Η θεωρία της σχετικότητας.

Ένας καλώς τρόπος για να εκτιμήσεις αυτό που έχεις είναι να το χάσεις. Όμως ο καλύτερος τρόπος είναι να πέσεις κάπου χειρότερα. Αυτό ισχύει παντού. Όμως τι γίνετε με εμάς που εκτιμούμε αυτό που έχουμε όταν το έχουμε όμως οι συγκυρίες δεν μας αφήνουν να χαρούμε λιγάκι παραπάνω;
Αν με ρωτούσε κανένας πριν τρεις μέρες πως φαντάζομαι ότι είναι ο παράδεισος, θα τον περιέγραφα εντελώς διαφορετικά από ότι τον φαντάζομαι αυτή τη στιγμή που γράφω. Πολλές φορές έχω πει ότι πέρασα κάπου καλά και πως θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή έτσι. Όμως η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα. Πάντα έχει κάτι να σου δώσει από εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που λες πως όλα πανε κατά διαόλου σου δίνει ένα σαββατοκύριακο στον παράδεισο. Και πάνω που το απολαμβάνεις στο παίρνει πίσω. Που σε σύγκριση με πριν μοιάζει με το από πάνω διαμέρισμα της κόλασης.
Δεν έχω καμία πρόθεση να κάνω κανένα να ζηλέψει. Ούτε να το παίξω μάγκας ότι γενικά τα σπάω καθημερινά και περνάω γαμάτα όπου πηγαίνω. Το παράπονο μου θέλω να πω. Γιατί όπως το βλέπω με αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου ο παράδεισος, όπως περιγράφετε γραφές, είναι ένα μέρος που θα το δω σε καρτποσταλ από το καζάνι που θα βράζω αιώνια. Ήλπιζα λοιπόν πως τη στιγμή που βρήκα κάτι που είναι το πιο κοντινό μπορώ που μέχρι τώρα να φανταστώ για παράδεισο, θα μπορούσα να το απολαύσω λιγάκι ακόμα. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι κάπως καλύτερα έτσι απλά περιέγραφε και ο Αϊνστάιν τη θεωρία της σχετικότητας. Πως δηλαδή εάν βάλεις κάποιο να σταθεί για ένα δευτερόλεπτο σε ένα καυτό τηγάνι θα του φαινόταν σαν μια αιωνιότητα. Και πως αν έβαζες μια όμορφη κοπέλα να κάτσει στα πόδια του για μια ώρα θα του φαινόταν σαν μια στιγμή.
Όποτε τελικά φαίνετε πως πρέπει να αρκεστώ προς το παρόν σε αυτή τη στιγμή μέχρι να καταφέρω αυτή την ωραία στιγμή αν είμαι τυχερός να την κάνω για μια αιωνιότητα.

Το Όνειρο σκορπάει στου γραφείου τη βουή...

Πήρα την αντιβίωση μέχρι τέλους σαν καλό παιδί, ο πόνος από το δόντι έχει υποχωρήσει αισθητά. Τι και αν δε μπορώ να κοιμηθώ από την δεξιά πλευρά. Γι αυτό έχω και την αριστερή δε πειράζει ας τσαλακωθεί λιγάκι από τον ύπνο το καλό μου προφίλ. Περνώ λοιπόν το κορινάκι μου φρέσκο φρέσκο μετά από ένα καλό τσεκ απ και μετά από ένα καλό φόρτισμα στην μπαταρία της, γιατί μας έκανε νερά την προηγούμενη εβδομάδα. Μια τσάντα με τα απολύτως απαραίτητα στον ωμό ένα sleeping bag δεμένο πίσω και κατευθύνομαι για φορτίσω της δικές μου μπαταρίες.

