Διακοπές στο χακί.

Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός. Σαν να ναι χθες μου φαίνετε που ερχόμουν στα Χανιά για πρώτη φορά (σαν φοιτητής) και τώρα έχουν περάσει 6 γεμάτα χρόνια. Έπρεπε να φύγει το αδερφάκι μου για φοιτητής για να συνειδητοποιήσω πως πέρασε ο καιρός. Όταν έφυγα εγώ αυτό πήγαινε ακόμα στο δημοτικό και τώρα είναι σχεδόν ένα μπόι με εμένα. Τώρα έχει φτάσει η ώρα της κρίσης για εμένα. Γιατί πλέον είμαι σε μια ηλικία που δε μπορώ να επιβαρύνω άλλο τον πατέρα μου οικονομικά. Όχι δε μπορώ δε θέλω να τον επιβαρύνω. Με τον καιρό απέκτησα και συνείδηση (αυτό είναι το τίμημα που πληρώνω για το συκώτι που χάλασα με τα ξύδια τόσα χρόνια μου φαίνετε :p)
Έτσι κοιτάζω τη επιλογές έχω μιας και ο τελευταίος χρόνος δεν ήταν τόσο καλός μαζί μου. Ειδικά όσων αφορά τη σχολή μου εκεί που υπολόγιζα να έχω τελειώσει από το Φλεβάρη που μας πέρασε, έφτασε Οκτώβρης και χρωστάω ακόμα αρκετά μαθήματα για πτυχίο. Το ένα θετικό είναι ότι τελείωσα με την πρακτική μου και η πτυχιακή είναι μια εβδομάδα δουλεία αν βάλω τον κώλο μου κάτω. Όμως τώρα έχασα ένα καλό εισόδημα από την πρακτική και ψάχνοντας για κάποια άλλη δουλειά έχουν αρχίσει όλο και περισσότεροι να μου λενε να φύγω φαντάρος.
Είμαι λοιπόν αυτές της μέρες σε μια κατάσταση που ζυγίζω τα πράγματα (όλα εκτός από εμένα μιας και με έχει πιάσει μια τρελή όρεξη τελευταία και δεν ρισκάρω να δω κανένα περίεργο νούμερο στη ζυγαριά). Αν βρω δουλειά εννοείτε πως δεν το κουνάω ρούπι από τα Χανιά μια χαρά τα περνάω εδώ(καλόμαθε η γριά στα σύκα που λενε και στο χωριό μου). Αλλά αν δε βρω πρέπει να μαζεύω τα μπογαλάκια μου να χαιρετάω φίλους, εχθρούς και ανθρώπους που αν και χαθήκαμε εγώ ακόμα θέλω να προσπαθήσω να κρατήσω κάποια επαφή φεύγοντας. Και να παω πίσω στο σπίτι μου μαζί με το μπαμπά και τη μαμά έως ότου με καλέσει η μαμά πατρίδα.
Για να παω και εγώ όπως και πολύ πριν από εμένα για να χάσω ένα χρόνο από τη ζωή μου πηγαίνοντας από ξερονήσι σε ξερονήσι μέχρι την ώρα που θα βρεθεί κάποιο βύσμα να με φέρει και εμένα στον τόπο μου. Κάνοντας το μαλάκα στις εντολές του κάθε καραβανά και όντας αναγκασμένος να χαιρετάω στις παρέλασης το κάθε κοματοσκυλο μιας και λόγο ύψους σιγά μην με αφήσουν να λουφάρω πρώτη σειρά θα με έχουν. Το χειρότερο είναι πως θα έχω 18χρονα μαλακισμένα από τις στρατιωτικές σχολές που θα πρέπει να υπάκουω. Εκεί πιστεύω πως θα δοκιμαστή η ψυχραιμία μου.
Γι αυτό λοιπόν οποίος από εσάς που αφιερώνετε λίγο από το χρόνο σας για να διαβάζετε αυτά που γράφω, μου έχετε καμία καλή δουλειά ή κανένα γερό βύσμα στο στρατό. Εδώ είμαι περιμένω αν βρεθεί κάτι σχετικό με τα ηλεκτρονικά μην πανε τσάμπα και τόσα χρόνια σπουδών. Α και θα ήθελα να αποφύγω το ναυτικό. Αυτά τα άσπρα που φοράνε λιγάκι πούστικα μου κάνουν. Να περνάτε καλά και ελπίζω πως θα γράφω πιο συχνά πριν παω στα σύνορα.