) όμως είναι καλά με όλα αυτά. μπορεί να ακούγεται πολύ εγωιστικό αλλά με αυτόν θα ζήσω μέχρι κάτι από όλα αυτά που κάνω να με σκοτώσει. Και μιας και δεν έχω κανένα κληρονομικό χάρισμα να ξέρω που ποτέ και πως θα έρθει το μοιραίο, και με την σιγουριά που μου προσφέρει το ότι είμαι μικρός ακόμα παίρνω τα ρίσκα μου. Δεν έχω χρόνο για μακροχρόνια πλάνα. Ζω τη σημερινή νύχτα και απλά ελπίζω αύριο να έρθει μια καλύτερη μέρα. Χωρίς να βρίζω αν κάτι στραβώσει και χωρίς να αποφεύγω ότι αγαπάω.
Κρατάω πολλά μέσα μου, δεν κλαίγομαι δεξιά και αριστερά. Για πιο λόγο ο καθένας να κουβαλάει και τα δικά μου προβλήματα. Καλύτερα δεν είναι να βάλουμε και οι δυο τα προβλήματα μας στην άκρη και να κουβεντιάσουμε για αλλά πράγματα. Πιο ευχάριστα. Πράγματα που και οι δυο θα απολαύσουμε έστω και για λίγες στιγμές μέχρι ο καθένας μας να ξανά μπει στο δικό του καβούκι. Και που θα παει κάποια στιγμή κάποιος θα βρεθεί να χωράει στο καβούκι μας. Κάποιος με τον οποίο δε θα παίζουμε μόνο επιτραπέζια αλλά θα έχει κάτι παραπάνω να μας προσφέρει, κάποιος που θα γεμίζει όλα τα κενά μας και όχι μόνο της ανασφάλειες μας.

Για το τέλος για άλλη μια φορά θα σας καληνυχτίσω με ξένα λόγια.

Τα μεθυσμένα αγγελούδια μου κοιτά
Πως φτερουγίζουν στης γιορτής των αέρα
Με κάθε μου Όνειρο με κάθε μου ελπίδα
Γεμίζουν χρώματα τη μαγική μου σφαίρα
Τα αλλοπαρμένα αγγελούδια μου κοιτά
Πως ξεμυτάνε απ’ τ’ουρανού τα λημέρια
Γλιστρώντας πάνω σε μια έρημη τσουλήθρα
Έρχονται όλα να με βρουν εδώ πέρα
Κι όλη το ξέρουν πως:
Απόψε θα χουμε μια όμορφη νύχτα
Κι αύριο θα ναι μια καλύτερη μέρα...

Όνειρα γλυκά.