Μετά από μια ώρα διαδρομής και είκοσι λεπτά μέχρι να τακτοποιηθώ είμαι έτοιμος για να αρχίσω τη φόρτιση. Έτσι λοιπόν μετά από μια δύσκολη χρονιά είμαι αραχτός σε μια παραλία και απολαμβάνω τον ήλιο και τα δροσερά νερά του λιβικού πελάγους. Αυτές είναι διακοπές εσύ με τη θάλασσα μπροστά σου χωρίς να υπάρχει τίποτα να μπορεί να διαταράξει την ηρεμία σου. Χωρίς παράπονα του τύπου γιατί δεν παμε σε ξενοδοχείο; Πως θα κοιμηθώ εγώ κάτω στο σκληρό χώμα; Μόνο εσύ κανένας που δεν θέλει τα ίδια με εσένα. Και πίστεψε με εκεί μόνο ανθρώπους που θέλουν το ίδιο με εσένα θα βρεις. Που χαίρονται με απλά πράγματα. Που ενώ τους βλέπεις πρώτη φορά και πιθανότατα τελευταία. Έχετε τόσα να πείτε, τόσα να κάνετε. Μπορείτε να γελάσετε, να πιείτε, να ερωτευτείτε. Χωρίς να σκέφτεστε τίποτα παραπάνω από το πόσο ωραία είναι εδώ που έχετε έρθει. Χωρίς κανένας από τους δυο σας να κάνει σχέδια πιο μακρινά από το σημερινό βράδυ.

Όμως δυστυχώς δεν ζούμε σε ένα ιδανικό κόσμο και πάνω που λες πως όλα πανε καλά, πάνω που έχεις χαλαρώσει και λες κάτσε να δω τι ώρα είναι και ανοίγεις το κινητό. Αυτό αρχίζει να χτυπάει μανιωδώς. Μετά από το πρώτο λάθος κάνεις και το δεύτερο να το σηκώσεις και εκεί είναι που νιώθεις πως η παράλια βουλιάζει κάτω από τα ποδιά σου. Να ναι καλά ο προϊστάμενος σου που πήρε να δει τι κανείς και φρόντισε να σου ευχηθεί καλά να περάσεις χωρίς να παραλείψει να σου πει πως θα σε δει αύριο το πρωί.

Μιας και σου έβγαλαν απότομα το φορτιστή από τη πρίζα δεν έχεις κάτι να κάνεις από το να μαζέψεις τα λίγα που κρατούσες μαζί σου και με βαριά καρδιά να πάρεις το δρόμο της επιστροφής. Που τώρα σου φαίνετε λες και πας Γερμανία για να καταλήξεις σε κάποιο καλό ζεσταμένο φούρνο για να γίνεις και εσύ ένα μικρό σαπουνάκι.

Καληνύχτα μικρά σαπουνάκια μου μέχρι την άλλη απόδραση μας να μαστε όλοι καλά...

When I reach for my revolver.

Καλησπέρα τι κάνετε; Πως τα πατε με τις ζεστές; Ευτυχώς που εδώ κάτω έχουμε κοντά τη θάλασσα και δροσίζει λιγάκι παραπάνω. Εσείς πάνω από το αυλάκι ζορίζεστε λιγάκι παραπάνω. Έτσι που λετε αγκαλιά έναν ανεμιστήρα έχω και εγώ τις τελευταίες ημέρες. Θα ήθελα για πρώτη φορά να μπορώ να δουλεύω μέχρι το βράδυ μιας και εκεί υπάρχει ένα αιρκοντίσιον. Πρώτη φορά μοιάζει με παράδεισο ο κατανεμητής.

Αφού με διώξουν από τη δουλεία κάθε μεσημέρι γυρνάω σπίτι μου και λόγο ζεστής δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Ειδικά αν όλοι οι παρέα σου καίγετε και δεν ξεκουνάει να πατε για κανένα μπάνιο. Αλλά τη να πεις αφού χτύπησε η ‘περίοδος’ αν πεις τίποτα γίνεσαι και κακός. Που λετε λοιπόν κλεισμένος σπίτι μου με τον Ρούλη τον ανεμιστήρα καθόμαστε και βλέπουμε στην τηλεόραση διαφημίσεις για νέα οικόπεδα. Σήμερα συγκεκριμένα άκουσα για κάποια καινούργια στην Κόρινθο με θεά στη θάλασσα. Που τώρα μπήκαν τα συνεργεία και βγάζουν τα ενοχλητικά δέντρα από τη μέση.

