Πλάκα με κάνεις;

Επιτέλους χειμώνιασε! Τι κι αν δε με αφήνει να πάω στα Χανιά να τακτοποιήσω τις τελευταίες εκκρεμότητες μου εκεί. Έτσι λοιπόν έχοντας αποδεχτή το γεγονός πως δε πρόκειται να φύγω λόγο βροχής, έχω αράξει στον αναπαυτικότατο καναπέ του σπιτιού μου. Εκεί πάνω στην απόλυτη ηρεμία, πάντα όταν είσαι ήρεμος συμβαίνει ρε γαμώτο, χτυπάει το τηλέφωνο. Αφού με ξύπνησε που με ξύπνησε αποφάσισα να πάω για καφέ.
Που λέτε παρ όλο το κρύο μόνο και μόνο με την ιδέα ενός ποτηριού ζεστού καφέ αμέσως ζεστάθηκα. Πίνοντας λοιπόν τον καφέ μου και χαιρετώντας τον Βασιλάκη (το Παπακωνσταντινου) και τον Σάκη (το Μπουλα) που έκατσαν δίπλα μας, έφτασε η κουβέντα στα ψώνια. Λογικό αν σκεφτείτε ότι είχα βγει με γυναίκα για καφέ. Κουβέντα στη κουβέντα κατάφερε να με πείσει ότι αυτη δεν είναι σαν όλες τις άλλες που θέλουν οχτακόσιες ώρες για να κάνει τα ψώνια της, ήθελα και εγώ να πάρω κάτι ψιλά να πω την αμαρτία μου, συναίνεσα στο να πάμε.
Strike two που λένε και στο baseball. Μετά από την προχθεσινή ταινία δεύτερο σφάλμα. Πίστεψα γυναίκα ότι θέλει λίγη ώρα όταν κάνει ψώνια. Ευτυχώς την έπεισα να πάμε πρώτα να ψωνίσουμε για μένα. Ενώ εγώ κατάφερα να αγοράσω τρεις μπλούζες μέσα σε είκοσι λεπτά, ήρθε η ώρα για τα δικά της ψώνια. Περιττό να σας πω ότι δε κατάφερε να πάρει κάτι μέσα στις δυόμισι ώρες που είχαμε μέχρι να κλείσουν τα μαγαζιά.
Πως το κάνετε αυτό; Δε μπορώ να το καταλάβω. Γιατί πρέπει να γυρίσετε όλο των κόσμο και είτε να μην πάρετε τίποτα ή να καταλήξετε να αγοράζετε το πρώτο που είχατε δοκιμάσει; Γιατί ταλαιπωρείτε και εμάς αλλα και τους εαυτούς σας; Έτσι και εμείς γυρίσαμε τόσα μαγαζιά είδαμε τόσα ρούχα αλλα τίποτα. Φύγαμε μόνο με ότι είχα πάρει εγώ τρεις ώρες πριν. Ρωτώντας με αν αύριο έχω τίποτα να κάνω αν είναι να ξανακατεβούμε πάλι μαζί. Όμως όπως λένε και οι Σαλονικιοί ‘Πλάκα με κάνεις;’