ΕΝΑ ΑΣΧΗΜΟ ΟΝΕΙΡΟ

αφνικά φωνές, πανικός πριν ακόμα βγει το πρώτο φως της ημέρας. ‘Τι γίνετε ρε παιδιά;’ ρωτάς μέσα στον ύπνο σου. ‘Όλοι όρθιοι και σε 5 λεπτά ντυμένοι μπροστά από τα κρεβάτια σας’. Ντύνεσαι πανικόβλητος, συνηθισμένος βεβαία από τον πρότερο ανέντιμο βίο σου, (πάντα με το ένα αφτί στημένο να ακούσει περιέργους θορύβους και με τα ρούχα σε απόσταση βολής για άμεση εκκένωση του κτιρίου) μέσα σε 4,5 λεπτά και περιμένεις…
Περνάνε τα 5 λεπτά τα 6 τα 10 εσύ ακόμα εκεί όρθιος να βρίζεις αλλά να μη μπορείς να πας και πουθενά. Φωνές πάλι. Όλοι κάτω όπλο, κράνος, εξάρτιση, Μ71 περιφερειακό και κάτω στην αναφορά. Φτου και απ’ την αρχή τρέξιμο. Με πιο χαλαρούς ρυθμούς αυτή τη φορά έχει αρχίσει και το μάτι να ανοίγει σιγά σιγά. Βγαίνεις όλο μαχημοτητα από το θάλαμο για να δεις πως όλες οι αμαρτίες σου θα ξεπληρωθούν απόψε. Αποφάσισαν οι ουρανοί να θυμηθούν της καλές εποχές του Νώε. Ευτυχώς που το Μ71 έχει και αδιάβροχο. Τελικά θα ήταν πολύ καλή ιδέα αν 3 μήνες πριν όταν στο έδωσαν να το είχες ανοίξει για να δεις πως υπάρχει και δεύτερη τρυπά που χωράει το κεφάλι σου μέσα.
Τώρα όμως είναι αργά. Εντάξει λίγο νερό είναι δε θα λιώσεις κιόλας. Δυο ώρες μετά ευτυχώς δεν έλιωσες αλλά μέχρι και το εσώρουχο που μια πρωην σου είχε πάρει δώρο είναι βρεγμένο. Δεν έγινε και τίποτα λες θα πάω στο θάλαμο να αλλάξω. Πάνω που ανεβαίνεις τα σκαλιά φωνές πάλι. Πάνω στα Steyer όλοι έχει πυρ και κίνηση. Δεν είναι γραφτό σήμερα να αλλάξω. Οι ορχείς μου είναι καταδικασμένοι να μουλιάσουν μέσα στο μποξερακι.
Πέρασαν τρεις ώρες βουτώντας μέσα στις λάσπες και στις τσίτες ωραία λες θα πάω να αλλάξω και να κάνω ένα ζεστό μπάνιο. Οι αμαρτίες όμως τελικά του παρελθόντος είναι παρά πολλές και σιγά μην σε αφήσουν με ζεστό νερό να κανείς μπάνιο. Σε κάνει τουλάχιστον να θυμάσαι τις παλιές καλές εποχές που ήσουν πολιστας Γενάρη μηνά μέσα στα κρύο να κολυμπάς και να παίζεις ξύλο σα το τρελό.
Απόγευμα πια ώρα να βγεις έξω. Αλλά που να πας στο κωλοχωρι που είσαι. Εσύ και άλλοι 50 που βλέπεις από το πρωί θα είναι έξω. Οπότε αποφασίζεις να κάτσεις μέσα και να κοιμηθείς.
Ξαφνικά φωνές, πανικός πριν ακόμα βγει το πρώτο φως της ημέρας…

