Το θέμα στην όλη υπόθεση είναι πως δεν έχω ένα θέμα να αναπτύξω. Έχω περάσει 6 μήνες υπηρετώντας σαν πιστός και φιλότιμος στρατιώτης τη μαμά πατρίδα και πλέον δε μου έχει μείνει ούτε ένα δράμι μυαλό για να σκεφτώ. Έτσι λοιπόν περνάω τις τελευταίες ώρες μου πριν να τελειώσει η άδεια, που μετά κόπων και βασάνων κατάφερα να πάρω, προσπαθώντας να βάλω σε μια σειρά τις σκέψης μου. Διαπιστώνοντας μετά μεγάλης μου λύπης πως πλέον δεν είναι δυνατόν.
Το μαγαζί έχει κλείσει, έχει κατεβάσει ρολά, δε σερβίρει δε δουλεύει ρε αδερφέ πως στο καλό να στο πω (προσέξατε όμως τη λεπτομέρεια ότι δεν έβρισα). Φεύγεις μετά από πόσους μήνες από το στρατόπεδο και έχεις μια δυνατότητα να αισθανθείς πάλι όπως τότε (στο μακρινό παρελθόν) που ήσουν πολίτης και το μυαλό σου δε σου το επιτρέπει. Κάνει φιλότιμες προσπάθειες να επανέλθει να προηγούμενα του επίπεδα αλλά δεν είναι δυνατό. Το χειρότερο στην όλη υπόθεση είναι πως θυμάται πως ήταν πριν αλλά δε μπορεί να λειτουργήσει όπως τότε και αυτό κάνει την όλη κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Καλά δεν ήμουν και ποτέ κανένα τέρας διανοήσεις η κανένας μεγάλος ρητορ. Εξυπνάδες μόνο έλεγα σε καθημερινή βάση. Ακόμα και αυτές μου τελείωσαν. Το λέω και το ξανά λέω και δε ξέρω αν με πιστεύει και κανένας πια. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως νομίζουν ότι τους κοροϊδεύω όταν τους λέω ότι δε μπορώ να σκεφτώ όπως πριν. Εντάξει αν και που αρέσει, όπως ξέρουν αρκετοί, να υπερβάλλω είμαι σίγουρος ότι θα μου πάρει κάποιο καιρό μετά που θα απολυθώ μέχρι να συνέλθω εντελώς.
Θέλοντας και μη ένα θεματακι το ανέπτυξα. Έβγαλα από μέσα μου το μεγαλύτερο κακό που πιστεύω ότι κάνει ο στρατός στο φαντάρο (και δε μιλάω για όσους έχουν πάει αεροπορία και ναυτικό, για αυτούς που όντως έχουν φάει σκατό στη θητεία τους). Από εδώ και πέρα τη κάνουμε; Που εγώ έχω αλλά 2-3 θεματακια προσωπικής φύσεως τα οποία λόγο της καλής μου ανατροφής και λόγο της προαναφερθείσης καταστάσεως δε μπορώ να τα αναπτύξω όπως θα ήθελα; Μου φαίνετε θα τα κρατήσω λίγο ακόμα μέσα μου. Μιας και τώρα που είμαι στρατευμένο νιάτα δεν είναι όπως δείχνουν τα πράγματα ώρα να χαλάσουμε τις καρδιές μας μιλώντας ωμά. Θα περιμένω λίγο καιρό να τελειώσει αυτό το χάσιμο χρόνου και να έρθω να παλιά καλά μου ειρωνικά επίπεδα…
Υ.Γ. Χάρηκα που είδα πως περισσότεροι από όσους αφήνουν comment διαβάζουν το blog μου έστω και τυχαία. Υπόσχομαι από εδώ και πέρα να διαβάζω πιο συχνά το e-mail μου και όχι μια φορά το χρόνο.
