Έκθεση ιδεών

Θέμα: ‘Όταν ο τελευταίος οδοντίατρος κρεμαστεί με τα άντερα του τελευταίου καθηγητή, ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος ;’

Παει καιρός από το τελευταίο μου παραλήρημα. Καύσωνες πέρασαν από πάνω μας, εξεταστικές, αραλίκια με καλή παρέα σε διάφορες παραλίες με ένα καραφάκι ούζο στο ένα χέρι και ένα τηγανιτό γαύρο στο άλλο. Έτσι λοιπόν μετά την απόφαση τον φωτισμένων καθηγητών μας και την πολύτιμη συνεισφορά των εργαζόμενων στη γραμματεία, μέσα στις τρεις πρώτες μέρες είχα τελειώσει με την εξεταστική μου. Έτσι μιας και το έχω πάρει πλέον απόφαση να μη χάσω τα μαλλιά μου με το να αγχώνομαι με ξένες μαλακίες. Παρόλο που έχασα όπως ήταν αναμενόμενο όλα τα μαθήματα, έκανα τα σχέδια μου για μπανακια σε ερημικές παραλίες. Και μιας και λόγο δουλειάς τις καθημερινές δε μπορώ να παω πιο μακριά από το σπίτι μου, έλεγα αυτό το παρασκευοσαββατοκυριακο να την κοπανήσω. Αλλά έλα μου όμως πως λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο.

Η ιστορία ξεκινά περίπου έξη μήνες πριν όταν ένα ωραίο πρωινό πήγα στον οδοντίατρο για το καθιερωμένο τσεκ απ. Εκεί αυτός είχε την καταπληκτική ιδέα να βγάλουμε μια πανοραμική ακτινογραφία. Φοράω και εγώ το καλύτερο μου χαμόγελο, και περιμένω να τελειώσουν οι ακτίνες-χ να περνάνε μέσα από το κεφάλι μου. Έτσι λοιπόν εκεί που περιμένω να δω αν βγήκα καλώς ακούω το γιατρό να λεει ότι οι φρονιμίτες μου είναι αποπροσανατολισμένοι και βγαίνουν παράλληλα με τα υπόλοιπα δόντια. Ρωτάω μήπως να τους αφήσουμε μα μικροί είναι ακόμα θα βρουν και αυτοί το δρόμο τους. Αλλά παίρνω αρνητική απάντηση.

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνω είναι πως μετά που θα τους βγάλω για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να μιλήσω καλά και επίσης δε θα μπορώ να τρωω κανονικά μιας και δε θα μπορώ να ανοίξω το στόμα μου τελείως. Έτσι παίρνω τι μαμά μου και της το λεω, γιατί αν είναι να περάσω τέτοιο λούκι να έχω τουλάχιστον κάποιο να με νταντεύει μιας και είμαι πολύ κακός ασθενής. Στη μητέρα μου ήρθε μια πολύ καλή ιδέα να παω Ηράκλειο να τους βγάλω σε ένα πολύ καλό γιατρό γναθοχειρουργό. Που να τραβιέμαι δεξιά και αριστερά στον κάθε κομπογιαννίτη είπε. Συμφώνησα και εγώ και ναμαι ένα κρύο πρωινό να βλέπω το ταβάνι και δυο τύπους να χώνουν διάφορα αιχμηρά αντικείμενα μέσα στο στόμα μου. Μετά από περίπου μια ώρα (τόση ώρα ότι άλλο και να έβαζαν τώρα θα είχα βγάλει μια R1 και μπορεί να με έλεγαν πούστη αλλά θα είχα μια R1 ρε πούστη μου) γεμάτη πόνο τελείωσαν και όλο πήγαν καλά. Έτσι πίστευαν η τουλάχιστον στο Τατζικιστάν που πήραν το πτυχίο τους έτσι τους έμαθαν να λενε.

Να μαι όμως πάλι σήμερα μετά από τόσο καιρό για άλλη μια φορά με το στόμα ανοιχτό σε μια άλλη οδοντιατρική καρέκλα να βρίζω τους προηγούμενους. Γιατί όπως λεει αυτός ο οδοντίατρος κάτι πρέπει να ξέχασαν μέσα. Τι πρέπει γαμώ την πουτάνα που σας γεννούσε μπασταρδια, ξέχασαν της πουτάνας τα παιδία τίποτα ή δεν ξέχασαν; Γιατί πάλι με ανοιχτό το στόμα είμαι μετά από τρεις μέρες που ήμουν πρησμένος μιας και είχε μαζέψει πύο το ούλο. Χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ σαν τον άνθρωπο και χωρίς να ξέρω αν θα σταματήσω να βλέπω μαλακές από πάνω μου να μου σκαλίζουν το στόμα.