Έχω θέμα…

Το θέμα στην όλη υπόθεση είναι πως δεν έχω ένα θέμα να αναπτύξω. Έχω περάσει 6 μήνες υπηρετώντας σαν πιστός και φιλότιμος στρατιώτης τη μαμά πατρίδα και πλέον δε μου έχει μείνει ούτε ένα δράμι μυαλό για να σκεφτώ. Έτσι λοιπόν περνάω τις τελευταίες ώρες μου πριν να τελειώσει η άδεια, που μετά κόπων και βασάνων κατάφερα να πάρω, προσπαθώντας να βάλω σε μια σειρά τις σκέψης μου. Διαπιστώνοντας μετά μεγάλης μου λύπης πως πλέον δεν είναι δυνατόν.
Το μαγαζί έχει κλείσει, έχει κατεβάσει ρολά, δε σερβίρει δε δουλεύει ρε αδερφέ πως στο καλό να στο πω (προσέξατε όμως τη λεπτομέρεια ότι δεν έβρισα). Φεύγεις μετά από πόσους μήνες από το στρατόπεδο και έχεις μια δυνατότητα να αισθανθείς πάλι όπως τότε (στο μακρινό παρελθόν) που ήσουν πολίτης και το μυαλό σου δε σου το επιτρέπει. Κάνει φιλότιμες προσπάθειες να επανέλθει να προηγούμενα του επίπεδα αλλά δεν είναι δυνατό. Το χειρότερο στην όλη υπόθεση είναι πως θυμάται πως ήταν πριν αλλά δε μπορεί να λειτουργήσει όπως τότε και αυτό κάνει την όλη κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Καλά δεν ήμουν και ποτέ κανένα τέρας διανοήσεις η κανένας μεγάλος ρητορ. Εξυπνάδες μόνο έλεγα σε καθημερινή βάση. Ακόμα και αυτές μου τελείωσαν. Το λέω και το ξανά λέω και δε ξέρω αν με πιστεύει και κανένας πια. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως νομίζουν ότι τους κοροϊδεύω όταν τους λέω ότι δε μπορώ να σκεφτώ όπως πριν. Εντάξει αν και που αρέσει, όπως ξέρουν αρκετοί, να υπερβάλλω είμαι σίγουρος ότι θα μου πάρει κάποιο καιρό μετά που θα απολυθώ μέχρι να συνέλθω εντελώς.
Θέλοντας και μη ένα θεματακι το ανέπτυξα. Έβγαλα από μέσα μου το μεγαλύτερο κακό που πιστεύω ότι κάνει ο στρατός στο φαντάρο (και δε μιλάω για όσους έχουν πάει αεροπορία και ναυτικό, για αυτούς που όντως έχουν φάει σκατό στη θητεία τους). Από εδώ και πέρα τη κάνουμε; Που εγώ έχω αλλά 2-3 θεματακια προσωπικής φύσεως τα οποία λόγο της καλής μου ανατροφής και λόγο της προαναφερθείσης καταστάσεως δε μπορώ να τα αναπτύξω όπως θα ήθελα; Μου φαίνετε θα τα κρατήσω λίγο ακόμα μέσα μου. Μιας και τώρα που είμαι στρατευμένο νιάτα δεν είναι όπως δείχνουν τα πράγματα ώρα να χαλάσουμε τις καρδιές μας μιλώντας ωμά. Θα περιμένω λίγο καιρό να τελειώσει αυτό το χάσιμο χρόνου και να έρθω να παλιά καλά μου ειρωνικά επίπεδα…

Υ.Γ. Χάρηκα που είδα πως περισσότεροι από όσους αφήνουν comment διαβάζουν το blog μου έστω και τυχαία. Υπόσχομαι από εδώ και πέρα να διαβάζω πιο συχνά το e-mail μου και όχι μια φορά το χρόνο.