Οι παλιές αγάπες πανε στον παράδεισο

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει πολλές ικανότητες. Αλλά δεν είναι εμένα σήμερα ο σκοπός μου να της απαριθμήσω. Απλά θα αναφερθώ στην πιο σημαντική για εμένα που δεν είναι άλλη από το να μπορεί να σβήνει με τον καιρό της κακές αναμνήσεις. Πιστεύω πως όλοι θα το έχετε παρατηρήσει πως μετά από ένα χρονικό διάστημα κάποια όχι και τόσο ουσιώδη αρνητικά ( δε μιλάω για θανάτους ή γενικά για τόσο σοβαρά πράγματα) που έχουν συμβεί στη ζωή μας τείνουμε να τα ξεχνάμε. Έτσι οι περισσότεροι έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια. Δε θυμόμαστε πια ποτέ πέσαμε με το ποδήλατο η ποτέ μας πήραν το γλειφιτζούρι από τα χέρια.
Εντάξει θα πείτε τώρα σιγά το σοβαρό να σου πάρουν το γλειφιτζούρι ή το να πέσεις με το ποδήλατο, αλλά για σκεφτείτε πάλι όπως όταν ήσασταν 7 χρονών και θα δείτε πόσο πολύ μας πείραζε. Αυτή δυνατότητα του εγκεφάλου μας συνεχίζει να μας βοηθάει και μεγαλώνοντας. Εκεί που πλέον το βλέπω πιο συχνά είναι στις παλιές σχέσεις. Όπου περνώντας ο καιρός και ξανά βρεθείς με το πρώην ταίρι σου, τείνεις να μιλάς μόνο για το πόσο καλά περνούσατε. Και δεν το κανείς αυτό για να κρατάς ένα καλό επίπεδο στην κουβέντα σας, απλά τα κακά (ειδικά αν έχει περάσει και μεγάλο χρονικό διάστημα από το χωρισμό) ούτε που μπορείς πια να τα θυμηθείς.
Έτσι σχεδόν όλες οι παλιές μας αγάπες αισθανόμαστε πως ήταν σαν κάτι βγαλμένο από τον παράδεισο. Εκεί είναι που προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Αφού περνούσα τόσο καλά τότε μήπως ήταν λάθος που χωρίσαμε; Δε θα ήταν μια καλή ιδέα να ξαναπροσπαθήσουμε;
Μήπως όμως θα ήταν καλύτερα αν αφήναμε της παλιές αγάπες εκεί στον παράδεισο που της τοποθέτησε ο εγκέφαλος μας; Μήπως αν της κατεβάσουμε πάλι κάτω στη γη αντί να μας στείλουν στον παράδεισο, κινδυνεύουμε να τις στείλουμε μια και καλή στην κόλαση; Μιας και ότι μας ενόχλησε την πρώτη φορά και δεν το θυμόμαστε τώρα, την δεύτερη φορά θα επιστρέψει δριμύτερο; Καταστρέφοντας μια και καλή τα πάντα.
Τελικά μου φαίνετε πως είναι ένα λαχείο οι επανασυνδέσεις αυτές. Γιατί μπορεί να κερδίσεις ένα μεγάλο έρωτα που παλιότερα (είτε επειδή ήσουν πολύ μικρός είτε κάποιον άλλον συγκυριών) δεν ευδοκίμησε. Όμως μπορείς πολύ πιο εύκολα να χάσεις μια φιλία που στην τελική θα μπορούσε να κρατήσει και περισσότερα χρόνια. Τι κάνεις τελικά το τραβάς ή δεν το τραβάς αυτό το λαχείο;

Καληνύχτα...

Ένα ακίνδυνο τραγουδάκι

Λόγο δουλειάς και αφού δεν αξιώθηκα τόσα χρόνια να βάλω ίντερνετ σπίτι μου δε μπορώ να ανεβάζω καθημερινά τα διάφορα post που γράφω. Έτσι πολλά από αυτά τελικά δεν τα ανεβάζω καθόλου μιας και ασχολούνται με την επικαιρότητα και δεν θα είχε νόημα να τα διαβάσει κανένας μια βδομάδα μετά. Υπάρχουν επίσης και μερικά που είπα πως δε θα τα ανεβάσω (προς το παρόν τουλάχιστον). Αυτά όλα έχουν σαν συνέπεια να περιορίζετε η ανανέωση του blog μου αισθητά.
Γι’αυτό το λόγο αποφάσισα σήμερα απλά να γράψω ένα τραγούδι.



Αφού είμαι κάτι παλιό,
Για τι δικιά σου ζωή
Σκόνη θα γίνω κι αέρας
Πάνω απ’τη πόλη αυτή

Κοίταμαι απόψε καλά
Αύριο θα ‘μαι καπνός
Ένα αστέρι που πέφτει
Χωρίς ευχή κανενός

Νωρίς θα το δεις
Νωρίς παρατάς
Μια ιστορία αγάπης
Με ήρωες της εμάς

Μπορεί να σκεφτείς
Πως έτσι νικάς
Έμενα δε με φοβάμαι
Για σένα τρέμω που πας

Κοίταμε πριν να χαθείς
Παρ της ματιάς μου το φως
Να σου φωτίζει το δρόμο
Αφού δε γίνετε αλλιώς

Λυπάμαι μα θα στο πω
Όσο μακριά και να πας
Συνεχεία κύκλους θα κάνεις
Και όλο εδώ θα γυρνάς


