Η μηχανή του χρόνου

Μετά απο πολλά χρόνια προσπαθειών επιτέλους τα κατάφερα. Εκεί που άλλοι απέτυχαν εγώ είμαι την ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως κατασκεύασα τη πρώτη χρονομηχανή. Σάββατο πρωί είμαι 25 κοντοζυγώνοντας τα 26 και Σάββατο βράδυ είμαι 18.

Όλα είναι πολύ απλά. Ούτε περίπλοκα μηχανήματα χρειάστηκαν ούτε μεγάλες ποσότητες ενέργειας καταναλώθηκαν και κανένας (η τουλάχιστον σχεδόν κανένας) δεν έπαθε μεγάλο κακό. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα φορτηγάκι. Ναι καλά ακούσατε ένα φορτηγάκι. Η διαδικασία είναι απλή θα σας την εξηγήσω τώρα αμέσως, απλά θέλω να σας πω ότι δε τη συνιστώ σε κανένα να τη δοκιμάσει. Επίσης η χρονομηχανή λειτουργεί μόνο αν είσαι φοιτητής.

Ωραία λοιπόν να ξεκινήσω. Χρειάζεστε χαρτοκουτες, κολλητική ταινία, ένα φορτηγάκι και πολύ υπομονή. Πακετάρετε όλα τα υπάρχοντα σας μέσα στις χαρτοκουτες τις κλείνετε με την ταινία και στη συνέχεια τις φορτώνετε στο φορτηγάκι. Λίγη προσοχή θέλω να δώσετε σε αυτό το σημείο τις διαδικασίας , φορτηγάκι το οδηγείτε στο πατρικό σας. Ναι καλά ακούσατε.

Αυτά τα απλά βήματα έκανα και εγώ το Σάββατο που μας πέρασε και για άλλη μια φορά αισθάνομαι πως έγινα 18. Με τη μόνη διάφορα πως η μακριά χαίτη που κοσμούσε το κεφάλι μου όταν ήμουν 18, δεν είναι στο κεφάλι αλλά κάθετε στη βιβλιοθήκη ένα μέτρο πιο δεξιά, όμως κάθομαι τώρα, απο ότι ήταν 7 χρόνια πριν. Αλλά όπως και σε όλα τα ταξίδια στο χρόνο υπάρχουν απώλειες.

Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνετε δε χρειάζεται να σας τα πω. Ξέρετε όλοι σας πως είναι να μένεις με τους γονείς σου και αρκετοί ξέρετε πως είναι να μένεις και μόνος σου. Όχι βέβαια ότι οι δικοί μου ήταν ποτέ τόσο ενοχλητικοί. Αλλά όπως και να το κάνεις αν έχεις συνηθίσει να έχεις την ησυχία σου σου κακοφαίνεται. Εκεί που είσαι σε σπίτι μόνος σου της περισσότερες ώρες της μέρας να έρχεσαι σε ένα σπίτι με άλλους τέσσερις είναι κάπως. Αυτές οι δυο μέρες που είμαι εδώ είναι οι πρώτες που παρακαλάω ο counter εδώ δίπλα να μηδενίσει και να φύγω για φαντάρος. Σε τέτοιο βαθμό απελπισίας έχω φτάσει. Αλλά έτσι είναι τα λάθη πληρώνονται. Μπορούσα να κάτσω άλλους δυο μήνες χανιά αλλά δεν ήθελα. Είναι η δεύτερη φορά που θέλω τόσο πολύ να μουντζώσω των εαυτό μου αλλά η μαλακία είναι πως αυτό δε θα βοηθήσει. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν έχουν περάσει 6 μήνες απο την προηγούμενη μούντζα και θα μου πέσει βαριά μια δεύτερη.

Στους σχεδόν δυο μήνες που είχα εξαφανιστεί έγιναν πολλά αξιοσημείωτα. Που όμως δόξα το θεό έχω άλλους δυο μήνες μπροστά μου μέχρι να με καλέσει η μαμά πατρίδα όποτε θα προλάβουμε να τα που μέχρι τότε. Αυτά τα ολίγα λοιπόν καλό βράδυ.