Leave

Σα να μην πέρασε μια μέρα…

Τι μου κάνετε πάρα πολύ καιρό έχω να βγάλω τα απωθημένα μου εδώ μέσα και μπορώ να πω πως μου έλειψε. Πλάκα στη πλάκα 3 μήνες πέρασαν που έχω να πατήσω σπίτι μου. Πρώτη φορά τόσο καιρό κάνω μακριά του χωρίς να το θέλω εγώ. Συνήθως εγώ θα κωλοβαραγα κάπου μακριά και δεν ερχόμουν πίσω. Αλλά τι να κάνεις έτσι είναι ο στρατός αν δεν είσαι βύσμα να σε βάλουν ναυτικό η αεροπορία κάνεις 3 μήνες να πας σπίτι σου.
Αλλά ιντα να κάνεις να τσακώνεσαι; Έτσι και εγώ τα έβαλα κάτω και αυτές τις 10 μέρες που θα κάνω μακριά από τη γκασμαδια* σκοπεύω να μην αφήσω κανένα (πόσο μάλλον καμία) και τίποτα να μου τις χαλάσει. Αύριο θα πάω να συναντηθώ με το Κορινακι μου και έχουμε να γράψουμε αρκετά χιλιόμετρα παρέα μέχρι να φύγω.
Εντάξει θα πάω να δώσω και κανένα μάθημα μιας και γι αυτό κατέβηκα κάτω (μην ακούσω κανένα να γελάσει).
Έτσι που λέτε έχουν τα πράγματα. Εγώ υπηρετώ την μαμά πατρίδα περιμένοντας πως και πώς να περάσουν οι μήνες. Ευτυχώς το μόνο καλό που έχει το στρατόπεδο μου είναι πως τρέχεις τόσο πολύ όλη την μέρα που δεν καταλαβαίνεις για πότε περνάνε οι μέρες. Τέλος με το παράπονο γιατί αν αρχίσω να παραπονιέμαι για το στρατόπεδο που έχω πάει δε μου φτάνουν 10 μέρες.
Λοιπόν τελειώνοντας άλλη μια φορά έχω να πω πως χαίρομαι που είμαι εδώ και βλέπω πάλι φίλους και ελπίζω πως πριν να φύγω θα καταφέρουμε να μιλήσουμε ξανά.

Υ.Γ.1 Όποιος δεν έχει πάει διακοπές να έρθει αμέσως Κρήτη δε θα βρει πουθενά καλύτερα πιστέψτε με. Η Μυτιλήνη είναι ένα μυγιοφτυσμα μπροστά της.

Υ.Γ.2 Μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι οπότε μόνο αν το βαρεθώ θα σταματήσω να το τραγουδάω. Έτσι θα το βάλω να το βλέπω και εδώ μπας και επιταχύνω την όλη διαδικασία.

*γκασμαδια = Μυτιλήνη

Γιορτάζωωωωωω

Για δες καιρό που διάλεξαν

Περάσαμε τα κρύα του Μάρτη, της ζέστες του Απρίλη και μπήκαμε αισίως στο Μαϊ. Το μήνα που περισσότερο από τους άλλους δυο (όπως πάντα) μυρίζει άνοιξη. Το μήνα τον γενέθλιων μου που όμως λίγες μέρες μετά από αυτά αποφάσισε η μαμά πατρίδα πως είναι ώρα να με δεχτεί στην αγκαλιά της. Καλά το ξέρω πως τα έχετε ακούσει και ξανά ακούσει αυτά αλλά τι να κάνω με πνίγη το δίκιο.
Ναι που λέτε τώρα που βγάζει η γης χορτάρι εγώ θα το ρίξω στο γοπινγκ. Επιτέλους η μανά μου θα ξέρει πως πρώτη φορά στη ζωή μου θα αρχίσω να στρώνω το κρεβάτι μου σε καθημερινή βάση και ο πατέρας μου θα ξέρει πως θα ξυπνάω πρωί πρωί και θα κάνω δουλείες. Εμένα όμως δε με σκέφτεται κανείς??? Ευτυχώς που το χακί πάει με τα μάτια μου αλλιώς δεν ήξερα τη θα έκανα :P
Εντάξει έγινα 26 και? Τα μαλλιά μου τα έχω ακόμα το πτυχίο δε το έχω πάρει ακόμα οπότε είμαι ακόμα όπως όταν ήμουν 18 καμία αλλαγή. Εντάξει δε περνάω για 18 χρόνο αλλά λέμε και καμία μαλακία να περνάει η ώρα. Γιατί αν συνεχίσω να σκέφτομαι ότι φέτος το καλοκαίρι αντί για κάμπινγκ στο κεδροδασος θα πάω για σκοινάκια σε κανένα ξερό βουνό εντός τις Ελληνικής επικράτειας. Όπως και ότι θα κάνω μια αρχική γνωριμία με τον τούρκικο πολιτισμό μέσα από της τουαλέτες τους.
Υπάρχει και ένα καλό βέβαια στην όλη υπόθεση. Θα ξεφύγω για 270 μέρες από τη ρουτίνα που είχα μπει τα τελευταία χρόνια και θα έχω λίγο χρόνο για να αλλάξω παραστάσεις. Τι και αν σε αυτές τις νέες παραστάσεις εγώ θα τρέχω μέσα δεν έγινε και τίποτα. Πάντως αν κάποιος έχει κανένα βύσμα δεν είναι ακόμα αργά να το βάλει.
Χάρηκα που τα είπαμε και ας έχουν αραίωση οι φορές που βρισκόμαστε τελευταία. Καλό βράδυ και μην πετάτε καρύδια αν με πετύχετε σε καμία παρέλαση είμαι ψηλός και είναι άδικο γιατί γίνομαι εύκολος στόχος.