Πάνω στη διαφημίσει πετάγεται ο παρουσιαστής και ανακοινώνει πως ένα πυροσβεστικό αεροσκάφος έπεσε και σκοτώθηκαν και οι δυο πιλότοι. Ωραία λες μαλακία έγινε τσάμπα πήγαν τα παιδία για να σώσουν της ξένες περιουσίες μιας και έσβηναν πυρκαγιά που έκαιγε κατοικημένη περιοχή. Το χειρότερο όμως στην όλη υπόθεση δεν είναι ούτε το καμένο δασός ούτε οι ζωές που χάθηκαν. Είναι όλα τα καθίκια οι ‘υπεύθυνοι’ που μετά από όλες αυτές τις πυρκαγιές όλες τις ζωές που έχουν χαθεί μέχρι τώρα. Αντί να σκύψουν το κεφάλι και να μην βγάλουν αχνά μέχρι να καταφέρουν να βρουν μια άκρη. Βγαίνουν και μιλάνε και όχι για να ζητήσουν συγνώμη αλλά για να πουν ότι τώρα που καιγόμαστε είναι καλύτερα από ότι ήταν παλιότερα. Ότι κάηκαν λιγότερα στρέμματα δάσους, ότι χάθηκαν λιγότερες ζωές. Ρε πλάκα μας κάνετε; Εδώ σκοτώνεται κόσμος και εσείς για άλλη μια φορά πάνω στους τάφους τους μαζεύεται ψήφους;

Πήγαινε ρε αν έχεις αρχίδια και πες στη γυναίκα και τα παιδία του νεκρού ότι είναι καλύτερα τώρα. Πες της να σε ξαναψηφίσει γιατί τώρα με εσένα δεν κάηκε όλη η Πάρνηθα. Καλά μη νομίσετε πως αν βγει κανένας άλλος θα είναι καλύτερα τα γιατί τα είδαμε και τα δικά τους χάλια μόνο για να φωνάζουν είναι και μόλις ξαναβγούν τα ίδια θα κάνουν πάλι. Μαλάκες είναι θα χτυπούσες εσύ το χέρι που σε ταΐζει; Γιατί δεν καινε τα δάση ούτε οι μισθωτοί ούτε οι συνταξιούχοι. Αυτοί που είναι χρηματοδότες τον κομμάτων κάνουν τη δουλεία. Για να χτίσουν ένα σπίτι λίγο πιο ψηλά από το προηγούμενο. Για να επεκτείνουν το εργοστάσιο τους σε μια περιοχή που το ποτάμι είναι πιο κοντά και δε χρειάζονται τόσο μακριούς σωλήνες για να πετάξουν εκεί τα απόβλητα τους. Και τη έγινε αν κάηκαν μερικά σπίτια, αν χάθηκαν μερικές ζωές. Θα βγούμε να φωνάξουμε να κατηγορήσουμε τους προηγούμενους πως μας παρέδωσαν καμένη γη. Θα δώσουμε μια μικρή σύνταξη στη χήρα, θα βάλουμε και κανένα παιδί στην πυροσβεστική (να συμπληρωθεί και η καμένη θέση) και όλα μέλι γάλα.

Δε πα να φωνάζεις αυτοί θα ξαναβγούν. Ότι χρώμα και αν ψηφίσεις αυτοί εκεί θα είναι. Και αν πάρεις ένα όπλο και αρχίζεις να πυροβολείς θα σε πουν και τρομοκράτη. Άσε που δε σου φτάνουν οι σφαίρες. Μιας και πέρα από τους 300 έχεις και τα παιδία τους που είναι στον προθάλαμο να αρπάξουν οποία θέση αδειάσει. Δεν έχω να προτείνω λύσεις. Τελικά όπως είχε πει κάποιος παλιότερα ένας σεισμός θα μας σώσει. Μπορεί να έχει και δίκιο αν και βλέπω πιο πριν μια πλημμύρα να μας πηγαίνει όλους εμάς που δε ζούμε ψηλά στα καμένα στο διάολο.