Όνειρα γλυκά

Η ΦΑΣΗ* ΣΤΟ ΡΟΥΘΟΥΝΙ

Η στιγμή που ξεκίνησα να γράφω εδώ σε αυτό το blog συνέπεσε με ένα κομβικό σημείο της ζωής μου, που σιγά σιγά έχω αρχίσει και τα βλέπω όλα πιο καθαρά. Πρόσφατα καβάτζαρα τα 25 και ξαφνικά κοιτώντας κάτω από τα πόδια μου βλέπω μια γραμμή. Μια γραμμή που όπως αρχίζω να καταλαβαίνω χωρίζει την περίοδο όπου ήμουν φοιτητής χωρίς πολλές πολλές υποχρεώσεις, με την περίοδο που πάντα άκουγα να μου λενε ΄΄Να τελειώσεις τη σχολή σου να βρεις μια καλή δουλεία, άντε να παντρευτείς κιόλας΄’. Και εγώ βρίσκομαι πάνω της και κοιτάζοντας μπρος και πίσω προσπαθώ να αποφασίσω που είναι καλύτερα. Το κωλοβάρεμα του φοιτητή που τον ταΐζει ο μπαμπάς του και κοιμάται μέχρι το απόγευμα, ή του καλού παιδιού που δουλεύει και συντηρεί τον εαυτό του χωρίς να είναι βάρος σε κανένα;

Έτσι λοιπόν ετούτη τη στιγμή ζω και τα δυο κάνω το πρωί την ζωή ενός εργαζόμενου, δηλαδή ξυπνάω από της 7 και παω στη δουλεία. Και από το μεσημέρι και μετά και ζω όπως μέχρι και πριν από ένα χρόνο, με της βόλτες, τα ποτά μου και σχεδόν ότι άλλο έκανα σα φοιτητής. Με μόνη εξαίρεση το ότι κοιμάμαι από της 12 για να την παλέψω την άλλη μέρα το πρωί.

Έτσι που λετε περνάει ο καιρός πάνω στη γραμμή μου. Να σας πω και την αμαρτία μου, μου αρέσει αυτή οι όλοι κατάσταση. Γιατί με το να μην είμαι ούτε στη μια ούτε στην άλλη μεριά μπορώ και χαίρομαι τα καλά που έχουν και οι δυο πλευρές. Όμως μη νομίσει κανένας σας πως έλυσα όλα τα προβλήματα μου. Μιας και μπορεί να εκμεταλλεύομαι τα καλά όμως της όλης καταστάσεις, τα κακά όμως δεν είναι διατεθειμένα να το αφήσουν αυτό να περάσει έτσι χωρίς μια μάχη.

Γι αυτό έψαξαν και βρήκαν τον κάλο μου, και βάλθηκαν με ψηλοτάκουνες γόβες να τον πατάνε. Έτσι εκεί που πάνω που λεω πως έχουν έρθει τα πράγματα σε ένα πολύ καλό σημείο για μένα, να μπροστά μου μία γυναίκα. Και εύλογα θα πείτε γιατί κλαίγετε ο μαλάκας πάλι, και δε θα έχετε άδικο, έρχομαι όμως να σας θυμίσω ότι έπιασα τα 25. Μπορεί να μην ακούγεται τόσο τραγικό αλλά εκεί πάνω πάτησαν τα κακά που με κυνηγούσαν. Μιας και πλέον δεν ήμουν διατεθειμένος να παλεύω καταστάσεις που αντιμετώπιζα πριν λίγα χρόνια. Έτσι εκεί που κάποιος, ακόμα και μια μικρότερη ηλικιακά έκδοση του εαυτού μου, θα είχε πέσει με τα μούτρα. Εγώ ακούγοντας ξανά προβληματισμούς που έχω περάσει και ο ίδιος, πολλααααααα, χρόνια πριν. Τους οποίους τους έχω ακούσει και από άλλες κοπέλες μου παλαιοτέρα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να της βάλω τη φάση στο ρουθούνι. Βλέποντας μπροστά μου το πολύπριζο και ένα κομμάτι καλώδιο από τη δουλεία έμπαινα σε μεγάλο πειρασμό, μιας και αυτός φάνταζε ο μόνος τρόπος για να την κάνω να σταματήσει. Ευτυχώς και για τους δυο μας πρυτανεύσε η λογική. Αλλά κοιτώντας την γραμμή τώρα κάτω από τα ποδιά μου σκέφτομαι να αρχίσω το τρέξιμο. Να δω τι υπάρχει μετά από αυτή. Μιας και αυτά που είναι πριν, τα είδα και τα χάρηκα στην ώρα τους. Και δε νομίζω πως θα αντέξω να τα ξαναδώ σύντομα. Καλά και κακά είναι η κατάλληλη ώρα μου φαίνεται να τα αφήσω πίσω μου. Δε μπορεί κάτι διαφορετικό θα υπάρχει πιο μπροστά. καλύτερο χειρότερο δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι παω να δω τι είναι.