26 και σήμερα

Ντριιιιιιιν
Ντριιιιιιιιιιιιιν
Ντριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν

Ο διάολος λέω πρωί πρωί σε έβαλε παλιό μ$&^%^&##%$ να πάρεις τηλέφωνο!!!!!!
Σήμερα που δε πήγα στο χωριό να κάνω τον Αλβανό πρέπει να έχω εσένα να με ξυπνάς!!!!

Ε. - ΝΑΙΙΙΙ!!!! Ποιος είναι??????

Μπ. - Ο κος. Σ. Μιχάλης?

Ε. - Ναι ποιος είναι????

Μπ. - Από το αστυνομικό τμήμα τηλεφωνώ έχει έρθει το χαρτί της κατάταξης σας.

Ε. - …….

Μπ. - Περαστέ να το πάρετε

Ε. - ……..

Μπ. - τουτ τουτ τουτ τουτ τουτ

Ε. - ……..

Καλά όχι ότι δε το περίμενα. Αλλά όχι και έτσι ασάλιωτο. Πάρε με με το καλό πες μου μια καλημέρα με ξυπνάς που με ξυπνάς ρε μάστορα για κακά μαντάτα ήρεμα.
Τουλάχιστον δε θα χρειαστεί να πάω στου διαόλου το κόπανο να παρουσιαστώ. Το Ρέθυμνο με περιμένει να με ανυπομονησία. Ευτυχώς δε πήγα να γίνω μοδίστρα στο ναυτικό δυστυχώς δε πήγα αεροπορία να ξύνομαι. Αλλά που θα πάει θα τα βγάλω πέρα. 26 και σήμερα. Μέχρι τότε θα το ρίξω στο τραγούδι.


Και μου είπαν "η σειρά σου να πας στο στρατό
μεγάλωσες τώρα είσαι δεκαοχτώ"
μου είπαν "η σειρά σου να ντυθείς στο χακί
μεγάλωσες τώρα δεν είσαι παιδί"

Κι έτσι "εν - δυο" προχωρώ
βήμα στρατιωτικό
"εν - δυο" χαιρετώ
φανταράκι είμ' απλό

Αίματα πως είσαι μάγκας...

Δεν έχετε παράπονο μπορεί να μου πήρε λιγάκι παραπάνω από ότι υπολόγιζα αλλά το βρήκα το βιντεάκι που σας έλεγα χθες. Οχι τίποτα άλλο για να μη περάσετε για τρελό (επειδή τραγουδούσα Sakis) και να μη λέτε πως δε κάνω ότι λέω (εντάξει trying θα ετοιμάσω και την πρόσκληση σου :P )
Είναι ολόκληρο επεισόδιο στα πρώτα 5-6 λεπτά είναι η ατάκα που αναφερόμουν χθες. Αλλά γενικά τα σπάει το επεισόδιο. Σας αφήνω να το απολαύσετε...

Δυο μήνες μετά…

Μπράβο δε μπορώ να πω η μηχανή του χρόνου δουλεύει προς τα πίσω αλλά κάνει και θαύματα στο fast forward. Πέρασαν κιόλας δυο μήνες και λένε πως όταν δε περνάς καλά ο χρόνος κυλάει πολύ αργά. Αντίθετα θα μπορούσα να πω πως αυτοί οι δυο μήνες που πέρασαν αν και αρκετά δύσκολοι ούτε που τους κατάλαβα.