Έκθεση ιδεών

Θέμα: ‘Όταν ο τελευταίος οδοντίατρος κρεμαστεί με τα άντερα του τελευταίου καθηγητή, ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος ;’

Παει καιρός από το τελευταίο μου παραλήρημα. Καύσωνες πέρασαν από πάνω μας, εξεταστικές, αραλίκια με καλή παρέα σε διάφορες παραλίες με ένα καραφάκι ούζο στο ένα χέρι και ένα τηγανιτό γαύρο στο άλλο. Έτσι λοιπόν μετά την απόφαση τον φωτισμένων καθηγητών μας και την πολύτιμη συνεισφορά των εργαζόμενων στη γραμματεία, μέσα στις τρεις πρώτες μέρες είχα τελειώσει με την εξεταστική μου. Έτσι μιας και το έχω πάρει πλέον απόφαση να μη χάσω τα μαλλιά μου με το να αγχώνομαι με ξένες μαλακίες. Παρόλο που έχασα όπως ήταν αναμενόμενο όλα τα μαθήματα, έκανα τα σχέδια μου για μπανακια σε ερημικές παραλίες. Και μιας και λόγο δουλειάς τις καθημερινές δε μπορώ να παω πιο μακριά από το σπίτι μου, έλεγα αυτό το παρασκευοσαββατοκυριακο να την κοπανήσω. Αλλά έλα μου όμως πως λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο.

Η ιστορία ξεκινά περίπου έξη μήνες πριν όταν ένα ωραίο πρωινό πήγα στον οδοντίατρο για το καθιερωμένο τσεκ απ. Εκεί αυτός είχε την καταπληκτική ιδέα να βγάλουμε μια πανοραμική ακτινογραφία. Φοράω και εγώ το καλύτερο μου χαμόγελο, και περιμένω να τελειώσουν οι ακτίνες-χ να περνάνε μέσα από το κεφάλι μου. Έτσι λοιπόν εκεί που περιμένω να δω αν βγήκα καλώς ακούω το γιατρό να λεει ότι οι φρονιμίτες μου είναι αποπροσανατολισμένοι και βγαίνουν παράλληλα με τα υπόλοιπα δόντια. Ρωτάω μήπως να τους αφήσουμε μα μικροί είναι ακόμα θα βρουν και αυτοί το δρόμο τους. Αλλά παίρνω αρνητική απάντηση.

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνω είναι πως μετά που θα τους βγάλω για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να μιλήσω καλά και επίσης δε θα μπορώ να τρωω κανονικά μιας και δε θα μπορώ να ανοίξω το στόμα μου τελείως. Έτσι παίρνω τι μαμά μου και της το λεω, γιατί αν είναι να περάσω τέτοιο λούκι να έχω τουλάχιστον κάποιο να με νταντεύει μιας και είμαι πολύ κακός ασθενής. Στη μητέρα μου ήρθε μια πολύ καλή ιδέα να παω Ηράκλειο να τους βγάλω σε ένα πολύ καλό γιατρό γναθοχειρουργό. Που να τραβιέμαι δεξιά και αριστερά στον κάθε κομπογιαννίτη είπε. Συμφώνησα και εγώ και ναμαι ένα κρύο πρωινό να βλέπω το ταβάνι και δυο τύπους να χώνουν διάφορα αιχμηρά αντικείμενα μέσα στο στόμα μου. Μετά από περίπου μια ώρα (τόση ώρα ότι άλλο και να έβαζαν τώρα θα είχα βγάλει μια R1 και μπορεί να με έλεγαν πούστη αλλά θα είχα μια R1 ρε πούστη μου) γεμάτη πόνο τελείωσαν και όλο πήγαν καλά. Έτσι πίστευαν η τουλάχιστον στο Τατζικιστάν που πήραν το πτυχίο τους έτσι τους έμαθαν να λενε.

Να μαι όμως πάλι σήμερα μετά από τόσο καιρό για άλλη μια φορά με το στόμα ανοιχτό σε μια άλλη οδοντιατρική καρέκλα να βρίζω τους προηγούμενους. Γιατί όπως λεει αυτός ο οδοντίατρος κάτι πρέπει να ξέχασαν μέσα. Τι πρέπει γαμώ την πουτάνα που σας γεννούσε μπασταρδια, ξέχασαν της πουτάνας τα παιδία τίποτα ή δεν ξέχασαν; Γιατί πάλι με ανοιχτό το στόμα είμαι μετά από τρεις μέρες που ήμουν πρησμένος μιας και είχε μαζέψει πύο το ούλο. Χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ σαν τον άνθρωπο και χωρίς να ξέρω αν θα σταματήσω να βλέπω μαλακές από πάνω μου να μου σκαλίζουν το στόμα.