Σήμερα όπως κάθε απόγευμα αποφάσισα να παω να πιω ένα καφεδάκι. Εκεί πάνω στη δεύτερη γουλιά να σου την η Χαρά. ‘Που πας’ ρωτάω παίζει λεει ο Ιωανίδης με τον Μάλαμα λεει έχεις όρεξη να έρθεις; Μιας και τους είχα δει και τους δυο τους και επειδή δεν έβρισκα καλή παρέα το είχα λησμονήσει εντελώς. Τώρα όμως είχα καλή παρέα όποτε τη καλύτερη ευκαιρία από το να τους ακούσω και του δυο μαζί.
Δε πιστεύω ότι χρειάζεται να αναφερθώ στο πως ήταν η συναυλία. Εντάξει τα παλικάρια έχουν φωνάρες και έχουν τεραστία σε αξία τραγούδια. Αλλά δεν είναι σκοπός μου να τους επαινέσω. Αυτό το έκαναν πολύ καλά τόσα κοριτσάκια που ήταν εκεί και έλιωναν με τον Αλκίνοο. Αλλά να αναφερθώ στην αλλαγή που έχω αρχίσει και παρατηρώ τα τελευταία χρόνια στης συναυλίες. Παλαιοτέρα οι περισσότερες τουλάχιστον αυτές που πήγαινα εγώ ήταν δυο κιθάρες, ένα μπάσο, ντραμς άντε και κανένα αρμόνιο. Ένιωθες λες και άκουγες το cd με τη μόνη διαφορά ότι των είχες εκεί μπροστά σου το τραγουδιστή και έλεγε καμία μαλακία να περνάει η ώρα.
Τώρα όμως (και εγώ άρχισα να το παρατηρώ τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια) πάνω στη σκηνή έχουν αυξηθεί τα μουσικά όργανα. Μπήκαν διάφορα ενχορδα (βιόλες, κοντραμπάσο, λαούτα, λύρες), πνευστά(φλάουτα, φλογέρες, σαξόφωνα, τρομπόνια), συνθεσάιζερ πέραν τον κλασικών που εξακολουθούν να υπάρχουν. Έτσι πλέον πάνω στη σκηνή έχεις τόσους διαφορετικούς ήχους που κανένα τραγούδι δεν ακούγεται όπως ήταν αρχικά. Όλα έχουν ανέβει ένα σκαλί παραπάνω. Είναι μια live διασκευή του τραγουδιού που στις περισσότερες των περιπτώσεων το κάνει πολύ καλύτερο από το αρχικό.
Πρώτα το παρατήρησα στο Θανασάκη των Παπακωνσταντίνου οταν ειχε τους λαικεδέλικα μαζι του. Μετα με το θεο τον Γιαννη Αγγελάκα που μαζί με τους επισκέπτες βλέπεις μπροστά σου γύρω στα 15 άτομα να τζαμάρουν θέλω να πιστεύω δίνοντας κάτι παραπάνω στην κάθε τους συναυλία. Έτσι και σήμερα άκουσα τον Αλκίνοο να τραγουδάει το αγαπημένο μου τραγούδι του το ‘θα ‘μαι κοντά σου’ σε μια εκτελέσει μου δεν το περίμενα ποτέ ότι μπορούσα να την ακούσω. Τόσο διαφορετική αλλά συνάμα τόσο ωραία.
Πλέον φτάσαμε θέλω να πιστεύω στην εποχή που δεν παίζουν πάνω στη σκηνή τραγούδια απλά για να τα ακούσουμε εμείς. Αλλά για να δώσουν και το κάτι παραπάνω στο τραγούδι. Που είτε δε μπορούσαν να το δώσουν στο cd είτε επειδή ήταν μια έμπνευση εκείνης της στιγμής. Αυτή είναι η μουσική που εγώ τουλάχιστον θέλω να ακούσω σε μια συναυλία. Αν ήθελα να το ακούσω όπως είναι στο cd θα καθόμουν σπίτι με την άνεση μου. Και όχι δυο ώρες όρθιος με άλλους χίλιους να με σπρώχνουν και να ουρλιάζουν. Αυτά τα ολίγα για σήμερα ψιλό χάθηκα αλλά ήθελα να κάνω και εγώ λίγες μέρες κοπάνα από όλα να ηρέμηση το κεφάλι μου.
Καλά να περνάτε και θα τα ξανά πούμε σύντομα...
No comments:
Post a Comment