Το καλό όμως είναι πως αν και πέρασαν γρήγορα με άφησαν πολύ σοφότερο. Επιτέλους κατάλαβα πως κάποιοι από αυτούς που τους έδωσα πολλά στο παρελθόν τελικά δεν άξιζαν ούτε την καλημέρα μου. Ούτε μια ματιά στη μέση του δρόμου. Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτοί που δεν άξιζαν. Αλλά όσοι που χωρίς να το περιμένω έγιναν κομμάτια για να βοηθήσουν. Που ανάμεσα σε όλα τα κουσούρια μου με ανέχτηκαν ακόμα και όταν τραγουδούσα τα all time classics του Sakis (ειδικά για αυτό τους ζητάω ειλικρινά συγγνώμη). Όπως επίσης και το επικό ‘αίματα πως είσαι μάγκας’. Καλά δεν είμαι τελείως τρελός ένα επεισόδιο του σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς είχα θυμηθεί τότε. Τι και αν μου είπε πως δεν έκανε τίποτα αυτό το τίποτα είναι που με κάνει να τους ευχαριστώ.

Τελικά είδατε όλα για καλό γίνονται. Εγώ ανακάλυψα με ποίους πρέπει να ασχολούμαι από εδώ και πέρα και δε μπορεί κάποιος που με άκουσε θα με ανακαλύψει και εμένα. Με βλέπω ντουέτο με την Παπαρίζου του χρόνου στο REX. Όποτε κανονίζουμε να σας κρατήσω και κανένα καλό τραπέζι. Αυτά και για σήμερα λοιπόν καλό βράδυ να έχουμε γιατί το ξενυχτήσαμε πάλι σήμερα.

Υ.Γ. Έψαξα να βρω το επεισόδιο που σας έλεγα αλλά δυστυχώς μόνο δυο ώρες έχασα. Αλλά μόλις το βρω να είστε σίγουροι πως θα το ανεβάσω.

Face a la mer

Είπα να μη σας κουράσω εγώ με προβλήματα. Αλλά να σας χαλαρώσω με ένα τραγουδάκι



Υ.Γ. Trying που θα πάει θα απαντήσω στη πρόσκληση λίγη υπομονή :P

Η μηχανή του χρόνου

Μετά απο πολλά χρόνια προσπαθειών επιτέλους τα κατάφερα. Εκεί που άλλοι απέτυχαν εγώ είμαι την ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως κατασκεύασα τη πρώτη χρονομηχανή. Σάββατο πρωί είμαι 25 κοντοζυγώνοντας τα 26 και Σάββατο βράδυ είμαι 18.

Όλα είναι πολύ απλά. Ούτε περίπλοκα μηχανήματα χρειάστηκαν ούτε μεγάλες ποσότητες ενέργειας καταναλώθηκαν και κανένας (η τουλάχιστον σχεδόν κανένας) δεν έπαθε μεγάλο κακό. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα φορτηγάκι. Ναι καλά ακούσατε ένα φορτηγάκι. Η διαδικασία είναι απλή θα σας την εξηγήσω τώρα αμέσως, απλά θέλω να σας πω ότι δε τη συνιστώ σε κανένα να τη δοκιμάσει. Επίσης η χρονομηχανή λειτουργεί μόνο αν είσαι φοιτητής.

Ωραία λοιπόν να ξεκινήσω. Χρειάζεστε χαρτοκουτες, κολλητική ταινία, ένα φορτηγάκι και πολύ υπομονή. Πακετάρετε όλα τα υπάρχοντα σας μέσα στις χαρτοκουτες τις κλείνετε με την ταινία και στη συνέχεια τις φορτώνετε στο φορτηγάκι. Λίγη προσοχή θέλω να δώσετε σε αυτό το σημείο τις διαδικασίας , φορτηγάκι το οδηγείτε στο πατρικό σας. Ναι καλά ακούσατε.

Αυτά τα απλά βήματα έκανα και εγώ το Σάββατο που μας πέρασε και για άλλη μια φορά αισθάνομαι πως έγινα 18. Με τη μόνη διάφορα πως η μακριά χαίτη που κοσμούσε το κεφάλι μου όταν ήμουν 18, δεν είναι στο κεφάλι αλλά κάθετε στη βιβλιοθήκη ένα μέτρο πιο δεξιά, όμως κάθομαι τώρα, απο ότι ήταν 7 χρόνια πριν. Αλλά όπως και σε όλα τα ταξίδια στο χρόνο υπάρχουν απώλειες.

Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνετε δε χρειάζεται να σας τα πω. Ξέρετε όλοι σας πως είναι να μένεις με τους γονείς σου και αρκετοί ξέρετε πως είναι να μένεις και μόνος σου. Όχι βέβαια ότι οι δικοί μου ήταν ποτέ τόσο ενοχλητικοί. Αλλά όπως και να το κάνεις αν έχεις συνηθίσει να έχεις την ησυχία σου σου κακοφαίνεται. Εκεί που είσαι σε σπίτι μόνος σου της περισσότερες ώρες της μέρας να έρχεσαι σε ένα σπίτι με άλλους τέσσερις είναι κάπως. Αυτές οι δυο μέρες που είμαι εδώ είναι οι πρώτες που παρακαλάω ο counter εδώ δίπλα να μηδενίσει και να φύγω για φαντάρος. Σε τέτοιο βαθμό απελπισίας έχω φτάσει. Αλλά έτσι είναι τα λάθη πληρώνονται. Μπορούσα να κάτσω άλλους δυο μήνες χανιά αλλά δεν ήθελα. Είναι η δεύτερη φορά που θέλω τόσο πολύ να μουντζώσω των εαυτό μου αλλά η μαλακία είναι πως αυτό δε θα βοηθήσει. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν έχουν περάσει 6 μήνες απο την προηγούμενη μούντζα και θα μου πέσει βαριά μια δεύτερη.

Στους σχεδόν δυο μήνες που είχα εξαφανιστεί έγιναν πολλά αξιοσημείωτα. Που όμως δόξα το θεό έχω άλλους δυο μήνες μπροστά μου μέχρι να με καλέσει η μαμά πατρίδα όποτε θα προλάβουμε να τα που μέχρι τότε. Αυτά τα ολίγα λοιπόν καλό βράδυ.

Για νέες ήττες για νέες συντριβές

Έτοιμα και καθαρά όλα τα ρούχα. Οι σημειώσεις όλες εκτυπωμένες και βιβλιοδετημένες (μακάρι να βοηθήσουν φέτος). Όλα έτοιμα μόνο εγώ ο πιο αδύναμος κρίκος ανέτοιμος.

Αύριο πάλι θα πάω με το Κορινάκι μου μέχρι τα χανια. Να δουλέψω δυο μέρες. Να πιω ένα Βόσπορο ουίσκι. Να προσπαθώ την Κυριακή να ξενερώσω και τη Δευτέρα να γνωρίσω πάλι τις χαρές του ερώτα. Αρχίζει η εξεταστική!!!!!!!!!!!!!!

Πως τα καταφέρνουν κάθε φορά. Εγώ να έχω τώρα ένα μισή χρόνο 7 μαθήματα και κάθε εξεταστική να τα δίνω όλα μέσα σε τρεις μέρες. Τρεις μέρες!!! Πιο να πρωτο κοιτάξω;;; Το παραδέχομαι είμαι ο κλασικός Έλληνος τα αφήνω όλα για τη τελευταία στιγμή. Περιμένω την εβδομάδα πριν την εξεταστική για να διαβάσω κάθε φορά. Παλιά είχα όμως μερικές μέρες να πάρω μια ανάσα ανάμεσα στα μαθήματα και να βγάλω την ύλη σε μερικά από αυτά κουτσά στραβά. Τώρα πια έχει γίνει η εξεταστική κάτι σα τα 100 μέτρα στίβου. Κούρσα της μιας ανάσας. Μια ανάσα τη Δευτέρα το πρωί και την Τετάρτη δε ξεφυσάω απλά σκάω. Σκάω και το χειρότερο είναι πως μέχρι να μου δοθεί η ευκαιρία για το επόμενο τεστ αντοχής πρέπει να περιμένω ένα εξάμηνο. Μιας και έχω κάνει τέχνη το άνοιγμα τρυπών εις τα ύδατα. Απλά μαζεύω τα πράγματα μου και πάω πίσω ελπίζοντας πω ότι έχω διαβάσει ως τώρα θα βοηθήσει σε δυο τρία μαθήματα.