*στο σπίτι μας οι πρίζες έχουν τρία καλώδια τη φάση, το ουδέτερο και την γη. Λοιπόν για όσος δε ξέρουν από τα τρία αυτό που θα σε στείλει στο διάολο είναι η φάση. Τα αλλά δυο δε πα να βάλεις τη γλώσσα σου μέσα δε σου κάνουν τίποτα.

Προσωπικές οπτασίες

Κάνοντας zapping, άλλο ένα μεσημέρι μετά από τη δουλειά, και πάνω που είχα αρχίσει να βρίζω τους μαλακές που φτιάχνουν το πρόγραμμα, πέφτω πάνω σε μια κλασική ταινία ελληνική της δεκαετίας του ’80. Το όνομα της μου διαφεύγει μιας και δεν την πέτυχα από την αρχή(αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει θα του είμαι ευγνώμον).
Για να καταλάβετε, οι μεγαλύτεροι τουλάχιστον, σε πια ταινία αναφέρομαι θα σας πω λίγο από την υπόθεση. Λοιπόν έχουμε για πρωταγωνιστή τον Ψάλτη, την πιο καλτ μορφή των βιντεοταινιών μαζί με τον Γαρδελη, ο οποίος είναι πιλότος και έχει βάλει σαν σκοπό της ζωής του να δημιουργήσει την ιδανική γυναίκα. Και μιας και την δεκαετία που γυρίστηκε η ταινία δεν ήταν στο φόρτε της η κλώνοποιηση, έτσι προσπαθεί να την φτιάξει έχοντας δυο γυναίκες. Την μια στην Αθήνα και την άλλη στη Θεσσαλονίκη, την μια την θέλει για νοικοκυρά και μητέρα τον παιδιών του και την άλλη για την διασκέδαση του έξω και μέσα στο σπίτι.
Μέχρι εδώ θα μου πείτε καλά την έχουμε δει και ξανά και ξανά την ταινία. Εγώ δεν είχα κανένα σκοπό να σας θυμίσω την ταινία αλλού θέλω να καταλήξω. Αν θυμάστε τα πράγματα δεν εξελίσσονται και τόσο ιδανικά για τον ήρωα μας μια και δεν έκανε καλή διανομή στους ρόλους. Συγκεκριμένα έδωσε ανάποδα τους ρόλους από ότι ήθελαν οι γυναίκες. Έτσι αυτή που ήθελε για νοικοκυρά άρχισε να θέλει καριέρα και η άλλη που την προόριζε για την διασκέδαση ήθελε να γίνει μανά. Και καλά ο Ψάλτης την γλίτωσε φτηνά γιατί για τη διγαμία δεν έκατσε καιρό φυλακή, τη γίνεται όμως στην πραγματικότητα;
Μπορούμε να συνδυάσουμε πράγματα, καταστάσεις η ακόμα και ανθρώπους έτσι ώστε να βγουν αληθινές οι προσωπικές μας οπτασίες; Και αν ναι τη κόστος θα έχει αυτό για σε εμάς; Θα με κάνει να φαίνομαι πολύ μαλάκας και κακός η όλη αυτή διαδικασία; Θα πρέπει να περάσω επιπλέον γριές στο απέναντι πεζοδρόμιο για να ξανακερδίσω το εισιτήριο μου για τον παράδεισο; Η μήπως απλά να αδιαφορήσω και να είμαι χαρούμενος για όσο καιρό θα κρατήσει αυτή η κατάσταση της απόλυτης μου ευτυχίας; Οποίες και αν είναι οι συνέπειες για τους γύρω μου; Και τελικά όταν έρθει η ώρα και βγουν όλα στη φορά, να ψάξω να βρω μια καλή σπηλιά να κρυφτώ και όσο καιρό μου πάρει να βγάλω από πάνω μου την πίσσα και τα πούπουλα να σχεδιάζω την επόμενη φορά ακόμα καλύτερα; Και με καλύτερη διανομή ρόλων;

Το τελευταίο που έχω να προσθέσω το έγραψαν οι πιο επιτυχημένη δίδυμοι των δεκαετιών ’80-‘90, δικός τους και ο τίτλος, στο τέλος του ομώνυμου τους τραγουδιού.

Το νιώθω πως σε χάνω, γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα...

ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια εκείνο το σημαδιακό ,όπως αποδεικνύεται, βράδυ. Όπου εν μέσο μιας ουισκοποσίας σε γνωστό καταγώγιο του Ηρακλείου έφτασε οι κουβέντα στα κουτσομπολιά της παρέας. Το πιο πιπεράτο εκείνη την περίοδο ήταν ότι ένας φίλος μας παράτησε μια γκόμενα που είχε και τα έφτιαξε με μια φίλη της. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν τα εξής προφητικά λόγια από ένα γνωστό φιλόσοφο της παρέας ‘Ε κοπέλια, Beverly Hills* καταντήσαμε.’
Εκείνη τη στιγμή επειδή το μπουκάλι τελείωνε και στην παρέα μου όποιος μιλάει περισσότερο πίνει το λιγότερο. Γιαυτο και κάθε κουβέντα που βγαίνει από το στόμα μας είναι πολύ προσεκτικά μελετημένη, γιατί μπορεί να σου κοστίσει στο επόμενο ποτό που θα είναι λειψό. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο εκείνη τη στιγμή το αφήσαμε να περάσει ασχολίαστο.
Όμως έλα που τόσο καιρό μετά από εκείνο το βράδυ, και μετά από την τελευταία μου επίσκεψη στο Ηράκλειο, θυμήθηκα αυτά τα προφητικά λόγια. Γιατί θα ρωτάτε τα θυμήθηκα; Γιατί έμαθα τα τελευταία νέα της παρέας μου. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο σύντομος, και επίσης θα αποφύγω την αναφορά στα πραγματικά ονόματα των πρωταγωνιστών για να μην έχω και μπελάδες.
Έτσι λοιπόν αρχικά ο Στράτος χώρισε την Ελεονόρα, με την οποία ήταν μαζί αρκετά χρόνια για να τα φτιάξει με την Κατερίνα την οποία την χώρισε στον μήνα πάνω και τα έφτιαξε με την φίλη της την Ιωάννα. Σε αυτό το διάστημα η Μαριάννα χωρίζει τον φίλο μας τον Αλκιβιάδη και αυτός πέφτει σε κατάθλιψη. Λίγο καιρό μετά ο φίλος μας ο Μάξιμος (κολλητός και του Στράτου) πριν να φύγει για φαντάρος τα φτιάχνει στα κρυφά με την Ελεονόρα. Και δεν τελειώνουν εκεί τα μπλεξίματα, η Μαριάννα μετά από το χωρισμό της με τον Αλκιβιάδη δε ξέκοψε από την παρέα. Αντιθέτως τα έφτιαξε με τον Στράτο, κάτι που δεν το έχει μάθει ακόμα ο Αλκιβιάδης και δεν θέλω να είμαι κοντά όταν θα το μάθει. Οι μόνοι που δεν έχουν πηδήξει κάτι μέσα από την παρέα είναι ο Μανόλης, ο Νικηφόρος και ο Μάριος. Και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο πέραν της απόστασης που έχουν από το Ηράκλειο. Μη νομίσει όμως κανένας σας ότι αυτοί οι τρεις δεν έχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ο Νικηφόρος για πρώτη φορά μετά από χρόνια τα έμπλεξε με κάποια που δεν είχε τα δίπλα του χρόνια. Ο Μανόλης είναι μπλεγμένος με παλιές του ιστορίες, στις οποίες δε μου επιτρέπετε να αναφερθώ εκτενέστερα και τέλος ο Μάριος επιμένει μετά από τον τελευταίο του χωρισμό ότι ‘Όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες’
Έτσι λοιπόν μετά από όλα αυτά είδα και άκουσα κατά τον τελευταίο καιρό, σκέφτομαι πως όταν ο Στράτος έλεγε ότι γίναμε Beverly Hills είχε πέσει πολύ έξω. Τώρα έχουμε πια γίνει Beverly Hills...

Υ.Γ. Κάποια διαβάζοντας το προσχέδιο του κειμένου παρατήρησε ότι δεν αναφέρθηκα στα δικά μου γκομενικά. Αυτό έγινε εσκεμμένα διότι είναι ήδη αυξημένα τα ποσοστά αυτοκτονιών στο στρατό.

ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ...

*Σημείωση για τους νεότερους. Beverly Hills σαπουνόπερα της δεκαετίες του ’90 με πρωταγωνιστές μαθητές του λυκείου στο Beverly Hills που όπως είναι σύνηθες σε όλες της σαπουνόπερες όλοι παίρνονται με όλους. Πολύ δημοφιλής σειρά για την περίοδο που προβαλλόταν, δε ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι την παρακολουθούσα και εγώ.