Η ΦΑΣΗ* ΣΤΟ ΡΟΥΘΟΥΝΙ

Η στιγμή που ξεκίνησα να γράφω εδώ σε αυτό το blog συνέπεσε με ένα κομβικό σημείο της ζωής μου, που σιγά σιγά έχω αρχίσει και τα βλέπω όλα πιο καθαρά. Πρόσφατα καβάτζαρα τα 25 και ξαφνικά κοιτώντας κάτω από τα πόδια μου βλέπω μια γραμμή. Μια γραμμή που όπως αρχίζω να καταλαβαίνω χωρίζει την περίοδο όπου ήμουν φοιτητής χωρίς πολλές πολλές υποχρεώσεις, με την περίοδο που πάντα άκουγα να μου λενε ΄΄Να τελειώσεις τη σχολή σου να βρεις μια καλή δουλεία, άντε να παντρευτείς κιόλας΄’. Και εγώ βρίσκομαι πάνω της και κοιτάζοντας μπρος και πίσω προσπαθώ να αποφασίσω που είναι καλύτερα. Το κωλοβάρεμα του φοιτητή που τον ταΐζει ο μπαμπάς του και κοιμάται μέχρι το απόγευμα, ή του καλού παιδιού που δουλεύει και συντηρεί τον εαυτό του χωρίς να είναι βάρος σε κανένα;

Έτσι λοιπόν ετούτη τη στιγμή ζω και τα δυο κάνω το πρωί την ζωή ενός εργαζόμενου, δηλαδή ξυπνάω από της 7 και παω στη δουλεία. Και από το μεσημέρι και μετά και ζω όπως μέχρι και πριν από ένα χρόνο, με της βόλτες, τα ποτά μου και σχεδόν ότι άλλο έκανα σα φοιτητής. Με μόνη εξαίρεση το ότι κοιμάμαι από της 12 για να την παλέψω την άλλη μέρα το πρωί.

Έτσι που λετε περνάει ο καιρός πάνω στη γραμμή μου. Να σας πω και την αμαρτία μου, μου αρέσει αυτή οι όλοι κατάσταση. Γιατί με το να μην είμαι ούτε στη μια ούτε στην άλλη μεριά μπορώ και χαίρομαι τα καλά που έχουν και οι δυο πλευρές. Όμως μη νομίσει κανένας σας πως έλυσα όλα τα προβλήματα μου. Μιας και μπορεί να εκμεταλλεύομαι τα καλά όμως της όλης καταστάσεις, τα κακά όμως δεν είναι διατεθειμένα να το αφήσουν αυτό να περάσει έτσι χωρίς μια μάχη.

Γι αυτό έψαξαν και βρήκαν τον κάλο μου, και βάλθηκαν με ψηλοτάκουνες γόβες να τον πατάνε. Έτσι εκεί που πάνω που λεω πως έχουν έρθει τα πράγματα σε ένα πολύ καλό σημείο για μένα, να μπροστά μου μία γυναίκα. Και εύλογα θα πείτε γιατί κλαίγετε ο μαλάκας πάλι, και δε θα έχετε άδικο, έρχομαι όμως να σας θυμίσω ότι έπιασα τα 25. Μπορεί να μην ακούγεται τόσο τραγικό αλλά εκεί πάνω πάτησαν τα κακά που με κυνηγούσαν. Μιας και πλέον δεν ήμουν διατεθειμένος να παλεύω καταστάσεις που αντιμετώπιζα πριν λίγα χρόνια. Έτσι εκεί που κάποιος, ακόμα και μια μικρότερη ηλικιακά έκδοση του εαυτού μου, θα είχε πέσει με τα μούτρα. Εγώ ακούγοντας ξανά προβληματισμούς που έχω περάσει και ο ίδιος, πολλααααααα, χρόνια πριν. Τους οποίους τους έχω ακούσει και από άλλες κοπέλες μου παλαιοτέρα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να της βάλω τη φάση στο ρουθούνι. Βλέποντας μπροστά μου το πολύπριζο και ένα κομμάτι καλώδιο από τη δουλεία έμπαινα σε μεγάλο πειρασμό, μιας και αυτός φάνταζε ο μόνος τρόπος για να την κάνω να σταματήσει. Ευτυχώς και για τους δυο μας πρυτανεύσε η λογική. Αλλά κοιτώντας την γραμμή τώρα κάτω από τα ποδιά μου σκέφτομαι να αρχίσω το τρέξιμο. Να δω τι υπάρχει μετά από αυτή. Μιας και αυτά που είναι πριν, τα είδα και τα χάρηκα στην ώρα τους. Και δε νομίζω πως θα αντέξω να τα ξαναδώ σύντομα. Καλά και κακά είναι η κατάλληλη ώρα μου φαίνεται να τα αφήσω πίσω μου. Δε μπορεί κάτι διαφορετικό θα υπάρχει πιο μπροστά. καλύτερο χειρότερο δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι παω να δω τι είναι.

*στο σπίτι μας οι πρίζες έχουν τρία καλώδια τη φάση, το ουδέτερο και την γη. Λοιπόν για όσος δε ξέρουν από τα τρία αυτό που θα σε στείλει στο διάολο είναι η φάση. Τα αλλά δυο δε πα να βάλεις τη γλώσσα σου μέσα δε σου κάνουν τίποτα.