Έτσι που λέτε με ψυχολογία τσιπούρας μπροστά στο ψαροντουφεκο και χωρίς καμία ιδέα για το που έχω αφήσει το φορτιστεί του κινητού, βάζω τα τελευταία πράγματα μέσα στη τσάντα. Μη ξεχάσω και τίποτα. Ελπίζω να γλιτώσω και τη βροχή που προβλέπετε για αύριο. Ένα πράγμα έχω μόνο να πω τελειώνοντας

ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΕ, ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΕ, ΕΙΜΑΙ ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ

Καλό βράδυ :P

Για τα μαλλιά μου ρε γαμώτο

Καλή χρονιά σας είπα; Δε σας είπα! Καλή χρονιά να έχουμε. Έφυγε από την πλάτη μου το 2007. Μια χρονιά για την οποία δεν μπορώ να πω ότι λυπάμαι που έφυγε. Όχι ότι πέρασα σε γενικές γραμμές κακά. Απλά ήταν μια από τις πιο δύσκολες, κουραστικές και γεμάτη άγχος χρόνια που μπορώ να θυμηθώ. Καλά εντάξει εγώ αρχίσει και συνηθίζω την πίεση. Αλλά τα μαλάκια μου τη φταίνε;;;;
Με όλα αυτά που είδα και άκουσα μέσα στο ’07 έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν αυτό το (ματαιόδοξο) κεφάλι. Σαν να μην έφταναν όλα όσα μου έκανε η περσινή χρονιά αποφάσισα και εγώ να τους κάνω κακό από πάνω. Με βαριά καρδιά έκανα και εγώ στο απονενοημένο διάβημα. Μη πάει ο νους σας στο κακό στο πρώτο είμαι τώρα και να πηδήξω τίποτα δε θα πάθω. Απλά αποφάσισα να αποδεχτώ το κάλεσμα της μαμάς πατρίδας. Έτσι σήμερα το πρωί (ευτυχώς είχα τη φίλη μου την Ελιζα να μου κρατάει το χέρι) έβαλα την υπογραφή που με καταδικάζει στο χειρότερο μαρτύριο της μέχρι τώρα ζωής μου. Να περάσω 9 μήνες κλεισμένος σε ένα μέρος τίγκα στους άντρες. Άκυρο το παίρνω πίσω αυτό. 7 χρόνια πέρασα στα χανια παράδεισος θα είναι ο στρατός από αυτή την άποψη. Δε παίζει να έχει πιο πολλούς άντρες μέσα στο στρατό. Επίσης αν είναι όσο ωραίες η γυναίκες μέσα στο στρατόπεδο όσο αυτές που ήταν σήμερα στο στρατολογικό μια χαρά θα περάσω.
Παρόλα αυτά δεν έχουν περάσει ακόμα 12 ώρες και σκέφτομαι κιόλας να πάω πάλι να πάρω αναβολή. Μη νομίσετε ότι είμαι φυγόπονος τα μαλλιά μου σκέφτομαι. Πλησιάζω την κρίσιμη ηλικία των 27 (όπου σύμφωνα με τον ξάδερφο μου) το σοι μας έχει χάσει μεγάλο μέρος από αυτά. Οπότε βλέπω τις τελευταίες τους ώρες να τις περνάνε μέσα στο κράνος του ελληνικού στρατού και όχι μέσα στο caberg που έχω και κάνω τις βόλτες μου με το Κορινακι. Πείτε μου δεν είναι άδικο αυτό; Εγώ σε ένα ξερό στρατόπεδο να χάνω τις τελευταίες τρίχες του κεφαλιού μου και το Κορινακι μου να κάθετε σε ένα ανήλιο γκαράζ. Περιμένω από κάποιους εδώ (ονόματα δε λέμε) να κάνουν τα κονε τους μπας και το γλιτώσουμε όλο αυτό αλλά προς το παρόν μόνο υποσχέσεις είναι. Το χειρότερο είναι πως με το να απογοητεύομαι χάνω ακόμα περισσότερες τρίχες. Γι αυτό κάντε κάτι όλοι μαζί μια διαμαρτυρία, βγείτε να μαζέψετε υπογραφές κάτι. Μπας και τα γλιτώσω όλα αυτά και κάνω και φέτος τις διακοπές μου με το Κορινακι σε διάφορες παραλίες. Με τον ζεστό αέρα να μου ανεμίζει τα μαλλιά. Δε μου αξίζει;;;


Υ.Γ. Αυτό είναι το Κορινάκι που σας έλεγα και όχι η ξαδέρφη της αυτή τη φορά