Πλάκα με κάνεις;

Επιτέλους χειμώνιασε! Τι κι αν δε με αφήνει να πάω στα Χανιά να τακτοποιήσω τις τελευταίες εκκρεμότητες μου εκεί. Έτσι λοιπόν έχοντας αποδεχτή το γεγονός πως δε πρόκειται να φύγω λόγο βροχής, έχω αράξει στον αναπαυτικότατο καναπέ του σπιτιού μου. Εκεί πάνω στην απόλυτη ηρεμία, πάντα όταν είσαι ήρεμος συμβαίνει ρε γαμώτο, χτυπάει το τηλέφωνο. Αφού με ξύπνησε που με ξύπνησε αποφάσισα να πάω για καφέ.
Που λέτε παρ όλο το κρύο μόνο και μόνο με την ιδέα ενός ποτηριού ζεστού καφέ αμέσως ζεστάθηκα. Πίνοντας λοιπόν τον καφέ μου και χαιρετώντας τον Βασιλάκη (το Παπακωνσταντινου) και τον Σάκη (το Μπουλα) που έκατσαν δίπλα μας, έφτασε η κουβέντα στα ψώνια. Λογικό αν σκεφτείτε ότι είχα βγει με γυναίκα για καφέ. Κουβέντα στη κουβέντα κατάφερε να με πείσει ότι αυτη δεν είναι σαν όλες τις άλλες που θέλουν οχτακόσιες ώρες για να κάνει τα ψώνια της, ήθελα και εγώ να πάρω κάτι ψιλά να πω την αμαρτία μου, συναίνεσα στο να πάμε.
Strike two που λένε και στο baseball. Μετά από την προχθεσινή ταινία δεύτερο σφάλμα. Πίστεψα γυναίκα ότι θέλει λίγη ώρα όταν κάνει ψώνια. Ευτυχώς την έπεισα να πάμε πρώτα να ψωνίσουμε για μένα. Ενώ εγώ κατάφερα να αγοράσω τρεις μπλούζες μέσα σε είκοσι λεπτά, ήρθε η ώρα για τα δικά της ψώνια. Περιττό να σας πω ότι δε κατάφερε να πάρει κάτι μέσα στις δυόμισι ώρες που είχαμε μέχρι να κλείσουν τα μαγαζιά.
Πως το κάνετε αυτό; Δε μπορώ να το καταλάβω. Γιατί πρέπει να γυρίσετε όλο των κόσμο και είτε να μην πάρετε τίποτα ή να καταλήξετε να αγοράζετε το πρώτο που είχατε δοκιμάσει; Γιατί ταλαιπωρείτε και εμάς αλλα και τους εαυτούς σας; Έτσι και εμείς γυρίσαμε τόσα μαγαζιά είδαμε τόσα ρούχα αλλα τίποτα. Φύγαμε μόνο με ότι είχα πάρει εγώ τρεις ώρες πριν. Ρωτώντας με αν αύριο έχω τίποτα να κάνω αν είναι να ξανακατεβούμε πάλι μαζί. Όμως όπως λένε και οι Σαλονικιοί ‘Πλάκα με κάνεις;’

Πιο χαμηλά πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…

Μετά από παρότρυνση αποφάσισα να γράψω πάλι σήμερα στο blog. Αλλα είχα κατά νου κάτι τελείως διαφορετικό. Είχα πάρει απόφαση να ανεβάσω κάτι που απέφευγα να ανεβάσω για να μην παρεξηγηθούν οι πρόθεσης μου. Αλλα να που πάνω στη βαρεμάρα μου το βράδυ που μετά από μια εβδομαδα αποφάσισα να κάτσω σπίτι, και πάνω που έλεγα ότι ήξερα τη θα έγραφα πιο αργά μια λάθος αποφαση τα άλλαξε όλα.
Λοιπόν όπως σας έλεγα έκατσα μέσα. Όποτε τι άλλο να κάνεις μέσα σε ένα σπίτι; Μιας και δε πίνω, πολύ άσχετα με το τι ισχυρίζονται κάποιοι ονόματα δε λέμε σπίτια δε κλείνουμε, είπα να δω μια ταινία. Δόξα το θεό από ταινίες μπόλικες βρίσκονται στο σπίτι μου. Αλλα στο μάτι μου έπεσε μια καινούργια το “The Heartbreak Kid”. Ωραία λέω πολύ διαφημισμένη είναι, κωμωδία είναι μια χαρά θα περάσει η βραδιά.
Αφού παράκουσα προειδοποίησης φίλων την έβαλα να παίζει.
Γιατιιιιιιιιιι!!!!!!!!
Δε γίνετε όχι αρνούμαι να δεχτώ ότι υπάρχουν επιχειρηματίες στο Hollywood που δίνουν τα ωραία τους δολάρια για να γυριστούν τέτοιες ταινίες. Σε πόσο ηλίθιους νομίζουν ότι απευθύνονται; Δε γίνετε αυτό το πράγμα δηλαδή. Τόσο χάλια σενάριο δηλαδή πόσο καιρό απεργούν οι σεναριογράφοι για να αναγκαστεί κάποιος να το διάλεξη κάποιος; Οι πρωταγωνιστές δε διαβάζουν ή είναι τόσο απελπισμένοι που θα παίξουν οτιδήποτε; Ο σκηνοθέτης αν το έκανε για τα λεφτά λίγο πριν την προβολή της θα πρέπει να βρίσκεται ή κρεμασμένος έξω από κάποιο σινεμά ή σε μια χώρα του τρίτου κόσμου να κρύβετε.
Επίσης αρνούμαι, όπως μου είπε ένας φίλος μου, ότι υπάρχει κόσμος που τα βλέπει αυτά. Ποιος;;;;;;;;; Θέλω να το γνωρίσω να δω πως είναι κάποιος με μονοψήφιο IQ. Δε ξέρω τι άλλο να πω πια. Σας αφήνω πάω για ένα ποτό, μπορεί να πιω και δεύτερο το σοκ ήταν μεγάλο, μπας και συνέλθω. Να έχετε ένα καλύτερο, από το μέχρι τώρα τουλάχιστον, βράδυ. Την ταινία την βλέπετε με δική σας ευθύνη ή μπορείτε να την προτείνετε σε κάποιον που μισείτε.
Όνειρα γλυκά…